Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 6

2
eins með kisu; hún á((i í rnuninni Iivergi frítt, nema þarna í rúmi vinnu-
mnnnsins, og stundum varð hún að hröklast þaðan undir rúm eða ú(, og
þó gerði kisa aldrei neinum manni neitt fremur en hann. Einstöku sinn-
um var henni strokið, eins og þegar konurnar, sem komti, klöppuðu stöku
sinnum á kollinn á honum eða struku á honum vangann. Hann fór að
strjúka kisu; hún var öll orðin vot af tárunum, og leil við, og lygndi aug-
unum, og hann sá, að hún vissi um allar hans raunir, og að hann var að
gráta af því, að hann var rckinn úr leiknum og gal hvergi verið nema hjá
henni. Hann þurkaði nú af sér tárin á ermi sinni og var lengi að tala við
kisu. Hún sagði með augunum: »Þú ert vænn, þú mátt alt af koma, þegar
þú ert rekinn i burtu«.
Þegar Siggi kom inn í krókinn sinn, var eins og hann ætlaði varla
að kannast við sig þar. Baðstofan var lika breytt. Nú átti hann vin utar
i rúmi, sem hann gat alt af talað við, hvað sem hann vildi. Hann langaði
nú að fá kisu til sín í skotið, og hreiðraði þar fallega um hana í úlpunni
sinni, en kisa fór von bráðar burtu og sagði honum, þegar hann leit fram-
an í hana, að hún vildi heldur vera utar i rúminu, og reyndi hann þá ekki
oftar að ná henni lil síti í skotið.
Augu málleysingja hafa góðan tíma lil að kynnast bænum, og því
sem í honum er. Þó að Siggi væri að dútla við eitthvað, var eins og hann
þyrfti ekki að horfa á neilt nema með öðru augarfu og gæti hal'l hitt til
alls annars. Þelta auga hafði hann aldrei af kisu, og sá þá brátt, að bún
var þar öllu vel kunnug og þorði jafnvel til við lnindana, þó að hún væri
margfalt minni; luin tók stundum bita, sem þeir ælluðu sér, og Jtað réll
við nefið á þeim; lnin klóraði stóra fólkið, ef hún ællaði sér, og beil það
stundum, engu síður en börnin, ef henni var gert mein, og þó var hún litil;
hún gekk um bæinn öðru visi en allir aðrir; hvað hræddur sem liann var
um, að hurðunum yrði skelt á liana, þá geklc hún aldrei hart um neinar
dyr út né inn; hún flýtti sér aldrei þá; hundarnir önuðu út og inn og
mennirnir líka, cn kisa ekki; Inin gáði all af fyrst að því, hvað var fyrir utan.
Kisa var orðin félagi Sigga litla og lærimeistari um leið; hann treysli
henni betur en mönnunum og hundunum og lærði meira af henni en þeini,
svo að fólkið fór að veita því éftirtekt, að liann var að verða Jrybnari fyrir
eflir þvi sem hann dróst á legg, tortryggari og ófælnari.
Áður lagðist hann flatur, liver sem sló hann, og stóru bláu augun
gátu horft lengi sléttfull af lárum áður en droparnir hrundu niður .vang-
ana; nú hafði hann það til að hopa sem hægast og horfa þurrum augum
á móti. £
Móðir hans tók fyrsl eftir þessu og fanst eins og hún ncfði séð liann
með sverð; hún var nú farin að venjast við þessa byrði, þennan ki oss þeirra
hjónanna, sem lagður hafði verið á þau, en öðrum hlíft við. l’cssi vesa-