Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 39

35
Úað var Jón á Bala.
Hann hafði riðið á fjall í fyrstu leit og glatað þá hnakktösku sinni
og gamla Dogg, smalahundinum sínum 15 ára gömlum að mannsaldri en
30 ára að hundsaldri. Jón hafði verið að elta sauði langa-lengi, ýmist ríð-
andi eða gangandi og í þeim eltingarleik hafði taskan týnst og Doggur lika.
Að leita að töskunni var ekki tiltökumál og Dogg þurfti ekki að
óttasl, hann lilaut að koma í leitirnar. Það væri ekki að marka, þótt hann
kæmi ekki strax, hann gat haft það til, einkum nú á seinni árum, að leggja
sig niður og blása eftir sprettina, en koma svo á eftir í hægðum sinum.
En hann væri viss um það, að hann kæmi, það gæti ekki brugðist. . . .
En svo leið dagurinn að kveldi, að ekki kom Doggur á tjaldstað,
og svo lauk þessari fjárleit og réttum, að ekki gerði Doggur vart við sig,
og hann var ókominn eftir þessar þrjár eftirleitir. . . .
— Nei, Doggur hefir hlotið að fara i gjá eða komist i eitur á af-
réttinum. Þannig hafði Jón ályktað um forlög hans og þótti þau ill vera.
Um líf gæti ekki verið að tala, þá væri hann kominn heim. . . Hann Dogg-
ur, sem hafði farið tvisvar og þrisvar i fjallgöngur á hverju hausti í 14 ár
og auk þess einu sinni og tvisvar i kaupstaðinn á hverju hausti, og þá
altaf komið sjálfur heim úr kaupstaðnum, þegar hans þurfti ekki lengur
við. . . liann svo sem rataði heim, hann Doggur, ef hann væri lifandi. Nei,
hann hlaut að liafa farið í gjá eða drepist af eitri. —
En þegar Jón fór að heyra útburðarsögurnar eftir leitarmönnunum
urðu þær honum þyngra áhyggjuefni en nokkuð annað, og hann fór að
setja þær í samband við hvarf Doggs. Það rifjaðist upp fyrir honum, að i
litlum hellisskúta nálægt Útburðarsteini, hefði hann tekið sér árbít, og þeg-
ar hann hefði verið að ljúka þvi, sá hann sauðahópinn renna fram hjá sér
og þá hafði eltingaleikurinn byrjað. . .
Gæti það verið að hann hefði gleymt töskunni þar? Það mundi
hann ekki, en hitt var áreiðanlegt, að þar mundi hann síðast eftir henni.
Og ef að svo veslings Doggur lægi á töskunni, hefði viljað til hellisskútans,
þegar hann sá að taskan hefði orðið þar eftir, og hefði svo ákveðið að bíða
þar i fullri von um að luisbóndinn kæmi þangað aftur. . . gæli það hugsast?
Jóni fanst hann ekki geta hugsað sér slíkt, það væri fjarstæða. En
þá komu minningarnar — endurminningarnar frá samverudögum þeirra
Doggs. Mörg smá atvik frá liðnu árunum rifjuðust nú upp fyrir honum,
slóðu eíns og ljóslifandi fyrir hugskoti hans, og öll virtust þau sanna með
þögninni þelta, sem hann þorði ekki að hugsa um: að Doggur myndi hafa
vitjað aftur að töskunni og lagst hjá henni og væri nú liklega dauður, orð-
inn hungurmorða langt inni á öræfum, inni i hellisgjögrinu við Útburðarstein.
Hann mundi eftir þvi, að þegar Doggur var 1 árs, gleymdi hann
vellingum sínum milli næstu bæja, og í sömu ferðinni týndi hann hvolpin-