Muninn - 01.05.1997, Qupperneq 109

Okkur er öllum lífsnauðsynlegt að hafa
hægðir, sumum þykir það líka jafnt ljúft sem
það er skylt. í fyrstu er það stjórnlaust, kaos,
en fljótlega náum við stjórn á þessu, cosmos,
með hjálp forráðamanna okkar. Fljótlega eftir
að við náum stjórninni á hægðunum erum við
skyldug til að fara á stofnun sem er kölluð
grunnskóli. Þar eyðum við stórum parti dagsins
og væri það hættulegt ef við mundum ekki létta
okkur á þeim tíma. Því ef þú til dæmis prumpar ekki
í tvo daga deyrð þú (Sigurður Bjarklind 1995). Einnig
höfum við lært að ekki er hægt að inna þessari
frumhvöt/þörf hvar og hvenær sem er. Við vitum líka að það
fylgir þessum athöfnum krafa um hreinlæti og örlitla kurteisi.
Samanber „hó!” (Veik sögn, nh. hóa) þegar við prumpum, en það þýðir
„fyrirgefðu, ég leysti vind." Snúum okkur að kjarna málsins: Salernin.
Þar eigum við að geta gert bæði 1 og 2, þ.e. Iosun á bæði vökva og efni og þrifið okkur á
eftir. En það er hængur á, þegar við vorum að nema fræðin um að kúka og pissa var í langflestum
tilfellum, ef ekki öllum, einungis ein klósettskál í kennslustofunni. Þess vegna reynist okkur erfitt að fara
á klósettið í skólanum þar sem þau eru flest fjöldaklósett. Þetta er jú mjög persónuleg athöfn fyrir flest
okkar og e.t.v. berum við okkur ólíkt að. Þegar maður hefur til dæmis borðað mikið Seríós kemur það fyrir
að mikil gasmyndun eigi sér stað. Við framleiðum sjö lítra af gasi á dag en losum okkur við hálfan
(Steinþór C. Karlsson 1996). Svo þegar við setjumst á „hvítsanseraðar postulínsskálarnar", (Magnús
Helgason 1997) til að gera nr. 2 losnar um gasið í leiðinni. Það er í góðu lagi ef maður er heima hjá sér en
það er skelfilegt þegar það gerist á þessum stóru fjöldaklósettum. Hver kannast ekki við að koma inn á
klósettið, læsa sig inni í einum klefanum, færa buxurnar niður á hæla, setja nokkur Iög af pappír áður en
gamanið byrjar til að dempa fallþunga stykkjanna og biðja Gustavsberg að enginn komi á þessari
sælustund.
Auðvitað kemur einhver. Maður kaldsvitnar og stöðvar ferlið. Síðan reynir maður að ímynda sér hvað
sé að gerast fyrir utan klefann. Annað hvort bíður maður eftir að þessi boðflenna fari eða lætur allt flakka
og hefur gaman af eða reynir að halda áfram hljóðlaust. Segjum sem svo að maður velji seinasta
valkostinn og það takist frábærlega, gasið kom sem andvari og stykkin sýndu afburða dýfingar, þú stígur
fram úr klefanum stoltur og dagurinn heldur áfram. Segjum síðan að það takist ekki. Gasið kom á 68 hnúta
hraða (fárviðri) öskrandi niður smáþarmana og stykkin þrusuðust í skálina líkt og Gaui litli niður
rennibraut í sundlaug. í stutta stund finnst manni lífinu lokið, sem maður geti aldrei litið framan í nokkurn
mann, allavega ekki þennan fyrir framan klefann. Síðan fer maður fram, reynir að gera gott úr þessu og
spyr gestinn hvort hann hafi heyrt í manninum í næsta klefa.
Góðarhægðir. -
Olarur Magnússon