Dýravinurinn - 01.01.1916, Blaðsíða 40

um. Daginn eftir fór hann sömu leið til l>aka og fann þá hvolpinn milli
bæjanna. Hann lá þar á vetlingunum.
Nokkrum árum seinna var hann á ferð í kaupstaðinn. Doggur var
með honum eins og vant var. í áfangastað á suðurleiðinni tapaði hann
gæruskinni og litlu seinna sama daginn saknaði hann Doggs og varð hans
ekki frekar var í ferðinni. En á heimleiðinni þegar hann kom á áfanga-
slaðinn lá Doggur á gæruskinninu og hafði legið þar i tvo sólarhringa án
þess að fá nokkuð vott eða þurt. Og lengi á eftir, mundi hann eftir gleði-
látunum í Dogg, þegar fundum þeirra bar saman þarna í áfangastaðnum.
Minningar héldu áfram og allar voru þær þessu líkar, sýndu allar
trygglyndi gamla Doggs og takmarkalausa traustið á húsbóndanum, að hann
myndi vitja aftur til sín, honum, rakkanum, væri óhælt að bíða, húsbónd-
inn kæmi aftur seint og siðar meir, hann gæti verið öruggur, honum hefði
aldrei brugðist það, húsbóndinn kæmi einhvern tíma. . . Og feginslætin við
hvern endurfund, og tárvotu augun, þegar Doggur ilaðraði upp um
hann allan. . . .
En því hafði honum ekki strax getað lcomið þelta í hug, að Dogg-
ur hefði einmitt tekið það ráðið, að leita aftur að löskunni og híða hans þar.
Og þetta varð smám saman að fullri vissu fyrir Jóni og sögurnar
um vælið hjá Útburðarsteini styrldu það hetur og betur.
Hann hafði engan frið fyrir þessum hugsunum. I’ær ásóttu hann á
daginn og vörnuðu honum svefns um nætur. Hann varð að fara og grensl-
ast eftir þessu, svo lítið bæri á, ganga úr skugga um það, hvort þessar á-
lyktanir hans myndu á nokkurum rökum hygðar. Færi hann ekki, myndi
hugsunin um gamla Dogg hungurmorða á öræfum, fylgja honum eins og
skuggi til grafar. En ekki dugði að halda beina leið inn í afrétt. Úað myndi
vekja hlátur í sveitinni, ef það spyrðist, að hann riði af slað til þess að leita
að Dogg eftir rúman mánuð. Sveilungar hansskj'ldu hafa annað að gamna
sér yfir, en afdrifum gamla Doggs. . .
— Nokkrum dögum síðar lagði Jón af stað í kaupstað. Hann hafði
verið búinn að ráðgera þessa terð, alt haustið, en ekki orðið úr fyrri, og
hann bjóst við að verða alt að tveim dögum lengur, en vani hans var til.
Jón beygði út af alfaraveginum í næsta leyti við bæinn og stefndi
beina leið lil afréttar. Hann reið hljóður og þögull og aldrei leið Doggur
úr huga hans. . . Skyldi hann finna hann . . dauðan eða lifandi . . dauður
hlaut hann að vera — en úllitið, það hlyti að verða átakanlegt eftir allan
þennan tíma . . . Þannig hugsaði Jón og braut heilann um þetta fram og
aftur. En svo fór honum að finnast þetta íerðalag silt undarlegl. . . Það
myndi verða alt til einkis. . . Doggur hefði farisl í gjá eða lent í eitri. t*að
var sú einasta skynsamlega ályktun um afdrif hans. Slík voru dæmi til,
sem ekki urðu hrakin. . . En óhljóðin, þeim gat hann ekki gleymt. Undar-