Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 15

^eimilisblaðið
51
a siunum sviðuni og svo það
Ssgnstæða á öðmm.
~ 1 hverju lýsir þetta ofvit
Ser• spurði Ásta.
Hann hefur alveg fádæma
gott minni og hann er svo
ttlael8kur og svo lögfróður. Hann
8n>'f á lögfræðinga. Já, sá snýr
n° á þá í réttinum.
~~ I réttinum, hrópaði Ásta
0f'' í'ngist greip hana.
~ Já, í réttinum. Lögreglan
le^ur nokkrum sinnum tekið
311,1 fastan, en hann hefur
‘^ltaf vit á að snúa sig út úr
Pví.
" Hvað er Iiann gmnaður
llni ■ spurði Ásta.
~ Ó, væna mín, óskaplegt
ari1 ertu. Finnst þér eðlilegt,
u’ernig vínið flýtur hér um
SVejtina, þrátt fyrir bannið.
Ástu fannst sér renna kalt
atl1 niilli skinns og hörunds.
' En Runki, sagði hún, á
"aða sviðum er hann gagn-
8t®tt því að vera ofviti?
Hann hefur ekkert vit á
^ fara með peninga. Honum
e zt aldrei á nokkram eyri.
^ ~ Annars er hann svo sem
e?ti strákur og þeir segja nú
le>ndar, að hann sé orðinn eitt-
vað tregari að láta sopann.
J)ÁÖ VAR tekið að hausta.
Myrkrið grúfði sig vfir
'e,tina. Niður við ströndina
klettana færðist örlítill
ÓAsgeisli til og frá. Hann var
d vasaljósi. Einsetumaðurinn
jjjkk um fjöruna í áttina til
ettanna. Svipur hans var
,0rkulegur.
Ég skal, sagði hann við
Jlálfai) sig. Hann ætlaði að flýja
^Jlð, flýja í faðm dauðans.
ei111 eins og ég liafa engan
tilverurétt, sagði hann við sjálf-
an sig. Ég þoli ekki að horfa
á þá bölvun, sem ég hef leitt
vfir meðbræður mína. Ó, að ég
liefði aldrei fæðzt. Hann gekk
upp á einn af lægstu klettun-
um, staðnæmdist þar og horfði
út á hafið. Hann hikaði örlít-
ið, en aftur færðist sami ein-
beittnissvipurinn vfir andlit
hans. Hann lokaði augunum, en
hvað skeði? Fyrir sjónum hans
tók hafið á sig breytingu. Allt
varð bjart, sólin var að ganga
til viðar og á hafinu blasti
gullni krossinn við lionum. Það
var myndin frá Ástu, sem kom
upp í huga hans. Hann opn-
aði augun aftur, en þá var allt
dimmt eins og áður. Svipur
einbúans liafði brevtzt.
Ég get þetta ekki, and-
varpaði hann. Það myndi særa
hana. Hvernig get ég valdið
einu verunni í heiminum, sem
lætur sér annt um mig, sárs-
auka? Nei, hennar vegna og
aðeins hennar vegna skal ég
snúa aftur.
Einbúinn yfirgaf fjömna og
geislinn frá vasaljósinu sást
færast upp eftir hæðinni.
J WÁLFUR mánuður var liðinn.
Það var nótt. Veður var
kalt og himinriinn var þung-
búinn og því dimmra en vant
var um það leyti. Einbúinn
gekk þutíglamalega niður
brekkuna frá kofanum sínum.
ITr svip hans skein örvænting.
— Ég get ekki lifað, sagði
liann við sjálfan sig og stundi.
Samvizkan kvelur mig dag og
nótt.
Ásta var í þann
veginn að sofna, en þá hrökk
hún upp. Það greip liana ónota-
leg tilfinning. Hafði hún ekki
gleymt svipunni hans Mumma
litla í berjalaut út við sjó? Jú,
hún hafði gleymt svipunni og
drengurinn hafði beðið liana
að taka svipuna með sér heim.
Þetta voru Ijótu vandræðin.
Þær stúlkurnar ætluðu til
Reykjavíkur snemma næsta
morgun. Þá var enginn tími
til að ná í svipuna. Hún gat
að mirinsta kosti ekki treyst
])\ í, að hún vaknaði nógu
snemma. En hún gat sagt
Mumma frá svipunni og svo
gæti Iiann náð í hana sjálfur.
Já, þannig var bezt að hafa
það. Ásta reyndi að sofna, en
hún gat það ekki. Umliugsun-
in um svipuna hélt fyrir henni
vöku. Átti liún ekki að fara
út? Hún leit á úrið sitt. J'Clukk-
an var orðin tvö. Ásta leit út
um gluggann. Mvrkur var yfir
öllu. Átti liún að vekja Ernu
og biðja hana að fara með sér?
Æ, nei, það var synd að vekja
hana. Hún var þreytt eftir dag-
inn.
Ég verð að fara, hugsaði
Ásta og tók fötin sín og klæddi
sig. Hún kraup á kné við rúm
sitt og bað Guð að leiða sig.
Síðan fór hún út. Henni gekk
illa að finna svipuna, en þó
fann hún hana að lokum, og
þá ætlaði hún að fara heim. Sér
til mikillar skelfingar uppgötv-
aði hún, að hún rataði ekki
aftur. Hvernig gat staðið á
þessu? Hún var þó orðin svo
kunnug á þessum slóðum. Ásta
fór aftur að biðja og vaíð róleg.
Hún þurfti ekki að vera lirædd.
Guð vissi, hvað henni leið, og
hann myndi hjálpa henni. Hún
gekk nokkurn spöl. Yerið gat,
Framh. á bls. 66.