Heimilisblaðið - 01.03.1950, Blaðsíða 27

63
öeim
ILISBLAÐIÐ
egarnir, sem þá liöfðu blikað í öllu sínu laufskrúði, voru
ftaktir og berir, einungis svartir bolir og stirðnaðir útlimir,
' fl' bentu til liimins. Loftið var þrungið moldarþef, og hundrað
re' í burtu bvarf öll útsýn í dimmum móðubakka. Við béld-
áfram, döpur í bragði, upp brekkur og niður brekkur, yfir
16 i og um heiðafláka, slettótt og blaut. En hvort sem við fór-
l,pp brekku eða niður brekku, tókst mér ekki að gleyma,
eg var sá, sem fyrir liandtökunni hafði staðið; að það var
8eiri var fantur og skepna; að það var ég, sem sökina átti
v.alIri ógæfunni. Ég var að vísu aftastur í röðinni, og slapp því
f “Ugnatillit hinna, en augu mín beindust aldrei svo að ung-
^ni, að ég yrði ekki var fyrirlitningar liennar, og hún sneri
rei svo til höfðinu, að mér virtist liún ekki vilja segja: — Ó,
alfj
Guð
minn góður, að slíkur óþverri skuli fá að lifa!
h.
Jg talaði aðeins einu sinni við liana um daginn, og það skeði,
egar við vorum stödd á síðasta fjallshryggnum á leiðinni til
Vfi
1,eb. Það var liætt að rigna, og sólin, sem var um það bil að
varpaði daufu skini á jörðina. Við horfðum til suðurs.
,r landinu að baki okkar bvíldi ógegnsætt mistur, en hinum
f;|n við það risu fjöllin, böðuð kvöldskininu, eins og tindar
tthvere töfralands, með óljósar, mjúkar útlínur, rósrauð og
p|Sauilega fögur — eða kannske var það líkast köstulunum á
^ erfjallinu, sem okkur var frá sagt í gömlu ævintýrunum. Ég
, V,11,h í svip, hvemig á stóð, og kallaði til þess, sem næstur
V^j. * _ r
a undan mér, að þetta væri fegursta útsýnin, sem ég befði
f ru sinni augum litið.
Un — það var ungfrúin, sem nú bafði tekið af sér grímu
d svaraði mér með því, að líta einu sinni til mín; aðeins
smni, en það tillit var svo gagntekið fyrirlitningu og við-
,J°ði, ag reiðilegt augnaráð befði verið breinasta náðargjöf
an,
Sarnanburði við það. Ég kippti í tauminn á besti mínum, ems
nn befði slegið mig, og mér bitnaði og kólnaði á víxl við
>úiaráð hennar. Síðan leit bún í aðra átt.
\ h
En
eg gleymdi ekki þessari lexíu, og upp frá því forðaðist
nót ' illa melra 611 n°hhru sinni áður. Við gistum í Auch um
0r nia, og ég gaf herra de Cocheforét eins frjálsar bendur
út lll< r Var frekast unnt; leyfði bonum meira að segja að ganga
I °8 inn eins og lionum þóknaðist. Um morguninn sendi ég
j niennina tvo aftur til stöðva sinna, því ég taldi litla bættu
^ ara®’ þegar við væmm komnir frambjá Auch, og við lögð-
Kí 'l* 8ta® 1 dagrenningu. Veðrið var þtirrt og kalt, og mátti
• v*nta, að ferðin gengi betur en daginn áður. Ég stakk upp
^ ^ við færum framlijá Lectoure, og færum yfir Garonne við
,].|'('11 ’ °g ég taldi, að okkur mundi sækjast ferðin vel þann
iftU ^*Vl VCSlrlllr fnru batnandi eftir því sem norðar dró. Fylgd-
J e,1n mínir riðu báðir á undan, en ég reið síðastur.
Ue íff^ okkar lá niður Gersdalinn, imdir krónum espitrjáa og
&,niu víðimnna, og loks rann sólin upp og yljaði okkur. Læk-
Stríðið
Framh. af bls. 52.
ast til Frakklands, en lcngra kom-
ust þeir lieldur ekki, og Þjóðverjar
náðu þeim hrátt og sendu þá heim
aftur. Þegar í júní 1940, komst fullur
skriður á demantafrainleiðsluna hjá
innrásarmönnum í Amsterdam og
Antwerpen.
En Þjóðverjar höföu reiknað dæm-
ið skakkt. Framleiðsla þeirra var lé-
leg, hráefni vantaði í stórum stíl, og
það voru engin sérstök uppgrip af
demöntum, er notaðir voru til skart-
gripa í löndum þeim, er Þjóðverjar
höfðu náð undir sig.
Og strax 1940 kom fyrir sérkenni-
legt atvik. Það komu fram á mark-
aðinn í Ameríku demantar, er höfðu
verið fágaðir í Hollandi og Belgíu
eftir innrás Þjóðverja þar. Að vísu
virtust steinar þessir koma frá Brasi-
líu til New York, þótt þeir væru
raunverulega frá þessum löndum. Um
svipað leyti liarst til New York frá
Antwerpen fjöldi bréfa með tilboð-
um um demanta.
Öllum almenningi virtist það full-
komin fjarstæða, að Þjóðverjar seldu
demauta til Ameríku, fyrst þeir voru
hráðnauðsynlegir til vopnafram-
leiðslu. En það voru tvær ástæður
fyrir þessari ráðstöfun: I fyrsta lagi
vantaði dollara til alþjóðaviðslcipta,
og í öðru lagi var reiknað ineð því
— og þá auðvitað ineð tilstyrk doll-
arins — að liægt væri að framleiða
sérstaka tegund demanta, hinn svarta
deinant (carbonado), sem er ódýrari,
en ágætlega nothæfur til iðnaðar og
er hann einkuni að finna í Brasilíu.
Það kom í ljós, að Brasilía liafði
mjög fábreyttar vörur að hjóða upp á.
Það fór eins fyrir gimsteinaeigend-
um í Antwerpen og Amsterdam og
belgisku og hollenzku demantafágur-
unum. Þeim var flestum sýnt ofbeldi
á heimilum sínum. Áður en nazist-
arnir hertóku þessi tvö lönd, liöfðu
Gestapómenn fylgzt með öllum kaup-
hallarviðskiptum og keypt alla þá
demanta, er til sölu voru. Eftir her-
tökuua flýttu þeir sér heim lil kaup-