Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 21

17
að hún hefði verið orðin mjög máttfarin, en þó getað rólað. Kvaðst hann
hafa hjúkrað henni vel og hefði hún náð sér furðanlega.
Mér þykir þetta furðuleg saga, að kindin skyldi lifa rúmlega */3 úr
ári matarlaus. Það hefir hjálpað henni, að hún var spikfeit um haustið og
hafði svo nógan hita og nóg næði í hellisskútanam.
Ærin með foeiniö.
Stefán Asgrímsson, gamall bóndi á Asi í Hjaltadal, hefir sagt mér
sögu þá, sem hér fer á eftir.
Stefán hafði ær sínar á íjalli með dilkum. Morgun einn á engja-
slætti, þegar hann var að labba á stað með orfið, sá hann hvar kind stóð
við ærhúsdyrnar. Hann gekk þangað og var þar þá kornin ein ærin hans.
Hún var glorhungruð, gapandi og rann út úr henni slefan. Stefán lét ána
inn og fór að skoða hana. Var hún þá með stórt bein — hryggjarlið úr
kind — á milli jaxlanna, er varnaði henni algerlega að kroppa gras.
Þegar Stefán hafði náð beininu, fór ærin al'tur til ijalls alein eins
og hún hafði komið.
Stefán geymdi beinið og gaf mér það sem annan menjagrip. A því
sjást glögglega förin eftir jaxlana.
Þetta lítur þannig út, að ærin hafi farið heim til þessa að leita
mannahjálpai. Jó/í H. Porbergsson.
(jíi’ani og Siiiiðja.
Gráni.
jÁLAFUR Abrahamsson, er bjó lengi á Urriðavatni í Fljótsdalshéraði,
v^SI álli gráan reiðhest, sem sýndi, að hestar hafa gott minni. Gráni var
keyptur úr Skagafirði 1875. Hann gekk óheftur um alt Urriðavatnsland,
sem liggur við Lagarfljót, í sjö ár samfleytt og lagði aldrei til stroks, né
heldur úr þeim högum, er honum var slept á, þegar verið var með hann
í ferðalögum, sem helzt voru lestaferðir til Seyðisfjarðar.
Áltunda sumarið frá því Gráni kom auslur, fór Ólafur með hann
upp á Heiðarenda, milli Héraðs og Jökuldals. Þar var honum slept með
ókunnugum hestum, nema tryppi, tveggja vetra, sem báða veturna hafði
Dýravinurinn, 3