Heimilisblaðið - 01.03.1947, Síða 30

74
HEIMILISBLAÐIÐ
veginum. Faðirinn stýrði hestinum, og þegar
liann sá Helgu, nam liann staðar.
— Ég lief beðið eftir ykkur, af því að ég
vildi óska Guðmundi til liamingju í dag,
sagði Helga. Guðmundur teygði sig út úr
vagninum og rétti Helgu hendina. Honum
fannst hún vera orðin mögur og rauðeygð.
Hún grét áreiðanlega á næturnar og þráði
að komast að Nærlundi. Nú lagði liún sig
í líma með að vera glaðleg og brosti vin-
gjamlega til. hans. Hann komst líka mjög
við, en gat ekkert sagt. En faðir lians, sem
ekki fékk þó orð fyrir að taka til máls, nema
í ýtmstu nauðsyn, sagði:
— Ég held, að Guðmundi þyki vænna um
þessa hamingjuósk, en nokkra aðra.
— Já, það er áreiðanlegt, sagði Guðmund-
ur. Þau réttu livort öðru liöndina, og svo
ók faðir hans áfram. Þegar liún hvarf á bak
við nokkur tré, kippti hann snöggt upp leð-
urvagnsskýlinu og stóð upp, eins og liann
ætlaði að stökkva út úr vagninum.
— Er það meira, sem þú ætlar að tala við
Helgu?
— 0, nei, nei, sagði Guðmundur og hag-
ræddi sér aftur í sæti sínu.
Aftur óku þeir dálítinn spöl. Faðir hans
ók mjög lxægt. Það var eins og lionum þætti
ánægjulegt að sitja þarna og aka með son-
inn við hlið sér. Hann var ekkert að reyna
að liraða förinni.
Allt í einu hallaði Guðmundur liöfði á
öxl föðúr síns og Fór óstjórnlega að gráta.
— Hvað gengur að þér? spurði Erlendur,
og kippti svo fast í taumana, að hesturinn
nam staðar.
— Jú, allir eru svo góðir við mig, og ég
á það alls ekki skilið.
— Hefur þú gert nokkuð illt?
— Já, faðir minn, það lief ég-
— Því get ég ekki trúað.
— Jú, ég lief drepið mann.
Faðir lians stundi þungan. Það var nærri
því eins og þungu fargi væri af lionum létt
við það andvarp, og Guðmundur leit undr-
andi upp og horfði á liann. Faðir lians lét
hestinn aftur fara af stað, því næst sagði
hann stillilega:
— Ég gleðst yfir því, að þú sagðir sjálfur
frá því.
— Varst þú þegar búinn að komast að því?
faðir minn?
— Já, laugardagskvöldið sá ég áreiðanlega,
að eitthvað var öðru vísi, en það átti að vera.
Og svo fann ég linífinn þinn niðri í forinni-
— Nú, svo það varst þú, sem fannst hníf*
inn ?
— Já, ég fann hann, og sá, a& eitt blaðið
var brotið.
— Já, faðir minn, ég veit, að hnífsblaðið
var brotið, en ég get samt sem áður ekki
skilið í því, að ég liafi gert það.
— Það liefur að líkindum verið í ölæði?
— Ég veit ekkert, ég get ekkert munað.
Ég get séð það á fötunum mínum, að ég hef
verið í áflogum, og ég veit, að hnífsblaðið
er liorfið.
— Það liefur þá eftir því verið ætlun þío
að þegja yfir þvi? sagði faðir hans.
— Ég hélt, að liinir karlmennirnir liafi
ef til vill verið jafn mikið kenndir og ég, og
gætu ekkert rnunað. Það væru ef til vill eng"
ar aðrar sannanir gegn mér en hnífurinn, og
því fleygði ég honum burtu“.
— Mér datt reyndar í hug, að þú liefðir
ályktað þannig.
— Líttu nú á, faðir minn, ég veit ékki liver
það er, sem drepinn hefur verið. Ég lief ef
til vill aldrei séð liann. Ég get ekki munað,
að ég liafi gert það. Mér fannst, að ég þyrfti
ekki að taka út hegningu fyrir það, sem eg
liefði ekki gert viljandi, svo mér datt hrátt
í hug, að það liafi verið vitlaust, að fleygj3
hnífnum út í forina. Hún þornar, sem se,
þegar líður á sumar, og þá liefði hver, sein
vera skyldi, getað fundið, og svo reyndi ég
að finna liann, bæði í fyrrinótt og í nótt.
— Datt þér ekki í hug, að það væri -skylda
þín að meðganga það?
— Nei, í gær hugsaði ég ekki um annað,
en hvernig ég gæti haldið því leyndu, og
gerði mér far um að dansa og vera kátur,
til þess að enginn skyldi neitt gruna mig-
1— Hafðir þú í liyggju að kvongast í dag
án þess að meðganga? Það var mikil ábyrgð,
sem þú tókst þar á hendur. Hugsaðirðu ekki
• út í það, að ef upp um þig kæmist, mundir
þú draga Hildi og ættingja liennar með þér
út í ógæfuna?
— Mér fannst, að ég lilífði þeim mest með
því að þegja.