Heimilisblaðið - 01.03.1950, Page 25

ÖEIMILISBLAÐIÐ
61
v°ru fyrir neðian augun, en andlit sjálfs myrkrahöfðingjans hefði
ekki getað verið kuldalegra.
— Hvað er hér á seyði? sagði hann, óblíður á svip, er hann
k°m auga á frúna.
—Það er — að við leggjum af stað klukkan ellefu, herra
nilnn, svaraði ég og hneigði mig lítið eitt. Síðan gekk ég út um
kinar dvrnar.
Ég hafðist við í garðinum, þangað til brottfarartíminn var
kðlega kominn, til að þurfa ekki að vera sjónarvottur að skihi-
aðarkveðju þeirra. Síðan gekk ég út að hesthúsinu, án þess
að fara fyrst inn í húsið. Þar var allt reiðubúið til brottfarar;
kerinennirnir tveir, sem ég hafði krafizt, að fylgdu okkur til
'kuch, voru þegar komnir á bak hestum sínum, og þjónar mínir
kúldu í lxesta okkar de Coclieforéts. Louis teymdi einn liest í
Vlðbót fram og aftur, og hjarta mitt tók kipp, er ég sá, að á
konum var kvensöðull. Við áttum þá ekki að fara einir saman.
hver var það, sem ákveðið liafði að fara með okkur, frúin
°ða ungfrúin? Og hversu langt ætlaði hún? Til Auch?
t'g geri ráð fyrir, að þau liafi haft gætur á mér, því um leið
°8 eg kom á vettvang, komu herra de Cocheforét og systir lians
l,t úr húsinu; hann fölur á svip og hvasseygður, og vangi hans
túraði, þótt hann reyndi að láta svo sem ekkert væri um að
'era, og hún bar svarta grímu fyrir andlitinu.
• Ætlar ungfrúin að fylgja okkur? spurði ég eins og til
U'álamynda.
Með yðar leyfi, herra miiui, svaraði haun með beizkju-
'egri kurteisi. Ég sá, að hann réði varla við tilfinningar sínar,
enda var hann nýskilinn við konu sína, svo að ég sneri mér undan.
í*egar við vorum öll komin á bak, leit liann á mig.
Kannske þér viljið leyfa mér að ríða dálítið út af fyrir
nilgi þar sem ég hef gefið yður drengskaparorð mitt um að flýja
ekki, sagði hann, og það var ekki laust við hik í röddinni. Og
Sleppa við félagsskap minn! sagði ég. Það er sjálfsagt, að
sv° miklu leyti sem það er liægt.
Ég lét því hermennina ríða kippkorn á undan honum, en
l'jóna mína fylgja honum eftir í hæfilegri fjarlægð með byssur
Slftar á hnjánum. Ég rak svo lestina og hafði glöggar gætur
a öllu, og losaði um skammbyssu mína í liylkinu. Herra de Coche-
^°fét muldraði eitthvað hæðnislega um allar þessar varúðarráð-
8tafanir og umstang það, sem leitt hefði af ósk hans; en ég hafði
ekki lagt svona mikið á mig og farið svona langt, né lieldur
llQlað fyrirlitningu og móðganir, til að láta lirifsa herfang mitt
Ur greipum mér á síðustu stundu. Mér var vel ljóst, að mikil
kaetta var á, að reynt yrði allt sem unnt var, liverja stund, til
a*^ bjarga manninum á leiðinni til Aucli, og ég hafði ákveðið,
a® hverjum þeim, sem tækist að hremma fanga minn frá
vegna uppskerubrests, nauta-
fárs og óbærilegra kvaða.
Hump, hump, hvín í vagn-
hjólunum. Fjú-úú, skrækir
vindurinn. Hump, hump,
hump. Áfram í norðaustur. Þau
sjá glytta í litlausan frakka
Jakobs framundan. Hann vísar
leiðina framlijá tjörnum, mýr-
arflákum og díkjum, framhjá
illfærum leiðum þessa byggðar-
lags.
|£VEIKURINN er oröinn of
langur. Daníel verður að
taka skarið af ljósinu. Hann á
erfitt með það, því liann er
óvanur því, hann hefur venju-
lega aldrei ljós hjá sér í her-
berginu. Og týran blaktir fyrir
gustinum. Veggirnir ganga í
bvlgjum og minna á öldugang.
Daníel horfir í kringum sig í
herberginu. Það leikur bros um
varir hans. Hann starir í Ijósið,
það er eins og lifandi vera,
lítil kát vera. Og hann beygir
sig aftur yfir bókina, en stafim-
ir eru livikulir eins og gras í
stormi, en hann kannast við
þá: „Ég vil vegsama þig, ó Guð
minn, þú konungur, og prísa
nafn þitt um aldur og ævi.
Jalive er nálægur öllum, sem
ákalla hann, öllum, 6em ákalla
haim í eiulægni. Hann upp-
fyllir óskir þeirra, er óttast
Iiann, og hróp þeirra heyrir
haim og hjálpar þeim. Jahve
varðveitir alla þá, er elska
hann“. . . .
vagnarnir aka hægt áfram
í stormi næturinnar eftir
hnútóttum vagnfömm, er liggja
niður með ströndinni. Þau
halda norður í áttina til skóg-
arins hjá Kögeflóa. Jakob þekk-