Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 24

60
ur miskun! Leyfið lionum að fara, og þá skulum við biðja fyrir
yður, ég og systir mín; við skulum biðja fyrir yður á hverju
kvöldi og hverjum morgni alla ævina.
Ég var dauðbræddur um, að einliver kynni að koma og sjá
hana þarna við fætur mína, svo ég laut niður og reyndi að reisa
liana á fætur, en bún veik undan niður að gólfinu, þangað til
smávaxnar, fíngerðar hendur hennar snertu spora mína. Ég
þorði ekki að hreyfa mig. Allt í einu tók ég ákvörðnn.
— Hlustið á mig, frú, þótt þér viljið ekki rísa á fætur, sagði
ég, næstum hörkulega. Þér gleymið bæði aðstöðu minni og því,
hversu lítils megnugur ég er. Þér gleymið, að þótt ég léti eigin-
mann yðar lausan nú. þegar, mundi hann innan klukkustundar
falla í hendur hermánnanna, sem eru í þorpinu. Þeir liafa gát
á hverjum vegi, því þeir tortryggja mig enn og eru í vafa um
fyrirætlanir mínar. Ég endurtek, að þér gleymið aðstæðum
mínum —
Hún lét mig ekki komast lengra, heldur reis á fætur og horfði
í augu mér. Ef mér hefði gefizt tóm til að segja fleira, hefði
ekki komið til neins misskilnings, en nú stóð lnin frammi fyrir
mér, náföl og illa til reika og barðist við að íklæða hugsanir
sínar orðum.
Já, já, auðvitað, stundi hún með ákefð. •-— Ég skil ég
skil! Síðan stakk hún hendinni í barm sér, tók þaðan eitthvað
og fékk mér það — neyddi mig til að taka við því. — Ég skil,
ég skil! sagði hún aftur. — Takið við því, og Guð launi yður,
lierra minn! Guð launi yður! Við gefum yður það af frjáls-
um vilja — af frjálsum vilja og þakksamlega!
Ég horfði til skiptis á hana sjálfa og það sem hún hafði
fengið mér, og mér fannst blóðið frjósa í æðum mínum. Hún
hafði fengið mér pokann — pokaim, sem ég hafði skilað ung-
frúimi — gimsteinapokann. Ég vó hann í hendi mér, og mér
rann aftur í skap, því ég vissi, að þetta liafði verið gert að
undirlagi ungfrúarinnar. Hún hafði sjálfsagt liaft litla trú á
tárum og hænum frúarinnar, svo að hún hafði fengið henni
þetta úrslitayopn í hendur — þessar viðurstyggilegu mútur. Ég
fleygði pokanum á borðið hjá diskinum.
— Frú! hrópaði ég óhlíðum rómi, því meðaumkun mín hafði
breytzt í reiði. — Yður skjátlast mikið í skoðunum yðar á mér.
Ég hef heyrt margt styggðaryrðið síðasta sólarliringinn, og ég
veit, hvaða álit þér liafið á mér. En yður á eftir að skiljast, að
í eintt tilliti lief ég aldrei livikað frá grundvallarreglu minni.
Ég hef aldrei svikið þann, sem ég hef þjónað, né lieldur látið
múta mér! Ef mér yrði einhverntíma boðið það mikið til þess,
að ég léti undan, vildi ég óska, að liönd mín roluaði lifandi.
Hún stundi í örvæntingu sinni og hneig niður á stól, en í sömu
andrá opnaði lierra de Cocheforét dyrnar og gekk inn. Ég sá
ungfrúnni rétt sem snöggvast hregða fyrir yfir öxl lians. Andlit
heimar var lítið eitt hvítara en hún átti vanda til; dökkir baugar
HEIMILISBLA015
Vér íslendingar erum á eftir 8
• um þjóðum í þessu sem öðru.
Það kom til tals einu sinni *
þingi að veita séra Matthíasi Jocnu
1 f n|l0'
syni skáldalaun, en því var P'1
nr hrundið „principsins" vegna, 1,1
vildu eigi koma þeirri reglu a-
En hvað er á móti því að ,
. . Lra*
lienni á? Ásökum vér oss eig* r
faldlega, þegar eitthvert merkissk8
ið deyr, fyrir það, að vér höfun'
illa með hann, illa hlúð að Þe
frækornum, sem í frjósamri jur ^
mundu hafa horið margfaldan a' ^
Og mundi mikið meira sjást og} ^
þó að vér verðum 4—5 þúsun
króna árlega í þcssu skyni? . {
Verklega sæi þess varla nn
menjar, en í andlegu tillili niul'
fjárveitingin marka sér spor, "
lítil væri, og meira til viður
.. r **i vertile^'
ingar og upporfunar, en til 'c’
lífsviðurværis. ...
að 'e,“‘
sáhn8'
Þingið næsta ætti t. d
Valdemar Briem, voru ágæta
skáldi, og séra Matth. Jochunissy
vorum síunga og fjöruga skáldaK
1000 kr. hvorum á ári yfif 6ár 9.
tímahilið, og 600 kr. á ári til ^rífjgr
minni spámannanna: Frú Torl1 g
Holm, Gests Pálssonar og Br-
sonar á Minna-Núpi.
Þetta munaði litlu, en þingi°u 1
j-rði
atia
það til sóma, og þjóðin, sen
ritsmíðum pessara manna a°
og minna leyti, mundi trauðleg3
það eftir.
Þjóöviljinn
1890■
Rósemi
Framli. af bls. 57.
alfaraleið. Þau kynnu að nl£C ^
kunnugu fólki, og herragaf^11
hok1'
inn er of nærri. Vagninn
ir í myrkrinu yfir land, se
1 1 . 0g
er í senn bæði ókunnug1 ^
fjandsamlegt, þótt fólk þe* ^
sé héðan og finni, að eitth'^
hrestur hið innra með þvl* .
það heldur á burt. Þannig
liundruð af átthagabundnd
bændum víðs vegar um laJ1