Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 32

68
nánar. \ið tíndum saman það af eigum okkar, sem við liöfð-
um misst í viðureigninni; herra de Coclieforét lijálpaði systur
sinni á bak, og að fimm mínútum liðnum vorum við koniin af
stað aftur. Ég leit sem snöggvast um öxl úr skógarjaðrinum,
og þóttist ég þá sjá manninn með grímuua rétta sig upp og líta
í áttina til okkar, en ég þori ekki að reiða mig á að það hafi
verið rétt, því bæði var orðið alllangt á milli okkar, og svo
voru trjálaufin farin að byrgja okkur sýn þangað. Samt lá mér
nærri að halda, að maðurinn hefði ekki verið alveg eins sljór,
og ekki alveg eins mikið særður og hann vildi láta í veðri vaka.
l3. kafli.
Hjá vegvísinum.
Lesandinn mun hafa veitt því alhygli, að ungfrúin hafði ekk-
ért orð talað við mig, hvorki gott né illt. Hún liafði tekið ósigr-
inum með kulda og þögn, enda þótt hún hefði fellt tár annað
veifið, og liún liafði livorki reynt að beita bænum né neins
konar vörn. Það breytti engu urn framkomu hennar, að bar-
daganum var lokið. Hún sneri sér alltaf frá mér, og lét sem
hún vrði ekki vör nærveru minnar. Ég fann liest minn á beit
mílufjórðung í burtu, rétt lijá veginum, og steig ég þá á bak
og reið í humáttina á eftir hinum, eins og tim morguninn. Við
héldum nú för okkar áfram þegjandi, eins og fyrri, rétt eins
og ekkert liefði í skorizt. Mér varð hugsað um hina órannsakan-
legu háttu kvenna, og ég undraðist, að hún skyldi vera söm
og jöfn eftir slílcan atburð.
Samt hafði þetta haft sín áhrif á hana, þótt hún gerði sér
far um að leyna því. Henni tókst ekki með öllu.að dylja tilfinn-
ingar sínar, þótt gríman gerði henni sitt gagn, og þegar frá
leið sá ég, að hún var niðurlútari en fvrri, að hún skeytti ekki
lengur neinu, sem fram fór, að hún bar srg öðru vísi en áður.
Ég tók eftir, að liún hafði annað hvort fleygt keyri sínu eða
látið það detta, svo lítið bar á, og ég tók að renna grun í, að því
færi fjarri, að bardaginn hefði að neinu leyti hækkað mig í
áliti hjá henni, en í stað þess hafði blygðun og gremja í garð
hennar sjálfrar bætzt við hatur hennar á mér; blygðun yfir
því, að liafa niðurlægt sjálfa sig á þennan hátt, enda þótt það
hefði verið til þess gert, að bjarga bróður hennar, og gremja
yfir því, að henni skyldi mistakast.
Ég varð þessa glögglega var í Lectoure. 1 veitingahúsinu þar
var ekki nerna ein veitingastofa, svo við urðum öll að matast
saman. Ég útvegaði þeim borð við arininn, og þegar ég hafði
vísað þeiin á það, settist ég við lítið borð frammi við dyrnar.
Ekki voru aðrir gestir í veitingastofunni en við, og bar þess
vegna meira á því en ella, hvílíkt djúp var staðfest á milli
okkar. Svo virtist, sem herra de Cocheforét yrði þessa einnig
HEIMILISBLAÐI^
um meira. Ég ætla að hiðjJ
liann að láta mig verða þeinl
til blessunar, sem ég hef áður
verið til bölvunar.
Einsetumaðurinn kvaddi °e
fór. Starf hans sem kristin-
manns átti eftir að gerbre)'ta
umhverfinu, sem liann attl
heima í.
Ásta kraup við rúm 8ltt'
Hjarta hennar var fullt af gleði'
Hún þakkaði Cuði fvrir han<l
leiðslu hans.
S. b
Þoka á
Reiiidalsheiði
Frarnh. af bls. 46.
sá greinilega í nokkurri Ua*
lægð, að þeir spörkuðu út u11
an sér fótunum. Potuðu h'e
í annan með fótunum, og hrist
og skóku hausana, svo mér vir
ist mesta mildi, að höfö®11
skyldu ekki hrökkva af og ve 1
eftir götunni.
En þegar ég kom nær, sá e?
að þessu var alls ekki þalllllc
farið, sem ég hugði í fyretr^
heldur voru mennimir að ta
saman í mesta bróðerni- H1®1
allir stóðu þögulir og hlustl1 ^
á með andakt. Þeir teygðu fral
álkurnar til þess að missa e
af neinu, er sagt var. f
Annar þeirra sem talaði '
lítill maður dökkliærður. Hal11^
var í hvítum sokkum, brettu1
utan yfir buxurnar upp ■
linén. Þar fyrir ofan var han
falh
arri
í dökkbláum buxum, mjog
egum, með græna bót á ann
... . - uirinn
rasskinmnm, en gat a «