Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 4
40
Séra Vigfús ÞórSarson.
liðsbifreið, meðan hann lét dæl-
una ganga, og sagði ekki orð.
Fara lil Fáskrúðsfjarðar.
Þið vitið ekld hvað það þýddi
fyrir átján ára Breiðdæling á
árunum 1920—1930 að eiga að
fara til Fáskrúðsfjarðar. Það er
ailíka og átján ára Reykvíking-
ur væri nú til dags að leggja
af stað til annarrar heimsálfu.
Á Fáskrúðsfirði töluðu Islend-
ingar frönsku, en Frakkar ís-
lenzku.
— Já, en ég kann ekki
frönsku, fóstri minn, sagði ég,
þegar mér ioksins tókst að
skjóta inn setningu.
Fóstra mínum svelgdist á
ræðupar.tinum við þessa frá-
leitu athugasemd. Rétt í þessu
birtist Fríða vinnukona í stofu-
dyrunum með rykkúst í bægri
hendi og rykskóflu í þeirri
vinstri.
Ég ætla að fara að taka
til í stofunni, tilkynnti hún.
Fóstri minn sneri sér við og
gekk inn í skrifstofu sína án
frekari orða. Atbugasemd mín
með frönskukunnáttuna bafði
veitt mælsku bans rotböggið.
— Fari það allt norður og
tiiður, sagði ég við sjálfan mig.
ÉS var gramur við fóstra minn
og reiður við sjálfan mig. Skyldi
Fáskrúðsfjarðarferðin vera far-
in veg allrar veraldar?
Ég setti linéð í rassinn á Fríðu
vinnukonu um leið og ég gekk
frambjá henni, svo ltún stakkst
á lirannnana á gólfið, og síðan
skauzt ég fram fyrir hurðina.
Rykkústur Fríðu skall í dyra-
gættinni um leið og ég lokaði
burðinni.
Suniir inenn eru eins og froða
á að líta. Manni finnst endi-
lega, að þeir ntuni springa, ef
maður kemur við þá; aðrir eru
Páll Giiðmnndsson.
eins og bálfstorknað fárflot,
og enn aðrir eins og blágrýtis-
liella.
Ég sá fyrir mér eina slíka
blágrýtisbellu morguninn eftir
um sexleytið, þar sem ég lall-
aði á eftir Ágústi Filippussyni,
uppeldisbróður mínum. Hann
var að fara á beitarhúsin. Ég
til Fáskrúðsfjarðar.
Tvær eru leiðir úr Breiðdal
til Fáskrúðsfjarðar fjölfarn-
astar.
Önnur liggur um Hvalnes-
skriður, fyrir Stöðvarfjiirð, Vík-
HEIMILISBLAÖlf)
urheiði eða Stöðvarskarð, )
Fáskrúðsfjörð og að Búð»]
Hún er lengri og seinfarI,ar
en liggur um byggð. Hi»
ur um Gilsárdal, ReindalsheI
Tungudal og að Búðutn- ‘ ^
leið er mun styttri, en niihh’
mun hættulegri á vetrum-
Haustið áður en Jieir a{h»r
ir gerðust, sem ég er nu ao i
ætluðu fjórir fullröskif .
skrúðsfirðingar á Reindalsh®
*:i u__olrall a <
blindbvlur. Mennirnir
illtusí
og grófu sig í fönn, en a'
um tókst þó einuin
að l°k'
brjótast til byggða í Bret ^
Var Jiá þegar safnað mön1*
og leit hafin. Mennirmr
fu»'
a-
ár»
ust, en einn lieirra, átja»
unglingur, var l>á dáinn.
lijörnuðu við. |_jj
Metnaði mínum hæfðy \s
önnur leið en Reindalshei >•
vísu hafði ég átt í mikln
við fóstru mína, að fa a° .
■ 'iZ1
Jiessa leið, en ég hafði 1>Í1
»i>
eins og ljón og unnið. ö®
lallaði ég hér á eftir ^
uppeldisbróður mínunn ^
góndi ýmist á hans breiðu 1*
■álf»»
ar eða mður tærnar a sj 1
, ár»»
mer. Agúst var tveuuur g
eldri en ég. Hann hafði ' ^
beitarhúsasmali hjá fóstru
GuSmundur Árnuson■