Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 14

10
þessi til mín, kvakav hann eitthvað, og fer um leið að tala við mig á fingra-
máli.
Ég fyrirvarð mig fyrir það, að við, sem málið höfum, látum okkur
svo nákvæmlega á sania standa um bágindi þessara vesalings manna, að
við tökum ekki einu sinni á okkur þeim lil raunaléttis jafnlilla fyrirhöfn
og það er, að læra fingramál. líg hafði ekki önnur ráð en að hrista höf-
uðið, en þá gengur maðurinn að Itakdyrahurðinni, tekur upp hjá sér krít-
arögn og skrifar á hurðina:
»Húsið er tómt af mönnum«.
Hann hafðist við veslur í Grjótaþorpi þá daga, sem hann dvaldi hér
í það sinn og kyntumsl við þá dálítið. Við komum hvor til annars á kvöld-
in og ég þó oftar til hans, og skrilaði hann þá fyrir mig á spjald mitt nokk-
ur meginatriði af því, sem hér hefir verið sagt frá. Orðaði hann alt furðu
rélt og likast því, sem natinn útlendingur gerir, sem lært hefir málið af bók-
um. Ég hændist að hinni barnalegu einlægni og hlýlyndi þessa gáfaða og
myndarlega manns, og mér fanst málleysið ekki vera lýli á honum. Ilefði
honum sjálfum ekki verið svo mikil raun að þessari vöntun sinni og bjarg-
arleysi, mundi ég tæplega hafa óskað honum málsins. Honum var það
gleði og mat það sem vinsemd, hve eftirleitinn ég var með að lesa hjá hon-
um og spyrja hann og segja honum lnigsauir mínar um ýms atvikin.
þá þótti honum enn stórum vænna um dýrin en mennina, og eink-
anlega um Slygga-Jarp; honum og dýrunum þakkaði hann að meslu þá
gleði og það lán, sem á hans leið hafði orðið; Stygga-Jarp þakkaði hann
nám silt, og náminu drenginn sinn. Hljóð og mál gat hann ekki hugsað
sér öðru visi en högg og þrýsting á eyrað, og það fanst honum sem vera
mundi ónákvæmt mjög í samanburði við sjónina, og hann var sannfærður
um, að við gerðum okkur of mikið far um, að sjá með eyruuum, en bcitl-
um augunum of lilið. í augunum mætti sjá alt eins og það væri, en eyr-
un væru svikul eða svikin.
Dýrin töluðu með augunum, sagði hann, og á það mætti alt af reiða
sig; þau dyldu ekkert og ást þeirra fylgdi ekkert, sem hugsað væri að baki,
því væri langl um hægra að kynnast þeim lil fulls, langlum hægra að unna
þeim af heilum hug.
»Menn skyldu reyna að skoða meira inn i hugann hver á öðrum«,
skrifaði hann, og ég hefi oft séð það siðan, hve fljótl augu manna leggja í
rauninni á ílótta, eins og þau treysti sér illa til að fela, ef á herðir.
»Vinálta þeirra er líka langl um endingarbetrk, skrifaði hann; »þeg-
ar ég kem heim, fagnar fólkið mér vel og er all glatl og hlýtt, en það er
búið eftir einn dag; dýrunum þykir jafnvænt um að sjá mig alt sumarið«.
líg fylgdi honum inn að ám, þegar liann fór; það var á sunnudags-
morgui í sólskini; þá var ekki brú á ánum. Ilann fór úr sokkunum og óð