Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 9
45
^EIMILISBLAÐIÐ
slap standa. Fer varlega,
stevpti mér út í liægri
'*^Uria. Éjr þræddi nú liarð-
®P°fana um stund og fór var-
því átján ára menn geta
ei-ifi lífhræddir ekkert sífiur
11 eblri memi. Eftir drvkklanga
luild hurfu sporin undir nýrri
'hiii. Tsfú stóft' ég aftur einn í
sniá
I
J°tium og þokunni. Umkomu-
aus os hræddur, og nú var ég
dfðulaus. Ætti ég að snúa við?
, ei ■■■ Halda áfram? Hættu-
era kyrr þar sem ég var
'egt
A
k,
0l»inn. Óráð.
^udirinn varS sá, að ég staul-
,3ist áfram eitthvað út í þok-
°a og snjóinn. Manndráps-
:Úi* beið. og þrítug björgin
^1 1 leyni.
Jl'að var þetta? Guð hjálpi
íl,er- Jiirðin, eða öllu lieldur
'f. ri*?n, opnast skyndilega við
.;, tur mér. Ég sé í hæsta lagi
ti fet niður þ ennan lóðrétta
VeRg.
Snúðu við maður . . . Haltu
áfj.
a,u mannskræfa . . . Þii
JfePur þig, asninn þinn . . . !
^eiuióttin, ætlar að snúa við!
■'uuig þutu mótsagnar hugs-
!',lr gegnum liuga minn. En
K 8jálfur stóð ráðvilltur og úr-.
'e3alaus á brekkubrúninni og
1,,rði hvorki að snúa við né
I, 1bla áfram.
c .,
’Ujorinn var mjúkur á
^ekkubr, ininni. Það var strax
101 fannst mér. Tíeimskan bar
'okum liærri hlut í viður-
'^U sinni við skynsemina. Ég
°r hægi og hægt að fika mig
"ður brekkuna, en svo var
"iu brött, að jakkinn á haki
II, "r straukst við fönnina, ef ég
!-,°ð uppréttur.
b'ram undan var tómið fvllt
þoku. Fyrir ofan og neðan
þoka, að baki fönn. Til hlið-
anna glórði í kolsvarta hamra-
veggi. Ömurlegur samastaður,
fannst mér. Sannkallað mann-
drápsgil.
Og áfram bélt ég, neðar —
neðar — fet fyrir fet.
Allt í einu gerðist undrið
mikla, Ef til vill það mesta í
þessari minnisstæðu ferð. Ég
steig niður úr þokunni. Næst-
um eins og þegar maður stígur
niður um veikan ís. Ég var
kominn niður úr þokunni upp
að mitti, ennþá lá hún þó á
herðum mér sem ullarflóki.
Ýmis kynleg fyrirbrigði eða
náttúruundur hef ég séð um
dagana síðan þá. en það sem
gerðist í norðurhlíðum Rein-
dalsheiðar, mun verða mér
einna minnisstæðast.
f nærri tvo tíma hafði ég
ekkert séð nema gráa þoku og
livítan snjó, og nú stóð ég liér
liálfur út úr og hálfur inni
í þokubólstrunum. Nokkur fet
til, og þokan lék við efstu hárin
á úfnu höfðinu.
En hvað var þá fyrir neðan?
Kolsvartur — nei, mórauðnr,
þröngur fjalladalur. Allstór á
raulaði þvngslalega í dalbotn-
inum. Ég var staddur í innstu
drögum Tungudals.
Ferðinni um Reindalslieiði
var lokið.
CEGIR nú ekki af ferð minni
^ fvrr en ég kom í útliverfi
Búðakauptúns. Smá kumhald-
ar og kofaskrífli voru á stangli.
Flestir voru kofar þessir úr
timbri. klæddir tjörupappa-
slitrum. Retta voru gripahús
þornaranna við botn Fáskrúðs-
fjarðar. Heima í Breiðdal vom
fjár- og liesthúsveggir hlaðnir
úr torfi og grjóti, en hér voru
þeir úr timbri. Að vísu mátti
ríða fylfullum memm milli
hurða og stafa, og hundar og
kettir gálu auðveldlega haft
leikfimisýningar út og inn um
veggina, en timburhús með
tjörupappa krefjast eftirtektar,
ekki sízt, ef reisa þarf við þau
spelkur, svo þau snarist ekki
á hliðina.
Mér komu í liug atburðir frá
síðasta liausti. Við Gústi vor-
um að tyrfa ærhúsin út og niðri
á túninu. Rennandi blautar níð-
þungar forartorfur urðum við
að burðast með í fanginu, eina
af annarri upp á fjárliúsmæni,
og renna þeim síðan niður hús-
þekjuna með viðeigandi pústr-
um með hnúum og hnjám, svo
hvergi yrðu hólar eða hnjúskar.
Ég fylltist aðdáun og lotn-
ingu yfir nýsköpun Fáskrúðs-
firðinga. Hefði ég þá kunnað
það hrafl af mannasiðum,
mundi ég hafa tekið ofan fvrir
hrútakofahurð lir mahoní, sem
hékk á annarri löminni fyrir
hrútak.ofa, skammt frá götunni.
Búðakaupatún var hyggt í
brattri hlíð inn undir botni
Fáskrúðsfjarðar að norðan-
verðu. Nokkrir gilskomingar
eru í hlíðinni, þar sem þorpið
stendur, og trébrýr voru þá er
sagan gerðist yfir gilskorninga
þessa. Húsin stækkuðu smátt
og smátt eftir því sem nær
dró hjarta horgarinnar! T.angar
* bryggjur teygðu sig út í logn-
kyrran sjóinn. Frönsk skúta lá
bundin við eina þeirra.
Húrra! hrópaði ég með sjálf-
um mér. Ég fæ að sjá Fransara!
Ég fæ ef til vill að sjá franska
skútukarla!