Heimilisblaðið - 01.10.1939, Síða 30

194
HEIMILISBLAÐIÐ
En hvað hann Gamli var hjartanlega
glaðui*. Hann var orðinn eins og nýr mað-
ur, og nann varð aldrei viðutan. Eða þá
hann Korpus Júris! Hann va.r svo elsku-
legur, að hann hætti alveg að þræta við
mig, og hann vildi allt fyrir mig gera. Pó
aftók hann, að við Andrea Margrét færum
að ganga okkur til skemmtunar ein sam-
an. Nei, hann bauðst al.lt af tij að fara
með okkur. — Og svo systurnar! En hvað
það var gaman að þúa þær. Reyndar flask-
aði ég nú oft á þessu fyrst í stað. En þaö
varð bara hlátur úr því og ekkert annað.
Og svo ég sjálfur — ég var svo glaður,
að ég mundi ekki eftir, að ég hefói nokk-
urntíma verið glaðari. Og jafnvel, þegar
sá stóri dagur rennur upp, — þegar ég
tek embættisprófið árdegis, og trúlofast
svo síðdegis — ja, — ég er viss um, að ég
verð ekki glaðari þá, en ég var þessa síð-
ustu da.ga á Hnetubúi.
En hvað ég hafði verið blindur, að ég
skyldi, einskis verða var og ekkert sjá —
já — það er sannleikur, að fyrst missa
menn sjónina á augunum. En nú skildi ég,
hvernig í öll,u lá; nú skildi ég alla fra.m-
komu Korpusar Júris gagnvart mér; því
að séu menn á annað borð komni,r í biðils-
buxurnar, þá er ekkert gaman að glett-
ast við þá. Eða þá hann Gamli — ég
heimskingi, sem ekki hafði getað skilið það,
að Emmu, sem þótti, svo vænt um allt það
gamla, hlyti líka, að þykja vænt, um Gamla.
Og nú skildi ég líka, á hvern Enima hafði
minnt mig svo þráfaldlega; það var Gamli.
Plún var Gamli í betri útgáfu, eins og prest-
urinn myndi hafa sagt.
Við migdegisverðinn, mælti presturinn
fyrir minni þei.rra nýtrúlofuðu, í indælu
rauðvíni. Þá datt mér í hug, að nú skyldi,
ég setja rögg á mig og mæla fyrir ein-
hverju minni. Og af því að þessi ræða er
mín fyrsta skálaræða,, þá ætla ég að skrifa
hana niður ei.ns og ég man hana bezt. Hún
var svona:
»Það er venja., að óska þei,m til ham-
ingju, sem hafa aflokið sínu embættisprófi,
því að þá séu þeir búnir að ljúka öllum sín-
um prófum. En eftir mínu vit,i„ þá er þetta
hreinn og beinn misskilningur, því að þá
er einmitt eftir vandamesta og hættuleg-
astá prófið. Ég nefni það hættulegast,
vegna þess, að við öll önnur próf er þv;
svo varið, að ef menn ná ekki prófinu, þá
geta menn aljt af byrjað á nýjan leik, með
von um, að þá gangi, betur. En það e,r
ómögulegt við það próf, sem ég á við. Og
sá, sem einu sinni hefir fallið við það, á
ekki afturkvæmt að prófborði,nu; og það
eina, sem þá er hægt að gera, er aö fara
að ráði sínu, eins og þýzku stúdentarnir:
Þegar þeir ná ekki prófi við einn háskól-
ann, þá fara þeir til annars og reyna að
ná prófi þar. En það er ekki aðeins svo,
að þetta próf, sem ég er að tal,a um, sé
hættulegast, heldur líka lang-erfiðast. Við
venjulega háskóla er óhætt að segja, að
þess meir, sem lesið er, þess meiri líkur
eru til þess, að gott próf náist; en vio þao
próf, sem ég meina, á hið gagnstæða heima;
og er jafnvel ástæða til að taka, undir vití
Berlínarstúdentinn, sem sagði: »Ö, mig
auman! Því meir, sem ég les, þess, heimsk-
ari verð ég. Þegar það er athugað, sem ég
hefi sagt, þá vona ég, að þið skiljið líka
hjartans gleði mína. Já, sannarlegt lán er
það. En það sé langt frá mér, að þakka
þeim það einum. Nei„ þeim heiður, sem heið-
ur ber: Ég' drekk ekki skál þeirra Kristó-
fersi og Friðriks, heldur skæru augnanna
og alfiöarbrosanna, eða hvað ég vildi, sagt
hafa. — þeirra prófessora og dómara við
hina tvo háskóla, þar sem þeir hafa nú
gengið undir sín glæsilegu próf og fengió
ágætisei,nkunn«.
Að svo mæltu klingdi ég glasi við Emmu
og Andreu Margréti. Prestkonan hló al-
úðlega framan í mig og presturinn rétti
konu sinni, höndina og sagði við hana:
»Já, þessa skál skulum við líka drekka.
Nikolaj hefi.r á réttu að standa. Síðasta
prófið mitt var erfiðast og ég þakka Guði
fyrir, ao ég féll ekki við það próf«.
★