Heimilisblaðið - 01.10.1939, Blaðsíða 36

200
HEíMILISBLAÐIÐ
er hann hafði tapað eignum sínum. Nú
virtist henni hafa aftur snúist hugur. Því
að þótt hún minntist ekki, einu orði á þetta,
þá er víst engin ósvífni að halda, að dauði
litla barnsins hafi einhverju valdið um það
að tilfinningar hennar breyttust að nýju.
»Ertu búipn að svara þessu bréfi?<
spurði Higgis.
»Nei«, svaraði Orme og beit á yörina.
»Og ég ætla heldur ekki að svara því,
hvorki skriflega né munnlega. En á morg'-
un held ég áfram ferðinni til Múr og s,íð-
an svo langt, sem auðnan leyfiy mér að
fara. Og nú ætla ég að fara og skoða jarð-
lögin niðri við fossinn«.
»Jæja, þetta eru góð og greið svör«, sagði
Higgs, þegar Orme var farinn. »Og fyr-
ir mitt leyti þykir mér vænt urn, að hann
tekur það þessum tökum; því að ég hygg,
að hann verði, oss þarfur til þjónustu með-
al Fujiganna. Og' svo er það þetta, að ef
hann færi, þá færi Kvik líka, og ég hefði
gaman af að vita, hvernig við ættum að
hafa okkur fram úr því, ef hans missti
við?«
Seinna ræddi ég við Kvik um þetta mál
og tjáði honum mína skoðun á því og hlýddi
hann á það með þeirri lotningu, sem hann
sýndi mér allt af.
»Ég bið afsökunar«, sagði hann, en þaö
er mitt álit, að þið hafið báðir bæði, rétt
og rang't fyrir ykkur. Allt hefir tvær hlið-
ar — er ekki svo? Þér segið, að það væri
slæmt fyrir höfuðsmanninn, ef hann yrði
drepinn, nú, er hann hefir svoi miklum
auði að fagna, því að það er álit yðar, að
lífið sé jafn algengt og rykið á þjóðvegun-
um, en peningar dýrir, sjaldgæfir og erfitt
að afla. þeirra, Við dáumst ekki að kóngun-
um, heldur að kórónum þeirra, og ekki
að auðkýfingunum, heldur milljónum
þeirra. Þegar öllu er á botninn hvolft, þa
taka auðkýfingarnir ekki milljónirnar með
sér, því að forsjóninni þóknast ekki, frem-
ur en náttúrunni að neitt fari til ónýtis,
og foa’sjónin veit, að ef þeir fengju að hafa
allt sitt gull með sér, þá myndi það bráðna
í ofsahita þess samastaðar, sem þeir eiga
vísan. Og þar af leiðir, að »eins dauði er
annars brauð«, eins, og kallað er, en í þessu
sambandi ætti ég, ef til vill að segja —
bveitiþrauð? Annars, þegar til alls kemur,
þá hafi,ð þér rétt fyrir yður í því, að það
er illa gert að spilla hamingju sinni. Og
nú snúum við okkur að hinni hliðinni. Ég
þekki hefðarmey þá, sem trúlofuð var höf-
uðsmanninum; en það hefði hann aldrei
gert, ef hann hefði farið að mínum ráð-
um. Því af öllum þeim drósum, sem bera
fiskablóð í æðurn, sem ég hefi hitt fyrir,
þá er hún sú versta og kaldasta, sem ég
hefi nokkurn tíma þekkt. En snoppufríð
er hún, það má hún eiga, og það skal ég'
játa. Salómó sagði einu sinni, máske dá-
lít'ið óhugsað, að hann hefði aldrei hitt
fyrir ærlega konu. En ef hann hefði hitt
fyrir nefnda jungfrú —- nafnið þarf ekki
að nefna — þá myndi hann hafa sagt, það
með alráðnum huga, og' sagt það jafnt
nætur sem daga. Nú held ég því fram,
að maður ætti, aldrei að taka þann þjón
aftur, sem sagt hefir upp vistum, og segir
að það hryggi sig, því að ef nokkur gerir
það, þá verða það þeir, sem hryggjast. —
Og því síður skyldi nokkur taka aftur að
s,ér snoppufríða drós; það væri raunveru-
lega hið sama, sem að drekkja. sjálfum sér.
Ég gerði einu sipni tilraun með það, svo
ég veit, hvað það er. Sá verður endirinn
á þeirri kaupsýslu«.
En síðan sagði hann: »Sú kaupsýsla hef-
ir töluverða ugga, á sér, alveg eins og hún
væri gerð úr álnum, sem ég veiddi, einu
sinni í' ánni Níl. Einn af »uggunum« er
það, að höfuðsmaðurinn hefir heitið og
svarið, að taka þátt í þessum leiðangri.
Og eigi eiphver að deyja, þá er bezt að
hann deyi með sæmd og án þess að rjúfa
heit sitt. Og hinn ugginn er það, sem ég
sagði við þá í Lundúnum, þegar ég rit-
aði nafn, mitt undir samninginn, að aldrei
getur nokkur dáið einni mínútu fyrr en
hann á að deyja og aldrei hendir það neinn,
sem ekki má henda. hann, Og þess vegna