Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 28

64
irnir, sem við' urðuin að fara yfir, voru bakkafullir og freyS-
andi eftir rigninguna daginn áður, svo að við vorum hvað eftir
annað í mesta vanda stödd við að komast yfir þá. Um liádegið
vorum við ekki koniin nema rúndega hálfa leið til Lectoure,
enda varð ég óþolinmóðari með hverri mínútunni sem leið.
Leiðin lá nú aftur niður á árhakkann, og fram undan okkur sá
ég vað, sem virtist vera illt yfirferðar. Menn mínir reyndu með
varúð að halda út í ána, en sneru frá lienni aftur og reyndu
á öðrum stað. Að lokum tókst þeim að skriflast yfir og upp
á bakkann hinum megin, og voru þá systkinin komin rétt að
þeim.
Töf þessi hafði valdið því, að ég var kominn mjög nálægt
systkinuntim, þótt mér væri það allt annað en ljúft. Hestur
ungfrúarinnar var tregur til að leggja út í ána, og varð það
til þess, að við héldum því sem næst samsíða út í liana. Bakk-
arnir háðum mégin árinnar voru mjög brattir, svo að við sáum
livorki fram undan okkur né aftur fyrir, meðan við vorum
niðri í henni. Ég veitti því en^a sérstaka athygli, og ekki heldur
hinu, að tregða hests ungfrúarinnar hafði tafið fvrir mér og
gert okkur viðskila við hina samferðamennina. Ég lét hest minn
að mestu ráða ferðinni, en beindi honum samt þangað, sem
ég áleit skárst yfirferðar. Þá hevrði ég allt í einu skothvell, og
síðan annan, og loks aðvörunaróp.
Ég skildi allt í einu vetfangi, áður en ópið var dáið iit. Sann-
leikurinn stóð Ijóslifandi fyrir mér, og það var eins og ég hefði
verið lostinn í höfuðið með heitu járni. Það hafði verið gerð
árás á okkur! Það hafði verið gerð árás á okkur, og hér var
ég staddur, bjargarlaus, niðri í gilinu, í gildrunni! Hver sek-
únda gat ráðið úrslitum, en ég komst ekki áfram fyrir liesti
ungfrúarinnar.
Ég átti ekki urn nema eitt að velja. Ég sneri hesti mínum
heint uj)]> að snarbröttum bakkanum, og hann tók undir sig
stökk npp á hann. Hann vó sall á hrúninni eitt andartak, eins
og hann væri að lirapa niður aftur, en síðan rak hann upp hræðslu-
linegg og tók á öllu sem hami átti til. Honum tókst að komast
upp á brúnina, og þar nam liann staðar, titrandi og frísandi.
Sjötíu skrefum fjær á veginum lá annar manna minna. Hann
hafði fallið með hesti sínum og hærði ekki á sér. Félagi hans
stóð skammt frá lionum, studdi baki upp að jarðfalli einu, varð-
ist fjórum árásarmönnum og hrópaði viðvörunaróp í sífellu.
Hann lileypti af byssu sinni um leið og ég kom upp á bakk-
ann, og felldi einn andstæðinganna.
Ég kippti skammbyssunni tir hvlki niínu, og greip í tauminn á
hesti mínúm. Enn var ekki of seint að koma manninum 1il
hjálpar. Ég hrój>aði til hans uppörvunarorðum og knúði hest
minn sporum, en allt í einu var ég sleginn fast á höndina, þegar
ég átti mér einskis ills von, svo að ég missti skammbyssuna.
Ég þreif eftir hyssunni, en missti hennar, og áður en ég hafði
HEIMILISBLAÐÍP
1940,
ila
mannanna. Suinir reyndu að f®a
birgðir sínar. Aðrir reyndu að
en flestir urðu að sitja kyrrir og vera
vitni að því, hvernig nazistar,1,r
rændu eignum þeirra.
Það var fimmtudaginn 9. niai
að Þjóðverjar réð'ust inn í Hoflan ’
og á föstudagskvöld voru denian,a
kaupmennirnir rændir um það ’
2 500 000 dollara virði í demSnl',,,,
úr geymsluhólfum Amsterdambank'
Þetta voru demantar, er átti að sen
til Englands, og áttu þeir að far
þangað eftir helgina. í aftureldin?
um morguninn hentu Þjóðverja
sprengjum vfir alla flugvelli í
erdam og víðar. f svefnrofunum,
með æðiskenndu fáti, ruku ha"
menn og demantakaupmenn úl *,al .j
ans. Það var reynt ineð hraðsainl
um víðs vegar um land að na
l,ann
handi við bankastjórann, en
\ar livergi finnanlegur. Einn af 1
trúum bankans kom þó loksins. ‘
er
var einn þeirra þriggja niann •
kuniii að opna geymslubólfin.
liamaðist með sótthitakennduni a ^
En ekkert skeði. Sprengjur þ2^- ._
böfðu fallið i grenndinni, höfðu e>^
lagt hinn tæknilega úthúnað. ^
antakaupmennirnir spörkuðu of'
iiigarfullir í gólfið. Meðan á
stóð, barst skeyti frá ensku kauPel ,
iinum. Það hljóðaði svo: Skip
leiSinni yfir sundifi til nS stekjtt
tma i Amsterdam. . a
Leitað var aðstoðar sérfr®^1’
til þess að sprengja upp dyrnai-
náðu í kunnan glæpamann. E"
stálið stóðst allar þessar tilf
Mikið af' sprengiefni var sett ,,n^.
lásinn og kveikt í því með
Ógnarleg druna kvað við, svo að ')
aragólf Iiankans gekk í bylgj11111'
ar dvrnar voru rannsakaðar, voru
lokaðar eins og áður.
Meðan menn
ræddu, hvað f
fr"
skyldi. barst sú fregn til eyrna,
i \ms,e
nazistarnir væru kommr m - ■ a
dam. Menn reyndu að sprengja
einu sinni og enn á ný, og
létu hinar voldugu dyr undan. v ^ (
mennirnir ruddust inn og gnP’1 ^((1)
þá demanta, er þeir komust hou^^
undir. Þegar hér var koniið s ^()
-Iiöfðu Þjóðverjar umkringt ban ^
Saint heppnaðist kaupmönnunun