Dýravinurinn - 01.01.1916, Side 33

29
mínum, þá gat ég ekki séð Grána minn svo hart leikinn lengur. Smám
saman fékk hann fjör sitt aflur, en með hlaupin náði hann sér aldrei —
brjóstið var bilað.
Egfann það þá, hversu illa ég hafði launað honum fyrri þjónustu sína.
En er það ekki sarna æfin, sem margir góðhestarnir islenzku verða
að lifa og deyja uppá? En þó svo sé, þá er það ekki til að draga úr
minni sök. Siðuslu sumurin, sem Uði lifði hafði hann rólega daga; með
því þótlist ég vera að hæta fyrir fyrri breytni mina gagnvart honum.
Um haustið 1913 féll Úði fyrir byssuskoli, þá 18 veti-a gamall, en
lengur hefði hann gelað lifað með góðri meðferð, en um sumarið hafði illa
heyjast, svo ég hugði að slæmt mundi að fá gott fóður yfir veturinn; taldi
því réttara að láta hann Hel gista, heldur en fá hann horaðan eftir vetur-
urinn á elliárunum, þvi annað átli hann af mér skilið.
Margir töldu hann þá 10—12 vetra gamlan, ekki var hann ellilegri
á svipinn, þrátt fyrir alt, sem á daga hans hafði drifið.
Nú er hann fallinn — dáinn — horfinn, vinurinn minn trúi, dyggi
og fjörugi. Nú bíður hann ekki oftar eftir mér fullum', eða stendur hjá mér
sofandi við veginn.
Þökk sé honum fyrir staríið og fjörið, fyrir allar ánægjustundirnar,
sem ég liafði af honum; í tómstundunum er fróðlegt að rifja þær upp.
Við það hressist hugurinn, það er sem ég sjái Uða í anda, þar sem hann
þaut sem gammur i fyrri daga yfir holt og mela, fen og foræði og »steilli
ekki íót sinn við sleini« eins og þar stendur. Oft hefir mig dreymt Úða
siðan ég lét fella hann, og æfinlega hefir hann verið að sjá eins og þá
hann var blómlegastur í æskufjöri sinu, slíkar vitranir finnast mér benda
á, að eitthvert andlegt samhand sé milli mannsins og hestsins; andlegtsam-
band, sem haldist eftir dauðann og nái — ef ég mælti segja það, og það
lmeykslar engan — inní eilífðina. — Skvldi það ekki geta verið?
Slíkan hesl fæ ég ekki aflur.
Hamingudrjúgur reyndist hann mér ávalt.
»Úöi í högum œtíö var
afbragðs hezta ljómí,
Jóliann Ögmund bJakkur bar
bezt á dögum samreiðar«.
Svo kvað einn kunningi minn.
Reykjavík 1910.
Jóli. Ögm. Oddssoti.
Söguritarinn talar um drykkjuskap sinn á fyrri árum. líg lield liann hafi
gert ofmikið úr því, ég hefi pekt hann í mörg ár, og hefir hann verið bindindismaður,
og cr pað enn. Tr. G.