Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 33

11EIMILI S B L A ÐIÐ
69
'ar- Hann yppti öxlum, liet til mín vfir gólfið, og brosti dapur-
^ega og kímnislega í senn. En ungfrúin lét engan bilbug á sér
^'tina. Hún liafði tekið af sér grímuna, og það var eins og and-
hennar væri böggvið út í stein. Aðeins einu sinni sá ég svip-
)l'eytingu á li enni, meðan á máltíðinni stóð. Hún roðnaði, vegna
',llg8ana sinna, býst ég við, þangað til andlit bennar var orðið
*'afrjótt frá hársrótúin niður á liáls. Ég borfði á roðann færast
1,1,1 andlit liennar, en þá sneri hún sér drembilega við, svo að
l,|fö hennar vissi að mér, og tók að borfa út um gluggann, út
J éþrifalega götuna.
Eg býst við, að þau systkinin liafi reitt sig á, að fyrirsátin
lt,||,,di lieppnast, og að þau liafi undirbúið hana í Aucb, því
l*egar leið á daginn, tók ég eftir greinilegri breytingu í fasi
l'eirra. Það var eins og þau befðu varpað frá sér allri von, og
'æntu sér nú aðeins hins versta. Grár og miskunnarlaus raun-
'etuleikinn og dapurlegar framtíðarhorfur vörpuðu dimmum
''kugguni á umhverfið og rændu jafnvel sólsetrið litbrigðum
s,,,um. Fangi minn varð bevgðari og fámálli með hverri klukku-
<tlmdinni sem leið, og þegar sólin var setzt og rökkrið tekið
J^ umlykja okkur, riðu systkinin hlið við blið og béldust í
hendur, ()ögul og döpur, og mér virtist ungfrúin gráta. Kaldur
skuggi kardínálans, Parísar og fallaxarinnar féll á þau og svipti
l‘a,i öllum yl. Þegar fjöllin, sem þau höfðu verið handgengin
Jha aevina, hurfu sjónum að baki okkar, og við héldum niður
1 hreiðan og djúpan Garonne-dalinn, var eins og vonir þeirra
hfygðust algerlega og þeim héldi við örvæntingu. Herra de Coche-
f°fét mundi vafalaust liafa horið sig vel og stórmannlega, ef
,ann befði verið umkringdur varðmönnum og allra augu befðu
heinzt að lionum, og vafalaust mundi liann bera sig vel, þegar
J^ lokaþættinum kæmi. En hér var hann næstum því einn
Sa,nan á ferð í rökkrinu, á leið til fangelsisins. Framundan voru
margir langir dagar og einskis von, sem kætt gæti lund lians,
°S jafnvel einskis, sem reitt gæti hann til reiði - og þegar
l'annig stóð á, var engin furða, þótt honum fyndist hlóðið renna
,iegar í æðum sínum, og honum yrði tíðar hugsað um barm-
htnngna eiginkonu og lieimili sitt lagt í rústir, en málefnið,
'Se,n hann liafði lagt líf sitt í sölurnar fyrir.
Én Guð var vitni þess, að þau voru ekki eita um dapurlegar
mgrenuingar. Ég var sjálfur litlu betur á mig kominn. Löngu
’rir sólarlag var sigurgleðin, sem ég liafði orðið aðnjótandi
fy
1,111 hádegið, horfin, og eftir var aðeins ónotaleg óánægjutil-
f,nning, ógleði og hugarvíl, sem svo oft liafði orðið hlutskipti
mut eftir langvinna spilamennsku. Allt til þessa bafði ég átt
''éi Örðugleika að etja, hafði orðið að tefla á tvær hættur og
s,fellt verið í vafa um úrslitin. En nú gátu endalokin ekki orð-
úema á einn veg og voru skammt undan, svo skammt, að
markinu virtist þegar vera náð. Ég átti að vísu eftir, að hrósa
S18ri emi einu sinni, og það ætlaði ég mér að gera, hvað sem
Augun voru dökk og loguðu
af fjöri. Líkaminn var allur á
iði og líkast var, sem hver hans
liður væri hjöruliður, svo gengu
allir líkamspartar ótt og títt,
er hann talaði. Á höfði hafði
bann dökka búfu með svörtu
gljáskyggni, sein la út í annan
vangann.
Hinn, sem talaði var einnig
lágur vexti, þó hærri. Hann
hafði breiðar, ávalar herðar,
lítið eitt kreppta handleggi og
harðar, vinnulúnar hendur.
Hann var í vatnsstígvélum, með
„suðvesti“ á liöfði. Hann not-
aði einnig mikið handapat og
böfuðhneigingar, þegar hann
talaði, en allt fas hans var þó
miklu stirðbusalegra og óviss-
ara, en hins fyrrnefnda. Mað-
ur þessi var Jón Finnbogason,
eða Franski Jón, eins og sumir
kölluðu hann. Annálaður
frönskumaður á Fáskrúðsfirði.
Það frétti ég síðar. Hitt var
stýrimaðurinn á frönsku skút-
unni, sem lá á höfninni, góður
íslenzkumaður.
Þarna lieyrði ég franska ís-
lenzku og íslenzka frönsku tal-
aða í fyrsta skipti.
Ég glápti sem bergnuminn
á mennina.
Þvílík mælska, þvílík snilli,
þvílíkur lærdómur!
Um leið og ég gekk framhjá,
heyrðist mér Jón segja:
— La kú monsjö biskví,
biskví. Um leið og hann sagði
biskví, rak hann vísifingur
hægri handar í maga stýri-
manns, en stakk fingri vinstri
handar upp í sig.
Stýrimaður tókst allur á loft,
hristi liöfuðið og steytti hnef-
ana.
— Úí, úí, allabadarí la kú