Heimilisblaðið - 01.10.1939, Page 44

208
HEIMILISBLAÐIÐ
hafði nú snúið við honum bakinu. Því hér
var maður sem vissi allt.
»Nafn mitt er Wilkinson«, sagöi fjár-
málamaðurinn, Frederick Connor Wilkin-
son, er handtökuskipunin áreiðanleg-a á
mitt nafn. Hefir yður ekki skjátlast? Og'
fyrir hvað er ég kærður?«
»Parf ég að segja yður það, hr. Wilkin-
son«.
»Napóleon fjármálanna« þrýsti höndun-
um að gagnaugum sínum.
»Lögreglan trúir þá ekki, að kopar hafi
fundizt í Valida-dalnum?« sagði hann lág-
um rómi.
»Lögreglan er sannfærð um, aö alclrei
hefir verið kopar í Valida-dalnum«, sagði
leynilögreglumaðurinn.
Wilkinson lokaði augunum. Þaö átti að
fletta ofa.n af honum sem svikara. Hver
gat hegningin orðið. Minn,st tveggja ára
fangelsi. Tvö heil ár innan þröngra veggja.
Otsýnið grár steinveggur. Ekki frama •
mjúkar sængur, engir tyrkneskir vindling-
ar, ekkert, af þeim þægindum, sem hann
hafði vanið sig á. Hann varð að fá vitneskju
um allan sannleikann. Bezt að vita fulla
vissu sína.
»Stendur nokkuð í kærunni um þátttöku
mína í nýlega mynduðu noi’ðurkanadisku
koparhlutaféla.gi?« spurði hann.
»Ég get sagt yður, að ekki er erfitt að
fá fullt tilefni til handtöku yðar«, sagoi
lögregluþjónninn. Wilkinson kreppti hnef-
ann og opnaði hann aftur. Honum fannst
þetta óskiljanlegt. Hvernig hafði hann. kom-
ið upp um sig? Hann varð að átta sig, en
þessi þruma úr heiðskíru lofti, hafði lam-
að hann um stund.
Hvers vegna var hann nú að minnast á
þetta kanadiska félag, ef til vill hafði hann
nú bent þarna á eitt, sem lögreglan vissi
ekki um áður. En taugar hans voru ekki
eins sterkar, eins og þær höfðu verið fyrri.
»Nafn mitt, ætti að vera næg sönnun«,
sagði hann. Það var ný tilraun til undan-
komu, »Þetta félag er ekki hið fyrsta, sem
ég hefi stofnað. Nafn mitt er í mörgum
öðrum hlutafélögum. Spyrjist fyrir í kaup-
höll Lundúnaborgar. Spyrjið eftir F. C.
Wilkinson«.
Aftur kom ógnandi glampi í augu lög-
regluþjónsins. Æðarnar á enni hans, komu
í ljós. Hann hleypti brúnum. Svo ieit út,
sem raddbreyting fjármálamannsins, hefði
gert honum gramt í geði.
»Við höfum nægilegar upplýsingar«,
sagði hann stuttaralega. »Við vitum allt
um viðskipti yðar, um samninga yðar, já,
sannarlega, höfum við lengi haft augun á
yður«.
»Jæja, fyrst þér ekki trúið heiðarleika
mínum«, sagði Wilkinson, »þá ættuð þér
að líta á listann yfir stjórnarmeðlimi fé-
laganna«.
»Þeir eru keyptir«, sagði lögregluþjónn-
inn,.
»Og sérfræðingar, sem hafa gefið skýrsl-
ur?«
»Þeim hefir verið mút,að«.
»Það verðið þér að geta sannað«, sagði
Wilkinson.
En hann fann, að það var of greinilegt,
hve orð hans voru innantóm. Hann fann
að öll stóryrði heimsins myndu ekki geta
bjargað honum. En stöðugt fannst lionum
það leyndardómur, að lögreglan skyldi hafa
uppgötvað hvernig í öllu lá.
»Ég hefi sannanir«, sagði lögregluþjónn-
inn, um leið og hann tók hrúgu, af skjöl-
um upp úr vasa sínum, og leit lauslega
yfir þau. »Hér eru sannanir fyrir yfirsjón-
um yðar«.
Veitingaþjónninn, sem hafði mókt bak
við afgreiðsluborðið vaknaði nú aftur. Fyr-
ir utan dyrnar heyrðust raddir og fótatak.
Nú fyrst. tók Wilkinson eftir því að lög-
regluþjónninn hafði næstum hrópað sein-
ustu oi’ðin. Og ef fleiri kæmu nú inn á
krána — --------
»Jæja«, hvíslaði ha,nn. »Það er raunar
satt, en ég bið yður að hafa ekki svona
hátt«.
Lögregluþjónninn virtist verða rólegri