Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 7

42
við að kenna honum, „livemig
ekki á að skrifa í blöð“. Já,
þetta er núna. En þá vorum
við aðeins jafnaldrar og vinir,
því þetta með formemisku lians
í ungmennafélaginu varð okk-
ur ekkert til sundurþykkju.
-— Hvað ertu að þvælast
svona snemma dags? spurði
Páll, er við liöfðum heilsazt.
— Ég er á leið til Fáskrúðs-
fjarðar, sagði ég.
— Heiðina? spurði Páll.
— Já, lieiðina, svaraði ég, og
reyndi að leyna stoltinu, sem
vildi leita fram í raddblæn-
um.
— Þú ferð ekki Reindalsheiði
til Fáskrúðsfjarðar í dag, sagði
Guðmundur bóndi og liorfði
íbygginn til heiðarinnar.
Mér varð litið í sömu átt,
því nú var orðið svo hjart, að
gjörla sást til fjalla allt í kring.
Kafþykkir skýjabólstrar
hrönnuðust yfir lieiðina og
langt ofan í brekkur, þokuslæð-
ingur þvældist niður lautir og
gilskorninga.
Mér brá, en rembdist við að
láta sem ekkert væri.
— Þú verður hjá okkur um
kyrrt í dag, sagði nú Páll fjör-
lega. Ég 'lield, að Lárus ætli
austur yfir á morgun. Þú getur
orðið honum samferða.
Jæja, átti |>etta að verða end-
irinn á frægðarför minni? Átti
ég að lialda mér aftan í Lárus
bónda á Gilsá yfir Iieiðina dag-
inn eftir? — Nei, sagði ég við
sjálfan mig, lieldur skal ég
verða úti með sæmd, en að setj-
ast aftur með skömm. Ég brynj-
aði mig í skyndi gegn öllum
mótbárum og fortölum þeirra
feðga, og sagði eins djúpri
bassarödd og mér var unnt:
■— O, þokan verður tæplega
svo þykk, að ég hafi mig ekki
í gegnum liana.
— Ja, það getur nú veriö
bleytusnjór uppi á háheiði, þótt
það sé rigningarsuddi hér niðri
í byggðinni, sagði Guðmundur
bóndi stillilega.
Ég stakk liöndunum djúpt
í buxnavasana og kippti bux-
unum upp um mig tveim hönd-
um.
— 0, o-o .. . Þetta er nú
ekki löng leið, sagði ég borg-
inmannlega,
— Hún liefur þvælzt fyrir
eldri mönnum og ferðavanari
en þú ert, sagði Guðmundur.
Þarna kom það. Ég var ung-
ur og óvanur. Ég skyldi sýna
þeim, að ég var livorki of ung-
ur né óvanur, til þess að komast
einn yfir Breiðdalsheiði.
— Jæja, við skulum ekki vera
að karpa um þetta, sagði Páll
með sínu vanalega sjálfsöryggi.
Bogi verður hjá okkur í dag,
fer austur með Lárusi á
morgun.
Vissan og sjálfsöryggið var
einn sá eiginleiki, sem ég öf-
undaði Pál vin minn einna inest
af. Á honum var aldrei neitt
hik eða hálfvelgja. „Hann tal-
aði og það varð. Hann hauð.
og þá stóð það þar“, kom mér
oft í hug, þegar ég lieyrði Pál
tala.
Ég þandi út brjóstið og gerði
mig eins fyrirferðarmikinn og
ég gat, og sagði, með þó nokkr-
um þunga, að mér fannst:
— Ég ætla sjálfur að ráða
ferðum mínum í dag.
Guðmundur beit á vörina og
hló. Það var kækur hans, þegar
vel lá á honum.
— Einbeittur, karlinn, sagði
HEIMILISBLAP1®
hann,
en nú skulum við ^
heim og atliuga morgunka
Iijá kvenþjóðinni.
Í'G rakti götuslóðana í ^ól1
um ofan við Gilsá. É11
• '
imar urðu stærri og fleir1’
f ■ °r
götuspottarnir ógleggn
-StyttrÍ- . . . ofa'
Þokan óx því meir sem
dró í lieiðarbrekkunum
ieð
iiief'
lokum stóð ég einn nie
fannbreiðuna að fótum
umvafinn svo þéttri þokll> ,
ég efast um, að ég liefði r
dottið, þótt ég liefði ha^ ‘ <
Götuslóðinn var hotí^1
samfellda snjóbreiðuna, j°r ^
var liorfin, himinninn var
inn, allt var horfið nema r
snjórinn og þokan.
tusar
Risið fór ört lækkandi a
W
um átján ára gamla fullk1
Hvað átti hann að gera? ®
aftur? Nei, aldrei að el ^
Halda áfram? Ja, lialda áfr
Það var spurningin. jj.
