Dýravinurinn - 01.01.1916, Qupperneq 37

nema Sigurður. Hann kom hvergi fyrir um kveldið. Daginn eftir fanst
hann örendur á söndunum skamt frá ánni, fastur í íslaðinu og hnakkurinn
undir kviðnum á Blesa. Og þeim sem fann hann sagðist svo frá, að hann
myndi aldrei geta gleymt sorg og útliti Blesa, þar sem hann slóð yfir líkinu,
skjálfandi í kulda, og ekki sýndisl honum betur, en að veslings skepnan
tárfeldi. Og þá var Blesi gæfur, hreyfði sig ekki, á meðan maðurinn losaði
hnakkinn við hann. . . .
BÞetla er nú sagan af Blesa, sem þú varsl að spyrja mig um«, sagði
Halldór. »Föður mínum er illa við hann og kennir honum um slysið. En
það geri ég ekki. Ég þekti oí vel samveru þeirra Sigurðar og Blesa, til
þess að kenna Blesa, þó svona færi. Eg veit, að Sigurður hefir verið nokkuð
við öl, þótt samferðamennirnir vildu eyða þvi og gera sem minst úr því.
Og á förunum um sandinn mátti sjá það, að Sigurður hafði farið villur
vegar og að Blesi hafði ekki dregið hann neitt úr stað, frá því hann féll af
baki, heldur staðið yfir honum í sömu sporum alla nóttina og fram á dag.
Blesi var framúrskarandi traustur og vegvís, þegar hann fékk að ráða, og
var oft búinn að afstýra slysi. En hann var reiðhestur drykkjumanns, sem
lét sér ant um hann á milli, en í staðinn fékk hann líka stundum að kenna
á því lakara, ónærgætninni, sem oft á sér stað, þegar maðurinn, hversu að-
gætinn sem hann annars kann að vera, er ölvaður.
Síðan í fyrra vetur hefi ég sjaldan beizlað hann. Stygðin er minni
og hræðslan er að mestu leyti horfin. Og ég vona, eins og Sigurður, að
hann lifi ekki lengur en það, að hann verði eitlhvað styggur . . .«
»Ætlarðu ekld að gefa honum í vetur?« spurði ég eftir dálilla stund.
»Jú, ég hefi ekkert brúkað hann í haust og lítið í sumar. Því frá
þvi að slysið vildi til, virtist Blesi ekki þrífast. Ef það getur átt sér stað,
að hestur sakni húsbónda síns, þá er vist um það, að Blesi gerði það. Dag
eftir dag, slóð hann hnípinn við stallinn, og dag eftir dag lötraði hann ein-
samall í hægðum sínum um tún og haga . . En nú fer ég að gefa honum
i gamla húsinu hans. Ég var beðinn fyrir hann, og ég skal aldrei láta hann
verða magran. Hann á það ekki skilið. Éólt gallarnir væru miklir, voru þó
kostirnir yfirgnæfandk.
Gramli Doggur.
Það var haust eilt, að gerðar voru þrjár eftirleitir á afrétti Fellna-
hrepps. — Þólti það því meiri nauðsyn, en vant var, að tíð var óvenjulega
góð og snjólaust með öllu, en íé hél/.t ekki í heimahögum og rann til af-
réttar, enda fanst altaf eitthvað slangur af fé, og því urðu þær þrjár eftir-
leitirnar þetta haust.
Dýravinurinn, 5