Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 11

^EIMILISBLAÐIÐ
47
INSETUMAI
|)At) var fagUr vormorgunn.
j, I'átt manna var á götuni
j e'kjavíkur_ Ung stúlka með
j r®atösku í hendi gekk niður
Hún staðnæmdist við
reiðastöð, lagði frá sér tösk-
°g spurðist fyrir um bíl,
/
atti að fara norður í land.
Hin
eftni var vísað á bílinn. Hann
nist vera fullskipaður.
Aoruð þ ér búnar að biðja
8aeti? spurði bílstiórinn,
^Rar 1 - . , ,
uun sneri ser tn hans.
Já, ég hringdi í gær og
^ er Var lofað sæti norður. Ég
,li ^sta Einarsdóttir.
s‘jó
l,afði
rétt
tttn
Einmitt það, svaraði bíl-
^■nn og leit á lista, sem hann
1 höndunum, það mun
Vera. Hann renndi augun-
^ '^ir bílinn. Er ekki laust
1 þarna einhvers staðar?
w
l. Jú, svaraði ung stúlka,
'^na er sæti.
^ feiðastjórinn vísaði Ástu
H..^tið. Hún settist og fegins-
^ ^ra yfir andlit hennar.
81118 Vai" Sl* liríl iiennar ;'A
ast að kornast úr bænum
í sveit.
8ta þekkti engan í bílnum.
þjj** 'ar fólk á öllum aldri, frá
it til gamalmenna. Sunt-
l9(?811 þlöð og aðrir liorfðu á
v0r * Einstöku sinnum
hj, S8eigætispokar látnir ganga
aPöa
llarðfisk
1^^***“ á nrilli. Einliver átti
Ur.
egt
8lúlki
og annar pipar-
Annars var þegjanda-
1 Eílnum. Ástu leizt vel
uua, sem sat við hliðina
á henni. Hún var hraustlec, ung
og lagleg, og augu hennar ljóm-
uðu af glettni. Stúlkan hafði
bók með sér og var við og við
að iíta í hana. Að lokurn setti
hún bókina í töskuna sína.
Það er ómögulegt að lesa
í bíl, sagði hún við Ástu. Það
er líka svo slæmt fvrir augun
Þegar leið á tímann tók stúlk-
an að ókvrrast. Hún sneri sér
að Ástu.
Æ, mikið er leiðin löng,
sagði hún, mér dauðleiðist, ég
þoli ekki þessa endalausu þögn.
Ætli það sé ekki hægt að fá
mannskapinn til að syngja?
Halló, þið þama frammí, væri
ekki reynandi að taka lagið?
Jú, jú, ágætt, sögðu allir,
liver í kapp við annan. Menn
tóku að ræskja sig og stúlkan
byrjaði með liárri raustu: „Sá
ég spóa suður í flóa“. Allir tcku
undir og varð nú glaumur mik-
ill í bílnum.
Að lokum stöðvaðist bíllinn
þar sem Ásta átti að fara úr
honum. Henni til undrunar fór
sessunautur hennar einnig út
úr bílnum.
— Hvert farið þér? spurði
stúlkan Ástu. Ásta sagði lienni,
að bún væri ráðin í kaupavinnu
að Bergi. Andlit stúlkunnar
ljómaði af gleði.
— ó, hvað ég er fegin, sagði
hún. Hvílík heppni. Við erum
báðar að fara að sama bæ. Ég
er líka ráðin þangað í kaupa-
vinnu. Mér lízt einmitt svo vel
á yður. Ég efast ekki um það,
að okkur muni ganga vel sam-
vimian í sumar.
Stúlkurnar sögðu hvor ann-
arri nöfn sín, og Erna Ingimars-
dóttir, en svo hét hin stúlkan,
stakk upp á því, að þær þúuð-
ust. Ásta var því fegin. Það var
nokkur spotti frá veginum að
Bergi. Þær röbbuðu saman á
leiðinni og fræddust hvor um
aðra. Þær sögðu frá heimilum
sínum og ýmsu öðru og margt
bar á góma. Svo féll samtalið
niður um stund. Ema tók að
raula lágt: „Því gervöll gæfa
min hún er, geymd í höndum
þér“. Ásta leit glettnislega og
vingjarnlega á Emu.
— I höndum hvers er ger-
völl gæfa þín?
— Gæfa mín? Ég----------ég
er ekki hrifin af neinum manni
enn þá. En heyrðu, sagði hún
og lækkaði ögn róminn. Þekkir
þú einlivem, sem þú gætir eagt
þe8sá setningu við í alvöra.
— Já, svaraði Ásta. Ema leit
undrandi og forvitin á hana.
— Ég skal nú ekki spyrja
þig meira um þetta, sagði hún
svo.
— Það er ekkert leyndarmál,
sagði Ásta, ég skal segja þér
það. Gæfa mín er geymd í
höndum Drottins.
Ema leit hissa á Ástu.
— Þú ert þá trúuð.
— Já, það er ég.
— Nú, þú ert þá líklega eins
og einn frændi minn. En
heyrðu, mér finnst þú allt of
ung til þess að vera þannig