Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 13

ÖEIMILISBLAÐIÐ
49
°8 Blesa. Hvernig kmrnið þið
atlHars við ykkur liérna í sveit-
inni?
Prýðilega, svöruðu báðar
8túlkurnar.
Já, það er að mörgu leyti
yndislegt hérna, en þið liafið
eil» ekki séð nema björtu hlið-
iníl á lífinu hér.
Stúlkurnar litu báðar undr-
an<li á Þóri.
~~~ Þið ættuð að vera á ein-
nni dansleik hér, hélt liann
áfrain, þá fengjuð þið að líta
ni(;tn þessarar sveitar. Það er
nú, ef til vill, bezt að tala ekki
11111 það.
. Jú, segðu okkur það, sagði
'^sta. Hvað er að hérna?
Jæja, sagði Þórir, það er
11 n —------ja, -------hvernig
a að orða það. Hér í sveit-
111111 er eins konar sýklalireið-
nr' svo að ég taki nú líkingu. Frú
jVl berst eitur, sem sýkir og
a,1iar og mun að lokum valda
tortímingu.
^að var kallað á Þóri, svo
samtalið slitnaði.
§NEMMA MORGUNS næsta
g sunnudag, béldu Ásta og
rila upp brekkuna og upp í
namra.
, ý~~ Pað er nú ekki eins bratt
ler og það lítur út fyrir að
'era? þegar horft er hingað að
neúan, sagði Ásta.
Nei, það er satt, og mér
lnn8t ekkert erfitt að ganga
hét UPP-
' Nei, svaraði Ásta, inér
úinst það ekki heldur, en ég
lt hyggilegra að við hvílum
°kkur við og við.
Hvílum okkur, nei, elsk-
an mín góða. Við eruni bráð-
11,11 komnar, svaraði Erna. Hún
var duglegri að ganga, svo að
Ásta dróst örlítið aftur úr. Þeg-
ar þær komu í námunda við
kofann, sá Ásta, að Erna lieils-
aði þar manni. Hún gekk til
þeirra og heilsaði lionum líka.
Ásta sagði til nafns síns, en
maðurinn sagði glettnislega, um
leið og hann sagði nafnið sitt,
Birgir Baldvinsson:
— Þetta er einsetumaðurinn.
Ástu brá. Hún liorfði undr-
andi á unga manninn. Erna og
Birgir brostu bæði að undrun
liennar, en þá sagði Ásta.
— Við bjuggumst við að hitta
hér gamlan gráskeggjaðan öld-
ung.
Það var eittlivað í fari manns-
ins, sem Ástu geðjaðist að og
henni varð strax hlýtt til hans.
Mætti ég ekki bjóða ykk-
ur svolítinn kaffisopa, áður en
þið haldið lengra? spurði
Birgir.
— Jú, við þökkum fyrir,
sagði Erna.
Þau gengu í úttina til kof-
ans, en staðnæmdust ofurlítið
áður en þau gengu inn.
-— En hvað hér er fallegt,
sagði Ema.
— Já, svaraði einsetumaður-
inn, ég held að fáir staðir séu
fegurri en umhverfið hérna.
Mér finnst það nú ef til vill
af því að ég er alinn hérna
upp.
Birgir sagði stúlkunum heiti
fjallanna, vatnanna og hæð-
anna í kring og þær fundu, að
honum þótti vænt um sveit-
ina sína. Einna hrifnastur var
liann þó af ströndinni.
Þau gengu inn í kofann.
Birgir náði í ketil og setti liann
á olíuvél. Ekki var þess langt
að bíða að kaffið væri tilbúið.
Pönnukökur vom bornar fram
með því. Kaffið bragðaðist
mjög vel og stúlkurnar lirósuðu
pönnukökunum.
— Ég geri það svona til há-
tíðabrigða, sagði Birgir, að baka
pönnukökur á sunnudögum. Ég
vildi, að ég ætti meira af kök-
um, bætti hann við, það er
ekki daglegur viðburður, að
ungar stúlkur heimsæki mig.
En stúlkurnar létu í ljós
ánægju sína yfir því sem fram
var borið.
— Hvert er ferð ykkar heit-
ið ? spurði Birgir því næst. Ætl-
ið þið hér austur yfir hæðirn-
ar?
— Nei, sagði Ásta. Yið kom-
um liingað til að sjá yður.
Erna og Birgir lilógu.
— Sjá. mig? sagði einbúinn
og glettnisglampi kom í augu
lians.
— Já, við ætluðum að vita,
hvernig gamli sérvitringurinn
hér uppfrá liti út.
— Einmitt það, sagði Birgir
og brosti.
— Segið mér eitt, hélt Ásta
áfram, hvemig dettur yður,
ungum manni, í hug, að eiga
heima hér aleinn. Hvers vegna
flytjið þér heldur ekki ofan í
byggðina ?
— 0,-------ég er nú sérvitur,
þó ungur sé, svaraði Birgir. Ég
kann prýðilega við mig í ein-
verunni. Annars fer ég oftast
einhvem hluta sumarsins á
síld.
— Þér lítið ekki út fyrir að
vera sérvitur, sagði Ema.
— O-nei, það getur nú verið,
svaraði einsetumaðurinn. Sér-
vizkan er líklega vel falin inni
í kollinum á mér. Þegar þau
höfðu lokið við að drekka