Heimilisblaðið - 01.07.1960, Qupperneq 15

kér kómizt að raun um ...“
, Aftur kveður við áköf og uggvænleg
ftl,1Iiging._
af”^ari og veri! Nú er allt að ganga
goflunum enn einu sinni! Þetta er önn-
6k, aPPakoman í dag. Það er met. Ég vil
j^1 hitta hann. Flýtið yður að afgreiða
fy^élredun ter- sama endurtekur sig
lr framan, og framkvæmdastjórinn
^ Ustar. .— En þegar Gélerdun kemur inn
sj ur’ er engu líkara en hann hafi staðið
agætlega- þyí að ekki sér meira á hon-
ea í hið fyrra sinnið.
j^’-Fins og yður grunaði, herra fram-
æmdastjóri, þá var þetta óánægður við-
KlPtavinur.“
”Hvað vildi hann ?“
frá' frlr alla muni na tal1 af yður, herra
mkvaemdastjóri. Við yður sjálfan ... og
gan annan.“
}j ”^Vað getur maðurinn látið sér detta í
ye ' ^fr hafið auðvitað reynt að koma í
sinn-ifrlr ^a®? allt f°r elns og 1 fyrra
^10’var það ekki?“
kv’’ ei’ að vísu ekki. Ég sagði, að fram-
þe ^^fjórinn væri ekki viðlátinn. En
ari ai eí? sá, hvaða svipur kom á náung-
°£ hann leit út fyrir að ætla að ráð-
ast á mig, varð ég hræddur um tanna-
geiflurnar sem eftir eru í munni mér.“
„Nú ... og hvað?“
„Þá hlaut sjálfsvarnarhvötin yfirhönd-
ina innra með mér; ég tók í hnakkadramb-
ið á honum og sparkaði með hnénu í bak-
hlutann ... Svo skutlaði ég honum niður
stigann."
„Þar sýnduð þér óneitanlega skort á
kaldri sjálfsstjórn. Þetta er undir öllum
kringumstæðum ófyrirgefanleg framkoma.
Látum það þó gott heita í þetta sinn. —
Vitið þér annars, hver hann var?“
„Já, herra framkvæmdastjóri. Hann
rétti mér nafnspjaldið sitt, um leið og hann
kom. Gjörið svo vel...“
„Á þá yfir mann að dynja á þessum eina
og sama degi allt það versta, sem ... ?!“
„Hvað — er eitthvað að, herra fram-
kvæmdastjóri?“
„Ekki annað en það, að þér eruð rakið
fífl... og heimskingi í hæsta sérflokki!“
„Hví — í ósköpunum, herra fram-
kvæmdastjóri?“
„Maðurinn, sem þér hafið hent niður
stigann, er einmitt sá milljónamæringur-
inn, sem er væntanlegur tengdafaðir
minn!“
**ÁÐ SÓLONS
It
arna
I
Saga eftir Reimer Lange
í>Vf
6lhni Sern ungur Þræ11 kom gangandi eftir
ar 1 at þröngu götunum milli hafnarinn-
Vagn& torgsins á eynni Samo, bar þar að
fley hestum fyrir. Vagninn var á
og. Á efð> því að hestarnir höfðu fælzt
Vag,,-1 lnn oltlð út úr sætinu. Stjórnlaus
arrarllln kastaðist frá einni húshlið til ann-
ajj n-,,0g stefndi nú beint á velklæddan ung-
inui ’ Sertl k°m Sang'andi í átt frá höfn-
ið ei1 har lá við akkeri skip eitt, nýkom-
Ékk,A^enU'
Pi!tin 1 mátti neinu muna, ef bjarga átti
°g vUln. tra því að verða undir hestum
gnh Þrællinn ungi hljóp til og náði
EIMiLisblaðið
taki á þeim hestinum, sem næstur honum
var. Karfan hans valt um koll, og sjálfur
dróst hann drjúgan spöl eftir endilangri
götunni, áður en hann sleppti takinu. Er
þetta hafði þó bjargað drengnum frá ó-
gæfunni. Hann stóð klemmdur uppi við
húsvegg og hafði varla áttað sig á því,
sem var að gerast.
Áfram héldu hestarnir með vagninn í
eftirdragi, eitthvað út eftir strætunum, en
þrællinn greip körfuna sína að nýju, eins
og ekkert hefði í skorizt, og ætlaði að halda
leiðar sinnar. En hann komst ekki langt,
áður en ungi pilturinn hafði jafnað sig nóg
til þess að kalla á hann.
„Þú hefur óefað bjargað lífi mínu,“
sagði hann, nokkuð andstuttur. „Þökk sé
þér fyrir það.“
„Þakka skaltu Appolon, þeim er ekur
147