Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 11

7
nýir komu í stað hinna, sem aftan úr slitnuðu. Og Siggi var ánægður yfir
því og hróðugur með sjálfum sér, að dýrin voru houum eftirlátari en öll-
um öðrum og töluðu meira við hann; eiginlega töluðu þau við engan
mann nema hann.
Við fólkið varð Sigga ekkert belur, þótl hann eltist, því að bæði
var það, að fólkið álti þetta varamál, sem hann átti ekki, og svo var kal-
inn, sem alt af lifði, og Irauslleysið, svo að hann vildi til einskis flýja og gat
til einskis flúið með angur silt og áhyggjur, og ofan á það all bættist, hve
illa var farið með nær alla vini hans. Menn þorðu nú síður lil við kisu,
þegar Siggi fór að komast upp undir tvítugt, að minsta kosti þegar hann
sá til, því að það vissi, að hann vildi ekki láta fara illa með kisu og að
lionum var það alvara. En sérstaklega tók hann sárt til heslanna að sjá
þá lamda og óskaði margsinnis að þeir vildu bita eða slá í staðinn, og það
jafnvel föður hans, scm honum var þó bezt við.
Til allrar mildi þurfti sjaldan að slá í Jarp. l’ó var það einu sinni,
að bróðir Sigga lamdi Jarp illilega i reiði, af því að Jarpur vildi ekki fara
frá hrossunum. En þá slepti Siggi sér alveg og réð á bróður sinn, reif
hann af baki og lét svipuna ganga á honum þangað til þeir voru skildir,
og var þó Siggi tveimur árum yngri. Hann var allur farinn að tilra og
tárin voi’u farin að hrynja, áður en hann stökk af stað og greip í hann og
svipuna. IJað bar rcyndar ekki ofl til, að i svo hart færi, en undan hverju
höggi fann liann til, sem liann sá, að liestur fékk.
Þegar Siggi var réltra 19 ára, bar til litið atvik, scm gerði dálítinn
krók á leið lians og hreytti ferðinni.
þá um vorið var haldið brúðkaup elzta bróður hans. Brúðurin
hal'ði komið þangað stöku sinnum og hafði verið góð við hann og gert
honum gott, þegar enginn sá, og því var honum iunilega hlýtl til hennar.
Hann hafði nú grunað, að bróðir lians og jiessi stúlka ætluðu að fara að
verða hjón, og undi liann þvi vel, að hróðir hans færi i burtu, en hann
vildi ekki, að hann fengi jiessa stúlku. Bað var þó ekki af þvi, að hann
hefði ástarhug á henni sjálfur eða hugsaði sér að fá hana. Það var öðru
nær. Hann hafði stundum hugsað sér að fara upp á fjall og krækja ofan
tunglið með hrífu, lil þess að gela skoðað það dálitið betur, cða að safna
sér nógu miklu af lóufjöðrum í vængi, en að fá sér stúlku og fara að búa,
hafði aldrei komið í nánd við hans hugsanir.
Hann vildi að eins ekki, að þessi maður, sem honum var illa við
færi að búa með henni og eiga heimili og fénað.
l’egar Sigurður sá þau nú sitja saman á brúðarbekknum, setlist
jietta all svo að honum, að hann gal ekki horft á veizludýrðina og gekk
frá tjaldbúðinni.