Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 12

trúuð. Vonandi gætir þú liófs
í þeim efnum.
— Það er ekki til neinn milli-
vegur þar, vina inín. I Biblí-
unni er aðeins talað um tvo
vegi.
— Gætirðu þá ekki orðið
svona, þegar þú ert orðin göm-
ul? Þú ert aðeins tvítug.
— Það er rétt, ég er aðeins
tvítug, en heldur þú, að Jesús
hafi aðeins kallað gamalmemii
til fylgdar við sig, þegar hann
var hér á jörðinni? Nei, það
var nú öðru nær. Þessir menn,
sem liann kallaði, áttu að út-
breiða kristindóminn. Þannig
er það enn í dag, hélt Ásta
áfram. Við, sem erum kristin,
eigum að vinna aðra fyrir guðs-
ríki og ég lield, að allir, sem
gefast Guði á gamals aldri eða
jafnvel á fullorðinsárunum,
finnist það leiðinlegt, að þeir
eyddu æsku sinni án hans.
— Jæja, sagði Erna, svo að
þetta er þín skoðun.
Stúlkurnar urðn fegnar, þeg-
ar þær sáu bæinn.
— En hvað hér er fallegl,
sagði Ásta.
— Já, liér er heillandi, svar-
aði Erna. Landslagið er svo fjöl-
breytt. Líttu á, hve fjöllin em
falleg og sjáðu, hvað hæðin með
hömmnum þarna fyrir ofan
bæinn prýðir mikið og heldur
þú, að það verði ekki gaman
að eiga heima hérna rétt við
sjóinn? Við förum í sjóbað á
hverjum degi.
— Já, svaraði Ásta, við skul-
um oft fara í sjóinn.
CTÚLKURNÁR börðu að dyr-
^ um og húsmóðirin opnaði.
Hún tók þeim ákaflega vel og
bauð þeim inn í stofu. Hún
bað þær að fá sér sæti og sagð-
ist mundi koma að vörmu spori
ineð mat handa þeiin.
Þegar hún var nýfarin opn-
uðust dyrnar og drenghnokki
gægðist inn.
-- Sæll, karlinn, sagði Erna,
komdu hingað inn og talaðu við
okkur. Drengurinn gekk inn og
heilsaði stúlkunum.
Hvað heitir þú? spurði
Ásta.
— Guðmundur og kallaður
Mummi, svaraði liann. Emð þið
nýju kaupakonurnar?
Já, svaraði Erna, livernig
lízt þér á okkur?
- Svona frekar vel, svaraði
drengurinn. Eruð þið sterkar?
—- Við eigum nú eftir að at-
liuga það, svaraði Erna.
— Áttu mörg systkini? spurði
Ásta.
— Já, við eram tíu.
— Er ekki margt fólk liérna
annað? spurði þá Erna.
-— Jú, jú, það eru tveir kaupa-
menn, hann Runki gamli og
hann Þórir, og 6vo er fullorðin
kaupakona, sem er kölluð
Gudda og svo eru hér ömmur
mínar, Sigga og Þóra.-------—
Nú kom liúsmóðirin inn með
matinn. Drengurinn fór aftur
út og konan settist hjá stúlk-
unum og fór að tala við þær.
Um kvöldið var þeim svo vís-
að til sængur í herbergi út af
fyrir sig.
JJAGARNIR liðu. Stúlkunum
leið vel og þær kunnu prýði-
lega við starfið. Erna sagði Ástu
til með vinnuna, því liún bafði
vérið í kaupavinnu áður.
Dag nokkurn, þegar Ásta og
Erna voru úti á túni að raka,
ser
lagði Ásta allt í einu fra
hrífuna.
— Erna, sagði hún, ^
reykinn þarua uppi í hömrl'
um.
— Já, það er bæi íiarlV
Sérðu hann ekki? Það el 1
reyndar aðeins smákofi-
- Hver er svo viti horl11^
að fara að búa þariia uPf
spurði Ásta. Það er svo hrja6
ugt þarna, eða er þetta
ars sumarbústaður?
— Nei, nei, góða niím l)e ^
er ekki sumarbústaður. _' ]j
býr einsetumaður. Muinm1
sagði mér það um dagi111^ ^
Karlgreyið, sagði * ^
hann hlýtur að vera eitth' g
skrítinn. Það væri gania11
sjá hann.
Já, svaraði Erna,
tto111
eflir
við ekki að fara þarna npP
einhvern sunnudaginn og 11
sækja liann.
Er þér
nrð’
ð-
_ t __ alvara? 8P (
Ásta, hvað heldur þú að ^ ^
urinn segði, ef við kre111
rambandi uppeftir.
Við skulum koina

ar-
lieyra, livað hann segir-
aði Erna glettnislega.
hefur gott af því að sjá ®
hverntíma fólk, en við gk ^
ekki láta fólkið hér á b&1' ,
vita um fyrirætlun okkan^,
ætlast það til þess að við ^
um alla krakkana með e ^
að það bannar okkur að el1
karlinn.
Þórir kaupamaður ko111
til stúlknanna. . i.t.
ca flek.
— Við eigum að taka - ^
ina þarna fyrir sunnan, ^
hann. Ég ætla að vera hjá • .
Þið eruð miklu ske111
jntr
legri en Gudda og Sigga-
p$<
tala ekki um annað en
#8t,f