En að halda kyrru fyrir
an daginn þar sem eg var ^
inn. Fara svo heim að
árstekk um kvöldið og þl "
hafa verið að villast á hei 1
allan daginn. Þetta var ti
, . . , fo otluté
sem mer virtist þurta
unar- - páls
Mér komu nú í lntg °r°
vinar míns, er hann kvaddi
á hlaðinu á Gilsárstekk þa
áður. _ .jj,
— Þú snýrð aftur, ef þu
ist, hafði liann sagt hlmja
og sefur hjá mér í nótt-
Ég reyndi að hrista a^ 1 ^
slenið og kvíðann, en þa ^
mun erfiðara af því að e,lr .
1 * pO**
var til andsvara nenia grí
an og kaldur snjórinn.
Ég olnbogaði mig a X
Ij'fc'iunt þokuna upp aflíðandi
'■'lðarbrekkuna, með þá full-
,SS11 glaðvakandi í undirmeð-
!tUhd minni, að ég gæti þó
i rakið mín eigin för til
3ka’ ef illa færi.
( ‘ kyodilega hrökk ég við. Á
1 mér í þokunni kom eitt-
^ heljarmikið ferlíki. Það
k ekki en leið niður brekk-
"Oa ; . ,
þ a móti mér. Og mér fannst
i 1T*undi steypa sér yfir mig
V"þegar-'
’á margföldum hraða rak-
1 higvéla nútímans þutu
“uirnar gegiram heila
hl Sæluhúsasögur Sigfii
v^his80nar ur3u a?( ægilegum
^Uika í gerfi þessarar kol-
[j.rtl1 þústu. Mér datt í hug
^Sa ’ sögunni af Parthúsa Jóni.
j '1811 liafði ég engan drepið
j^i heiðargöngu eins og
y . 1 S1nni, en draugar og for-
■Á]'lr lf'^usl alveS eins á bráð-
ausa menn, og Jijófa og
þj r tögja. Það vissi ég líka úr
var 8°gUm Sigfúsar gamla. Ég
0 að því kominn að snúa við
aupa eins og fætur tog-
v ölður brekkuna, sem ég
0]| stilddur í, en þá mundi ég
0j 1 einu eftir því, að það var
[^ rtt það vitlausasta, sem
0jjgt var að gera. Maður varð
að snúa sér að draugun-
• ’ annars stukku þeir á bakið
iv* UlUlm og riðu þeim <iand-
™0.
0|. l' þfeif því í skyndi í vasa
eftir kolryðgaðri hníf-
þjjfj1’ sem þar átti að vera .. .
\ Það var gat á vasan-
}.,• °S hnífurinn týndur. Nú,
£ <lr að nota hnefana.
U jaxlinn, kreppti
0r l,11a 02 hvessti augun á
Juna ofan við mig. Eg
Gamli bærinn á Gilsárstekk, rifinn um 1940, þá um hálfrar aldar gamall.
skyldi að minnsta kosti selja
líf mitt eins dýrt og mér væri
unnt.
Og viti menn. Draugsi stanz-
aði, þar sem hann var kominn.
Hann hikaði. Hann stanzaði.
Þetta var ekki sem verst. Nú
var bara að stökkva honuni á
flótta, eða að komast framhjá
honum.
Nei, annars, ekki dugði það,
því þá yrði ég að ganga aftur
á bak alla leið til Fáskrúðs-
fjarðar eða að öðrum kosti að
eiga á hættu, að ófreskjan kæmi
á bak mér.
Stökkva henni á flótta. Það
var ráðið.
Ég kreppti hnefana enn fast-
ar, setti undir mig hausinn, eins
og mannýgur tarfur, eða linefa-
leikari, sem er að hefja árás.
Þannig þokaðist ég liægt og
hægt í áttina til ófreskjunnar,
sem beið á hrekkubrúninni
. En hún hrá sér í ýmissa kvik-
inda líki. Fvrst þandist litin
út eins og líknarbelgur. Höf-
uðið var hulið einhvers staðar
lencrst uppi í þokuhafinu. Bvik-
urinn varð gegnsær, og hún
óð fönnina í mitt læri. Nauts-
hausar og hrútshöfuð voru í
sífelldum eltingaleik í maga
hennar og út lir hliðum heun-
ar spruttu urrandi hundar og
hvæsandi kettir í sífellu.
Var það að furða, að fætur
mínir hristust og lærin skylfu?
En maður er ekki átián ára
bara að gamni sínu. Menn eru
átján ára til að drýgja glæstar
dáðir. Til að berjast og sigra,
eða falla. Og áfram staulaðist
ég gegn finngálkmnu. Og viti
menn, það dró sig samau og
þéttist. Nú varð það að kol-
svörtum bergrisa með lafandi
tungu og eldspúandi augna-
tóttir. Hvað skyldi koma næst?
Ég sótti í mig veðrið, og með
einu lieljarátaki reif ég mig
upp á brekkubrúnina, fast lijá
meinvættinni.
Þá fyrst varð það að ófreskj-
an skammaðist sín. Hún hrökk
lítið eitt til hliðar fyrir áhlaupi
mínu og breytti um liam.
Og hvað lialdið þið, að ég
hafi séð .. . ?
Litla og laglega vörðu. Vörðu,
hugsið þið ykkur!
Ég stóð sem þrumulostinn
yfir þessari seinustu og óvænt-
ustu myndbreytingu ófreskj-
unnar.