Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 19

55
ÖEIMILISBLAÐIÐ
danska. Mads, sóknarprestur-
1,lIk kom með hana til Daníels,
setn er orðinn iðinn við að
^e8a síðan hann lagðist í rúm-
og kann bæði sögubókina
°8 Biblíuna.
Keisarinn bjó í liægri öxl
Lrnunds, svo að brynjan
^biaði, og bann fékk stórt sár.
'sagði Jamund: „Þú liefur
kostulegan sveig á bjálmi þín-
Ulni bann var ekki fátækur,
Sein setti bann þar. Ég sé þrjá
8teiiia á bjálmi þ ínum. Meðan
^n berð þá, getur enginn unnið
^er mein. Og nú vil ég fá
Jalm þinn!“ Keisarinn svar-
a3l: »Með Guðs bjálp skal hann
^ldrei verða þinn“. Jamund
8reiP eftir bjálmröndinni og
r>kkti hjálminum af böfði
eisarans. Þá börðust þeir af
liirku um hjálminn.
^instri liönd Daníels hvílir á
'iiini þykku bók. Grannir
lngur hans finna fyrir línum
úkstafanna, svo vel eru þeir
iJr<‘Utaðir. Hann bevrir járna-
''iauuir bak við vegginn lijá
0r8teininum. Systir bans er
a3 róta til í glóðunum. Og hann
'erður dálítið uppburðarlítill
j^lr tauti sínu, og bann leggur
|lEeSri bönd sína varlega við
l]ið þeirrar vinstri. En svo
erður bann að hósta og hrækja.
Hann lyftir bókinni- og les
lvislandi röddu: — I
k,
sama
bili
0,11 Roland þar að og bafði
1 rð í hendi. Heiðinginn Jam-
lll,i birti ekki um bann, því
nann
var svo lítill. ICeisarinn
ar i lífsbættu, en þá bjálp-
J_i sá, er alltaf hjálpar. Roland
0 u hjálm Jamunds, en Jam-
Il(i skeytti því engu og sagði:
j ikinn Guð hljótið þið að
^a, ef þið komizt báðir lif-
andi béðan“. Roland sló aftur
og Jamund bar bægri liönd
fyrir sig, en sverðið flaug langt
burt úr hendi han^. Þegar Jam-
und missti sverðið, varð bann
öskugrár í andliti. Roland tók
sverðið og klauf böfuð hans, svo
að blóð kom út úr munni bans,
og hann steyptist dauður til
jarðar. Keisarinn settist niður
og blés* mæðinni.
Daníel bóstar. Hann heldur
skálinni, sein hann spýtir í, upp
að rúðunni og horfir í bana.
Hann beygir höfuðið. Svo hall-
ar hann sér aftur á bak með
hnakkann að veggnum, alltaf
með böndina á bókinni. Hann
liorfir framundan sér brosandi
og með dreymandi augu, er
verða ennþá dekkri en þau eru
í skuggsýnu herberginu. Daníel
er tvítugur. Hér í rökkrinu er
andlit bans fallegt og gáfulegt.
Tíminn verður honum dýrmæt-
ari en bræðrum lians. Fyrst lá
Andrés bér. Svo Níels. Þeir
voru eirðarlausir, gagnteknir
þöglum ótta. Að lokum urðu
þeir rólegir. Alveg kyrrir. Svo
kom röðin að Daníel. Hann er
þolinmóður og sterkur.
Dagur líður að kveldi, lilur
fiðrildisins dvínar í dimmunni,
og ef til vill deyr það. Daníel
getur ekki lesið lengur. En
bann getur kallað hverja setn-
ingu fram á varir sér, og orð-
in breiða úr vængjum sínum
og bera hann burtu.
Þau liafa lofað að setja lítið
Ijós, tólgarkerti, liingað inn í
kvöld, áður en þau fara. Síð-
asta tólgarkertið á heimilinu,
ef lil vill í Havnelev.
Þótt vindurinn aukist, þegar
skyggja tekur, heyrir hann ann-
arleg hljóð inni í búsinu og úti
á hlaðinu. Hann lieyrir, að það
er dreginn vagn eftir bellunum
fyrir framan dyrnar. Hesta-
traðk beyrist á lilaðinu. Bróð-
irinn befur verið að fá fólk til
samfylgdar í rökkrinu. Það eru
vissir menn í þorpinu, er ekk-
ert mega vita og ekkert sjá.
Þeir mundu bara blaupa til
Mads eða óðalsbóndans og segja
frá.
Skúrhurðinni frammi var
brundið upp; það ískraði í
benni óg vindurinn barði benni
í vegginn. — Manstu eftir
Marteini Lútber? brópar rödd
gamals manns þarna úti. Það
er Jakob Jörn, faðir Daníels.
— Jú! svarar konurödd að
innan.
Og muna þau eftir tólgar-
kertinu? hugsar Daníel. Hann
brosir dapurlega í myrkrinu.
Hann er samt ekki eins óláns-
samur og Ivarl keisari mikli,
eftir binar mörgu orustur. Keis-
arinn grét. Páfinn spurði hann,
bvað amaði að honum. Keisar-
inn svaraði: „Ég bef nú misst
þrjú bundruð þúsund menn,
og sautján konunga og bertoga,
greifa og riddara“. En þá komu
Roland og Oddgeir danski.
Klinkan brekkur upp að her-
bergisdyrum Daníels. Það kem-
u r einhver bljóðlega inn.
Daníel, sefur þú? er
hvíslað.
Kannske blunda ég svo-
lítið, segir Daníel.
Hún sezt til fóta á stutta
rúmið bans. Það er Signý, bin
unga mágkona lians. Já, hún
er u ng, og bún er þung, svo
að gömlu, feysknu rúmfjalirn-
ar láta undan. Þarna situr bún
kyrr og þögul, og Daiuel segir
beldur ekkert.