Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 14

50
HEIMILISBLAÐ10
kaffið, sýndi Birgir stúlkunuin
nánar umhverfið og gekk með
þeim um liamrana.
Um kvöldið, þegar þær komu
lieim, voru þær mjög ánægðar
yfir ferðalagi sínu. -
J^VÖLD nokkurt bað Erna
Ástu að koma með sér nið-
ur að sjó.
— Veðrið er svo iudælt, sagði
hún, og svo er sólarlagið svo
dásainlegt. — Heyrðu, bætti
hún við, ég sá litakassa lijá þér
um daginn. Hafðu liann með og
reyndu að mála sólarlagið.
— Já, svaraði Ásta, það var
gott að þú minntist á þetta.
Nú er einmitt tækifærið.
Stúlkurnar gengu báðar út á
klettana í fjörunni og settust
þar. Ásta tók upp pappír, opn-
aði litakassann sinn og byrjaði
að blanda litina.
-— Það er bezt að mála fyrst
það ljósa, sagði liún og byrjaði
að mála himininn.
örlítil skýjarák var fvrir of-
an sólina.
En lxvað sólin speglast
fallega í sjónum, sagði Erna.
Hi'm myndar gyllt strik. — Nei,
sjáðu! sjáðu! sagði bún svo.
Þvert vfir Ijósrákina ofan til
kom minni ljósrák. Þannig
endurvarpaði skýjarákin geisl-
um sólarinnar á sjóinn. Þetta
myndaði logagylltan kross á
bafinu. Stúlkurnar störðu hug-
fangnar á þessa sjón.
— Ásta, flýttu þér! flýttu
þér! Málaðu þetta á meðan við
liöfum það fyrir augunum,
sagði Erna.
Ásta tók pensil sinn, sem hún
bafði lagt frá sér og málaði
í flýti. Myndin, sem hún náði,
var furðu lík. Sólin færðist
neðar og gullni krossinn hvarf.
— Ásta, sagði Erna alvarlega,
Guð liefur sent þér þetta.
— Hann liefur sent okkur
báðum það, sagði Ásta.
INBÚINN kom þreyttur og
kaldur neðan úr sveitinni.
Hann opnaði kofann sinn og
gekk inn. Hann tók eftir um-
slagi, sem lá á borðinu og opn-
aði það.
— Mynd, sagði bann við sjálf-
an sig. Hvernig stóð á þessu?
Hver bafði komið með þetta?
Þarna var bréf með. Hann las
það.
Kœri einbúi.
I ifi Erna vorum fyrir nokkru
staddar úti á klettum í fjör-
unni. Ég haffii ásett mér afi
mála sólarlagifi. Þegar ég var
nýbyrjufi afi mála, blasti vifi
okkur þessi yndislega sjón, sem
þér sjáifi á myndinni. Sólin
speglafiist í sjónum og smáský
fyrir ofan hana endurvarpafii
geislum hennar á sjóinn, svo
afi þar myndafiist gylltur kross.
Okkur fannst þessi sjón svo
heillandi. Ég hef aldrei hitl
neinn hér í sveit, sem hefur
fundizt eins vœnt um ströndina
sína og yfiur. Þess vegna finnst
mér myndin bezt komin hjá
yfiur. Þér gcetufi hengt liana
á einn vegginn í litla húsinu
yfiar. Ég kvefi yfiur svo og óska
yfiur alls hins bezta.
Ásta Einarsdóttir.
Þegar Birgir liafði lesið bréf-
ið, tók hann myndina og liorfði
á hana. En livað bún var vel
máluð. Litimir voru svo eðli-
Jegir. Og svo krossinn.
— Einkennilegt, sagði hann
upphátt við sjálfan sig. Ha0®
bar myndina upp að veggu11111'
Nei, þessi mynd á ekki bei®1®
á veggnum bjá mér, sagði hann-
Hún á ekki lieima bjá ni‘‘r-
Ég ríf bana í sundur.
Hann gekk út fyrir, rel^
myndina í tætlur og lét þtfr
fjúka burt. Tilfinning, sein 8l®
ustu árin bafði verið lionu111
óþekkt, gerði vart við sig. HaU'1
keimdi samvizkubits. ÞannJr
traðkaði bann á kærleika ohu1
mannlegu-verunnar, sem sýn
honum blýju. Birgir gekk 11111
aftur. Hann greip vínfló8^’
sem var í skáp lians. Hann
setl'
aði að kæfa allar barnalegar
tilfinningar.
ÁSTA gleymdi ekki einbúai1'
um. Hún bað fyrir bonu111
á bverju einasta kvöldi. v
var einkennilegt, fannst bennu
bve liana langaði til þes® a
maður þessi yrði kristinn. H'er
vegna bar hún meiri lunhýgSJ'
fyrir lxonum en öðruin þar"a
í breppnum? Það var henuj
óskiljanlegt, en líklega var þa
andi bænarinnar, sem be11*
benni á liann. Ásta braut
of*
heilann um þessa einkennile^1
lifnaðarliætti lians. Hvers veg11*
býr bann einn þarna upp1
bömrunum? Á bverju
hann? Skyldu peningarnir, 8eJ1.
hann vinnur sér inn í síhh1111
á sumrin duga allt árið?
vitnin knúði hana til að spýU
Runka gamla um bann..
Heyrðu, Runki minn, sae
luin einu sinni við gamla vinU11
manninn, þegar þau voru ,v
ein, hvernig maður er einb'1
.?
0, liann er nú skringl!eg'
mn r
ur, barnið mitt, liann er
ofviú