Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 20

16
Það lít ur út fyrir, að Gimbill hafi reiðst svona mikið við drénginn
fyrir höggin og aldrei gelað gleymt því. En svo bendir það á töluvert
minni, að haustið eftir skildi hann strax hyrja á því sama.
Sanðnrinn.
lCg var á ellefla ári þegar saga þessi gerðist. I’að var um jólaleytið
í snjóleysi og góðri tíð. Eitt kvöld vantaði velurgamlan sauð. Eg var
sendur snemma morguninn eftir að leita hans, fór ég þá til næsta bæjar
sem var klukkutíma gangur. Þegar ég kom á bæinn hítti ég vinnumann-
inn og sagði hann mér, að sauðúrinn hefði verið þar um nóttina og inni i
Lækjarhúsinu; cn »gamli maðurinn«, það var húsbóndinn, befði laumað
lionum út um morguninn, þegar bann licíði farið að gefa. Kvaðst vinnu-
maður hafa nýlega heyrt sauðinn jarma í brekkunni fyrir ofan bæinn.
Mig fýsti nú ekki að sjá húsbóndann, er ég frétti, hvernig viðlökur
sauðurinn hafði fengið. líg kvaddi því vinnumann og héll af stað og upp
i brekkuna. Þá var varla orðið fullbjárt og tók ég þvi það ráð að kalla á
sauðinn, ef ske kynni að hann tæki undir. rað hreyf, sauðsi tók undir og
kom hlaupandi lil mín lengst ofan úr brekku. Eg sá það á lionum, að
hann þekti mig, enda var ég stundum með fénu, þegar það var rekið á beit.
Ýmsar kindur voru í fénu, cr ég hafði miklar mætur á og talaði við, en
sauðurinn var ekki þar á meðal. Samt þekti hann mig svona vel og gat
ég látið hann elta mig alla leið heim með þvi að smákalla á hann.
Lííseigja liinda.1'.
Jónas heitinn Jónsson, er bóndi var á Helgaslöðum í Reykjadal og
viðar þar nyrðra, dáinn um aldamót og þá gamall maður, sagði mér sögu
þá, sem hér í'er á eftir. Jónas var viðurkendur bezti íjármaður. A sínum
yngri árum var hann eilt sinn vinnumaður á Kasthvammi í Laxárdal. Þá
vildi það til á einu hausti, að slórfeldar hríðar gerði skömmu eftir göngur,
setli niður mikinn snjó og margir mistu fé í fönn. Atján vikum síðar kom
svo bráð iiláka, er tók snjóinn, og fundu menn þá kindur sínar dauðar.
í Kasthvammi hagar svo til, að þar er hraun með smá-helliskútum.
Var nú farið að leila að dauðum kindum í hellunum þegar snjóinn tók.
í leitinni gengur Jónas að helli einum, er hann þekti. Var þá að eins ör-
lítil hola í gegnum skaflinn, sem var fyrir hellismunnanum, Jónas mokar
|)á upp dyrnar og finnur lifaudi á í hellinum. Ærin var veturgömul og
var þarna alein. Jónas sagði mér, að hún hefði verið rétt um 18 vikur í
hellinum og að hún liefði ekki haft nokkuð teljandi að éla. Hann sagði