Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 17

^EIMILISBLAÐIÐ
58
H
arti n
A.
H a n s e n
Róserai
\j
ll.ar.t'r‘ d. Hansen er danskur rithöfundur. Saga sú, er hér birlist eftir hann,
I ‘st “ timum átthagaf jötranna í Danmörku. Kjör bœndanna voru þá ákaf-
ji a ^ágborin og eina leiSin til aS losna úr áþjáninni var aS flýja frá heim-
* sinum. Daníel mun veröa öllum minnisstœS persóna. Hann liggur hel-
Ur< en sýnir dæmafáa rósemi, þótt hann sé skiÍinn eftir einn og ósjálfbjarga.

F jú-úii .. . Vindur-
ltlr* kemur syngjandi að vesl-
'"1' Hann þýtur gegnuin skóg-
^113, yfir nakin engin og vað-
^ál
ki
8gráa akra. Fjú-úú, liann
etlll,F að vestan og fer yfir
v,*ngar og tjarnir, mosa-
pflll^ur og þurra þistilskóga.
I 11,1'’iv, hvíslar hann við síða
. 8il Havnelev-mannanna, og
ram þýtur hann yfir gráa
°rriakra og grafreiti, yfir aust-
I ^’éraðið, niður að kaldrana-
f| ar' klettaströndinni og út á
a;,11n. Sjórinn rýkur.
' indurinn blæs í eyru mann-
|lllla. svo að þeir heyra tæp-
^a kver til annars. Sem betur
*r iiafa þeir ekki inikið til
t raeða um. Hvað er meira
að segja? Það eru ennþá
menn eftir hjá Tomebjerg-
as' Hinir eni farnir heim með
I e°a og hesta. A þurri, rauð-
eitH jörðinni eru för eftir sleð-
,"a' Hörin liverfa í þvkka þist-
Jarrinu og safaríka grasinu
Hðri
við Havnelevþorp.
j. ^að koma tár í augu Jakobs
i,ri18 af vindinum. Því auð-
’hað er þaj\ af vindinum! A
^óru 11(.fj hans liangir sultar-
r°Pi5 tær eins og kristall. Hann
«r . * •
j aöeins hálfsextugur, en er
eSar orðinn gamall, boginn og
þreyttur. Droparnir, sem renna
úr augum lians vegna storms-
ins — því auðvitað er það hon-
um að kenna! — hafa um marg-
ar leiðir að velja niður eftir
magra, toginleita andlitinu, sem
er nierkt djúpum förnm eftir
sorgir og áhyggjur og vaxið
skeggflóka, er líkisl illgresi.
Bóndinn strýkur dropana af
nefinu með moldugri hendinni
og verður óhreinn í framan.
Hann leggst á hnén í lausan
jarðveginn og klappar lítilli
hríslu, er hann hefur gróðursett
þar. Það er þyrnihrísla. Það er
minnismerki.
Maður Jiefði vel getað sett
kross, segir Kristinn, nábúi
hans, sem er hár eins og siglu-
tré, en siginaxla.
Maður er ræfill! segir
Jakob Jörn.
— Maður liefði vel getað
fengið Daníel þinn til að mála
„Valborg“ á krossinn, segir
Kristinn, — sú síðasta, sem ég
átti, hét Valhorg. Hún var bezt
þeirra allra.
— Skennntun fátæks manns
varir skammt, segir Jakoh.
Þarna hefði átt að standa
Valborg, segir Kristinh og gón-
ir á stóra moldarhauginn, þar
sem þeir liafa gróðursett þvrni-
lirísluna. Hann þrífur í treyju
sína liugsandi á svip og klórar
sér.
— Við erum ræflar! segir
Jakob, dauði er betri en sí-
felldur ótti við nauð.
Mennirnir sex liafa lokið
mokstrinum. Þeir standa með
skóflur á öxlum og liorfa á
haugana. Á litla þistlinum, sein
er nýgróðursettur, eru ekki
mörg blöð, og þau eru með
svörtum og gulum blettum, því
árið er senn á enda.
Það er komið haust. Á himn-
iuum þjóta skýin fyrir vindin-
um, en stöku sinnum sést í
bláan himin. Hátt í suðri yfir
flóanum sést sólin af og til,
rauð, líkt og stríðsmerki.
En það er kalt, og þorps-
mennirnir aka sér á ineðan þeir
horfa þögulir niður á jörðina.
Hér liafa verið grafnir yfir
fimmtíu nautgripir. Nautapest
hafði liertekið þá. Síðasta kýr
Jakobs Jörns var fallin, og
einnig síðasta kýr Kristins, er
heitið hafði Valborg. Enginn
þessara jiorpsmanna eiga fram-
ar kýr.
Svo drattast þessir átthaga-
fjötruðu bændur heirn í áttina
til Havnelev, er líkist lirauk
af gömlu spreki með brenni-
netlum á, milli trjánna. Aðeins
einstaka hvítur gafl er sjáan-
legur. En kölkuð kirkjan gnæf-
ir hátt.
-— Það væri ekki afleitt að
fá að vita, hvað þú ætlar að
gera, segir Jakob Jörn.
— Ég hélt, að þið jiyrðuð
ekki, segir Kristinn, án þess
að svara Jakobi beinlínis. Þeir
ganga saman á eftir liinum.
—- Neyðin kennir naktri
konu að spinna, segir Jakob,