Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 66

62
Prjár smásögur.
Móra.
Þegar foreldrar mínir iluttusl liingað að Tóftum, liafði árið áður búið hér ekkja,
sem Guðrún hét og andaðist sama árið. Hún átli tík, er kölluð var Móra.
Þegar heimilisfólkið, sem var hér sama daginn sem við komum hingað, flutti
sig burtu, ætlaði pað að fara mcð Móru, en hún kaus heldur að vera kyr í bæli sínu
hjá ókunnugu fólki, heldur en að fylgja pví fólkinu, sem hún hafði alist upp hjá. Um
vorið eignaðist hún livolpa, sem var fargað, nema einum, sem var látinn til næsta bæj-
ar. En fyrsta morguninn eftir að livolpurinn var íluttur frá Móru, var liún komin að
bæjardyrunum með hann fyrir fótarferðartíma. Hún hafði sótt hann og borið hann
heim til sín En Móra liafði ekkert gagn af pessu, pvi hvolpurinn var fluttur aftur frá
henni og heim til sín. Þegar Móra sá, að liúsbændur hennar vildu elcki lofa henni að
hafa hvolpinn, pá liætti hún við að sækja hann, en fór i langan tíma á hverjum degi
og lét hvolpinn sjúga sig. Móðurtrygðin var ekki lítil hjá henni. Svo var Móra móður
minni fylgispök, að hún elti liana hvert spor, út og inn um bæinn.
Til eru peir menn, sem pykir sér vera misboðið með pvi að kalla petta og
pvílíkt, hjá dýrunum, Irygð og móðarást, en pví miður cru sumir fátækari af pessum
eiginleikum en sum dýr, pó skynlaus séu kölluð.
Rútur.
Faðir minn álli svartstrútótlan hund, sem var æltaður frá Rútsstöðum og nefnd-
ur Rútur. Hann var stór vexti, mikill fyrir sér, og mesla trjrgðatröll. Hann vildi altaf
fylgja föður minum, hvert sein hann fór. Fegar hann var lokaður inni, er faðir minn
fór í burtu, varð að gæta pess, að hann kæmist ekki að glugga, pví, ef hann gat komið
pvi við, braut hann gluggann og stökk út. Var liann pá aldrei lengi að finna för föð-
ur míns.
Einu sinni, sem oftar, fór faðir minn að Stokkseyri. Pað er röskur klukkutíma
gangur. Lækur er á leiðinni, og við hann skildi faðir minn ei'tir gönguprik sitt. Rútur
var lokaður inni, pegar faðir minn fór að heiman, en losnaði úr varðhaldinu og hljóp
á cftir honum. En pegar faðir minn kom til baka, pá sat Rútur geltandi hjá prikinu
við lækinn og beið hans par. Hann heflr treyst pví, að faðir minn vitjaði göngupriks
síns, en í pví felst talsverð hugsun.
Rútur varð gamall, en sömu trygð hélt hann við húsbónda sinn lil dauðadags.
Snati.
Vorið 1910 fæddist Snati, og varð mjög fylgispakur við föður minn og bróður.
Snemma bar á góðri greind hjá honam. — Um veturinn fór Sigurður bróðir minn á
pilskip við Faxaílóa, og fylgdi faðir ininn honum á leið. Snati fylgdist með peim. En
pegar feðgarnir skildu, gleymdi faðir minn að taka Snata heim með sér, svo hundur-
inn fylgdi Sigurði, sem ekki tók eftir pessu, fyr en of seint.
Þegar Sigurður kom í náltstað sinn á Kolviðarhóli, talaðist svo til, milli bónd-
ans par og bróður míns, að Snati yrði par eftir, ef ske kynni að hægt yrði að senda
hann heim með ferðamönnum. En Snati var ekki purfandi fyrir fylgd. Hann rataði
sjálfur, og hljóp af stað á priðja degi, og kom heim sama dag, í rökkurbyrjun, pegar
faðir minn var við lieygarðinn. Varð pá mikill fagnaðarfundur með peim báðum.
Petta vit og ratvísi var Snati búinn að fá, pó hann væri ekki nema rúmlega
hálfs árs gamall.