Heimilisblaðið - 01.07.1940, Side 30

130
HEIMILISBLAÐIÐ
liennar. Hún varpaði sér í faðm Lenu, sem
ýmist grét eða brosti, en Jón bar Sólveigu
í fanginu heim að bænum. Bærinn var lít-
ill en snotur. Pegar þau komu að dyrun-
um, staðnæmdist Guðríður og horfði í
kringum sig. Útsýnið var fagurt, mjór
fjörðurinn, en ekki nema eitt býli sjáan-
legt hinumegin. Ilún sá svo glöggt fólkið,
er pað gekk um túnið, en hyldjúpur fjörð-
urinn á inilli.
»Elskan mín, gakktu í bæinn«, sagði
Jón. Lena leit til Guðríðar og gekk svo
inn. Guðríður sendi brennheita bæn upp
til skaparans. Hún beiddi hann að styðja
sig og styrkja og lijálpa sér að vinna trú-
lega pað æfistarf. sem hún hefði valið sér.
Dálítil máríerla skaust á bæjarbustina og
sat par og söng dillandi rómi. Guðríður
horfði á hana bláu augunum sínum fullum
af tárum. Jón kom og tók liana í faðm
sér. Hún lagði hendur um háls honum
og sagði:
»Aðeins að lcoma mín færi pér hamingju
eins og pú verðskuldar«.
»Lú ert búin að gera mig að gæfumanhi,
elskan mín, en komdu nú, litlu dóttur
okkar leiðist«.
¥ t, t ¥
Friðrik bróðir Jóns dó um haustið, en
pá var Guðríður búin að vinna svo hug
hans með framkomu sinni að hann elskaði
hana sem systur.
Að tveimur árum liðnum fæddist peim
Jóni og Guðríði dóttir; pau létu hana heita
Guðrúnu. »Er ekki gaman að geta kallað
hana Dúddu«, sagði Guðríður brosandi,
»og skrifað nöfnu pinni pað?«
Nú var Guðrún gift og komin norður í
land. Yar maður hennar prestur í afskekktu
brauði í Norðurlandi. Var yfir fjörð að fara
í kaupstaðinn, en á veturna lagði ís yíir
fjörðinn, og var pað pá fjölfarnara. Guðrúnu
fannst par afskekkt fyrst í stað. Þær skrif-
uðust stöðugt á Guðríður og hún og héldu
vináttu sín á milli.
Úá er pau Jón og Guðríður höfðu verið
ö ár í Hlíð dó lama gamla. Varð hún peim
öllum harmdauði. Henni hafði auðnast að
lifa pað, að, sjá Guðríði í farsælu hjóna-
bandi og móður priggja barna. Kvaðst
Guðríður aldrei fá hennar líka. Annars leið
peim vel í IHíð og samgöngur yfir fjörð-
inn voru mjög greiðar, á eina býlið, sem
nærri var.
&
úannig liðu 15 ár. Guðríður var ánægð
pó hún ætti 4 börn kornung í viðbót og
hefði punga vinnu, en Jón var orðinn
hæruskotinn í vöngum, pví hann vann
eins og víkingur, til pess að Guðríði og
börnunum liði vel. Sólveig var orðin 20
ára. Svo var hún fríð, að hún var að auk-
nefni kölluð Hlíðarsól. Móðir liennar unni
henni heitt, en Jón var pess færri við
hana sem hún vitkaðist meira. Ef hann
leit á hana, sýndist honum par Ágúst lif-
andi kominn. Hún var hans lifandi eftir-
mynd. Framkoma hennar var kát og fjör-
ug að jafnaði. Pó gat hún setið tímunum
saman og horft með punglyndissvip út eftir
firðinum, par sem hún sá gluggana á Kárs-
eyrarkaupstað blasa við. Otpráin var orðin
svo sterk í sál hennar, að liún réði varla
við hana, en mætti par stakri mótspyrnu
hjá móður sinni, og fylgdi Jón par konu
sinni að málum, enda pótt honum í annan
stað pætti nóg til að fæða heima. En Sól-
veig var prálynd, og kom varla sá dagur,
að ekki vekti hún máls á pví, livað hún
mundi komast áfram, ef kún fengi tæki-
færi til pess. Sagði hún pví oft í gremju,
að foreldrarnir væru ekki til fyrir börnin,
heldur börnin fyrir foreldrana. Pað kom
svo loks að pví, að hún var ráðin vetrar-
tíma að Kárseyri. Póttist hún nú liafa
himin höndum tekið, en móðir hennar grét
sárt, Hvernig færi nú, ef hún félli fyrir
freistingunum. En pegar hún vék að pví
við Sólveigu, að vera vönd að virðingu
sinni, pá hló hún og sagði:
»Mér er alveg óhætt, mamma, ég ætla
mér dálítið annað, en pú heldur. Já, ég
skal sannarlega koma mér áfram. Yertu
viss«.