Heimilisblaðið - 01.10.1939, Side 31

HEIMILISBLAÐIÐ
195
Og nú er ég búinn að segja frá fyrstu
herferö minni. í ríki Amors hins eilífa; en
það verður fráleitt hin. síðasta.
Korpus Júris segir reyndar, að öll fram-
koma mín á Hnetubúi, sé svo barnaleg, að
ég muni ekki uppskera mikinn heiður af
sögunni, og sízt þó, ef ég láti prenta hana.
En ég vil þá líka biðja alla unglinga, sem
í fyrsta skifti fara í slíka herferð og ég,
að líta í sinn eigin barm, og vona, ég þá,
að margt verði mér til málsbóta. Hinn sak-
lausi fleygi fyrsta steininum.---------
Annars líður öUu á Vesturgötu svipad
og áður. Gamli liggur allt af í legubekkn-
um og hugsar. Þó er sá munurinn, að áð-
ur hafði hann allt af pípuna í hendinni,
en nú heldur hann á ofurlítilli mynd af
Emmu. Korpus Júris talar sífelltumstjórn-
málaskoðanir sínar, og yndi hans af að
lesa »Dagblaðið« hefir heldur ekki minnk-
að. Og með milligöngu Andreu Margrétar,
hefir honum tekist að lauma »Dagblaðinu<
inn á prestsetrið.
Og svo ég sjálfur— já, ég les heimspeki-
lega hugsana-rökfræði, og ég reyni af öll-
um kröftum að losna við aflar ástagrillur.
Og nú syng ég ekki, lengur: »Siglum hægt
út á svið«, o. s. frv. En þegar dagurinn
er að hverfa, legg ég alla heimspeki á hill-
una, horfi út um gluggann, sé sólina smá
hverfa á bak við trén á víginu, drep fing-
urgómum mínum á rúðuna, og syng svo lágt,
að hvorki Gamþ, né Korpus Júris heyra
það — þessá vísu eftir Chr. Richardt:
»ó, bara að prófið mitt endi í ár! —
þá kemur sólskin og þá kemur gæfa,
þá skal ég dansa, og sorgirnar svæfa,
og þá skal ég leika um lönd
með hringinn á hönd«.
★
Á hverjum sunnudegi fer ég til Hnetu-
bús, með bræðrum mínum. Og meiri,
ánægju þekki ég ekki, en þá, þegar kunn-
ingjar mínir spyrja mig á mánudagana:
,»Hvar vai'stu í gær, Nikolaj?« — að segja
þá: »Eg var að heimsækja mágkonur mín-
ar«.
Ég lyfti hug og hjarta.
Ég lyfti hug og hjarta.
tninn herra Gud til pín;
lát dýrdar Ijós pitt bjarta
Ijóma skært inn til mín,
lát mig svo ödrum lýsa,
— á lífsins kaldri braut.
Af hjarta og hug pig prísa
í hverri gledi' og praut.
Ó, komið, komið allir,
oss, Kristur, bíður enn
í himins dýrðar hallir,
— heyri pað allir menn!
pví fyr en varir verður
vort innheimt lánað pund;
og sá mun sekur gerður,
er svíkst um alla stund.
En sjá pá Kristur kemur,
með kœrleik allan sinn,
og við pig sjálfur semur,
og segir bróðir minn!
trú, pú ég gjald pitt greiði,
en gef mér hjarta pitt,
í staðinn ég pig leiði
í eilíft ríkið mitt.
G. P.
En það er nú alveg áreiðanlegt, að ég
trúlofast ekki fyrr en eftir fimm ár, þeg-
ar ég er búinn að ljúka embættisprófi. •—
Jæja — ég þori reyndar ekki að )nfa þv:
alveg ákveðið — ég er þó ekki nema mað-
ur. Og úr því að ég er nú búinn að fá sönn-
un fyriy því, að bæði Gamli og Korpus
Júris, sem ég var þó alveg vonlaus um,
að myndu trúlofast, að minnsta kosti í þessu
lífi — úr því að þeir, segi ég, trúlofuðust
svona alveg upp úr þurru, og það öðrum
eins stúlkum og Emmu og Andreu Mar-
gréti, þá held ég nærri, því að þaö sé bezt
fyrir mig að bíða; því að: »þeir sem bíða
byrinn fá«.
Og eg vona að sú ljós-bláeyga bíði likai
En,dir.