Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 30

Ég fmn það nú, að frá þeim dögum þurfli ég að biðja Grána um
fyrirgefningu á mörgu. En það gleður mig, að á elliárum Grána reyndi ég,
að bæla honum upp mínar fyrri yflrsjónir, svo ég hygg, að hann hafi horfið
mér sjónum sáltur við mig með öllu.
Arið 18t)5 um Jónsmessuleytið, í úðarigningu, var Gráni í lieiminn
borinn. Honum var íljótt nafn gefið og nefndur Úði, þótt hann af lleslum
utanbæjarmönnum væri kallaður: »Gráni hans Jóhanns«.
Snemma fóru menn að gefa folanum auga, og töldu víst, að þar
mundi hestefni vera.
Úði var grár á lit, lítið eitt dekkri á lagl og fax, alt að því meðal-
hestur á stærð, stuttur, en skrokkurinn allur þykkur; sérstaklega var hann
brjóstabreiður og hálsþykkur, eins og myndin ber með sér, með bratla
lend, bar höfuðið hátt og hringaði lítið eilt makkann, augun snör og tinnu-
svört. Mátti út úr þeim lesa vizku og stöðugt viljaþrek — og einbeitni í
því, að láta ekki hluta sinn fyrir sinum samferðasveinum — hestum, meina
ég —; enda kom það sjaldan fyrir á góðu árunurn, að hann drægist aftur
úr í samreið. Úá reisli hann eyrun, lagði kollhúfur, beit fast i mélin og
frísaði, þar til hann var kominn fram úr öllum hópnum; þá tók hann
hvern sprettinn á fætur öðrum. Það héldu honum engin bönd. Hann vildi
ganga hreint til verks og taka af öÉ tvímæli, hver skarpaslur væri; enda
hygg ég' það ekki of mælt, að fáir hafa þeir hestar i Árnessýslu verið, sem
þyrftu að reyna til jafns við hann. Og svo mikið má mæla, að jafningja
hans á þeim árum fann ég engan, og er þó ekki hægt að neita þvi, að oft
var sprett iir spori á þeim dögum, og ekki hvað sizt þegar ég lenti í hóp
með mönnum, sem ekki þóttust síður vel ríðandi en maður sjálfur.
0! þeim stundum — og þeim sprettum Grána mins gleymi ég aldrei.
Það er eins og ég hafi setið á honum i gæi’, þær stundir eru svo ferskar
mér í minni.
En veslings mennirnir — og aumingja klárarnir, sem voru á eflir
Grána á þessum sprettum, voru ekki öfundsverðir. Þeir báru þess ljós
merki, sem svo voru óhamingjusamir, ekki hvað sízl þá blaulir voru vegir.
llði komst brátt upp á það að éla alt, sem honum var boðið. Mjólk-
ursoparnir voru ómældir, sem móðir mín gaf honum, en söltuð grásleppa
þótli honum mata bezt.
Á íerðalagi var það bezta hressing fyrir Úða að fá mjólk; enda var
lílið um hana með veginum, et hann fékk ekki sopa, því hann var vel
kyntur með J)jóðveginum frá Rvík og austur að Ölvesárbrú. En hann fékk
að borga þá sopa — og hann vildi líka borga þá. Skuldseigur var hann
ekki. Þá voru sporin hans ekki talin á eftir.
Æfinlega vildi Úði koma heim á þá bæi aftur, sem hann hafði
fengið mjólk á áður. Hann kannaðist svo vel við þessa islenzku gestrisni,