Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 8

44
heimilisblað1^
Ég rétti út höndina og snart
vörðuna. Jú, viti menn, hún
var raunveruleg. Varðan var
reyndar varða og ekkert ann-
að. Það var sem heilum skrið-
dreka með allri áhöfn væri lyft
af herðum mér. Varðan var
varða og ekkert annað. Hugsið
ykkur!
Ég fór nú að skoða vörðuna.
Hún var ferstrend, um það bil
mannhæðar há. Laglega hlaðin.
Að hitta þessa vörðu þarna!
I þetta sinn varð mér meira
um en tíu árum seinna að fara
höndum um fríða, föngulega
heimasætu á velheppnuðu
stúkuballi.
— Nú lýgur þú! segið þið
auðvitað, en svei mér þá, ef
ég lýg-
Mér varð álika um að hitta
vörðuna og heimskautafara að
finna volga jólaköku á Norður-
heimskautinu, eða eyðimerkur-
fara að finna flösku með ís-
köldu Gvendarbrunnavatni í
Sahara-eyðimörkinni.
En hvað var þessi varða að
flækjast, hér lengst uppi á heið-
arbrekkum ?
Ég gekk í kringum hana.
Hvað var mi þetta? Þarna var
spýta út xir vörðunni. A-ha. Allt
í einu skaut heili minn kast-
ljósi skynseminnar lit á heið-
ina í þá átt, sem spýtan vísaði.
Ég sá aðra vörðu álengdar.
Heiðin var líklega vörðuð.
Ég hélt því mikið liressari
í anda áfram göngu minni, og
rakst brátt á aðra vörðu og
síðan á þá þriðju, og þannig
nýja og nýja vörðu.
Þegar ég hafði arkað þannig
áfram nálægt þrem stundar-
fjórðungum, fór að birta í
kringum mig. Ég fór að sjá
milli varða og jafnvel næstu
liæðir og leiti. Ég var kominn
upp fyrir þokuna.
Segir nú ekki af för minni
frekar, fyrr en ég kom í há
lieiðarskarðið.
Seinustu orð Guðmundar
bónda höfðu verið:
ReindalsheiSarskarS. LeiSarmerkiS sést á miSri mynd. VáShomiS lengst t. h.
— Haltu til vinstri, þerar
þú kemur yfir skarðið.
Já, til vinstri. Hvað ha ,
ekki Gústi sagt, að verst v£er
hægri villan.
Síðan hef ég jafnan reyo* a
fofö'
halda mér til vinstri og
úðor
ast hægri villu, en því i111
æði oft farið fyrir mér el’
og í þetta skipti á Reinc*a
d<k,r
ddi
heiði.
Jæja, ég var sem sé sta1
í há heiðarskarðinu.
Það var slitrings byhu
. . , , , - af of
þar uppx, en þo sa eg ,
til í hæstu hnjúka, °£ .
næstu vörðu, er hinni slepP
og stundum jafnvel tvær, P ■
í einu. Ferðin til vinstri O1
úr skarðinu gekk fljótt °r ' ^
en samt gerðist ég liin111 ..
þyrstur, því þæfingsófærð ',a,^
verið á köflum á heiðinni-
rakst ég líka á þokubeltið ll0^.
an á heiðinni, sem ég l,a
olnbogað mig í gecnum 6
an í henni. ITægri vilhi hu^,
anirnar fóru að gerast ^ ^
áleitnar. Ég liafði lievrt, að P ^
munaði hálftíma á tímah11^
að fara niður Bröttubrekki1 e
Manndrápsgil, eins og ég l,a
líka lieyrt það nefnt.
flug
Gilið var mjótt og heng1
. c/ ge1'1
beggja megin, að sögn. ■ a’
ekki hitti á gilið, gekk h ^
af hengifluginu. Ekki sísh ^
Ixegar þokan 02 sniórinn rl1 ■
- • , -n t,r hrl6tI
saman 1 eina heild.
því af mér hægri jilh1 h’
anirnar og arkaði áfram’
Munur væri mi samt ao r .
sér niður manndrápsgilið.
Hálf-
tíma munur á vegaleng'l- ^
Allt í einu rakst ég á !,a j
suora í snjónum. Þeir la'-rll_
hægri; já, til hægri. Hálf*1
fvrr í Búðakaupstað.