Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 10

að til Hugh Porrits og framtíðar þeirra
beggja, sem fyrir skömmu hafði virzt svo
björt og full af fyrirheitum. Nú fannst
henni blasa við sér auðn og eyðimörk.
„Þetta verða þá tvær krónur,“ mælti
frú Dawson.
Harriet átti bágt með að leyna forvitni
sinni á leiðinni niður stigann. Hún greip
undir handlegg Evelynar og spurði: „Jæja,
og hvað?“
„Ekkert.“
Hið vingjarnlega andlit Harriets varð
nú fýlulegt, aldrei þessu vant. „Eins og
það þurfi nú að segja manni það!“ sagði
hún ásakandi.
„Æ, við skulum ekki tala um það núna,“
svaraði Evelyn döpur.
„Þú ert nú hjátrúarfull!“ mælti Harriet
enn fýlulegar en fyrr.
Evelyn gekk einsömul heim á leið. Hún
þóttist vita, að Hugh Porrit myndi biðja
hennar einhvern næstu daga, en hvað stoð-
aði það, þegar hún vissi, að hún átti fyrir
höndum að lenda í tugthúsinu fyrr eða
síðar? Hvað gat hún gert? Gat hún tekið
bónorði Hughs og átt það á hættu að
krenkja æru hans — eða átti hún að neita
honum og ganga alein til móts við örlögin ?
Allt þetta kvöld velti hún þessu fyrir sér
fram og aftur. Hún varð að komast að
einhverri niðurstöðu — því að aldrei var
að vita, hvenær Hugh kynni að koma fram
með þessa löngu þráðu, dásamlegu spurn-
ingu. Og allt í einu fannst henni hún
eygja leið, og ef hún færi sniðuglega að
öllu, væri ef til vill hægt að fara þessa
leið. Hún gat framið eitthvert afbrot —
eitthvert ósköp ómerkilegt og hlægilegt af-
brot, sem í hæsta lagi gæti kostað hana
smásekt. Og þessa sekt gat hún neitað að
borga, og þá myndi hún verða „tekin föst“
um stundarsakir, í mesta lagi einn dag
eða tvo. Þar með væru örlögin búin að fá
vilja sínum framgengt, altént að nafninu
til.
Allan næsta dag, á meðan hún var að
sýna viðskiptavinunum peysur af ýmsu
tagi, var hún að bræða það með sér, hvern-
ig hún gæti snúið sér í málinu. Og um
kvöldið, þegar hún var á heimleið, gekk
hún í gegnum stóra skemmtigarðinn til
þess að geta lagt sjálfri sér ráðin í friði
og ró.
Kvöldið framundan var hennar sjálfrar.
Hugh var önnum kafinn við vinnu sína.
Ekki vissi hún í rauninni í hverju þessi
vinna hans að kvöldinu var fólgin, en hún
hafði tekið eftir því, að starf hans var á
ólíklegustu tímum sólarhringsins, stundum
á daginn, stundum á kvöldin eða jafnvel
á nóttunni. Nú reikaði hún í hægðum sín-
um og reyndi að uppgötva eitthvert við-
eigandi afbrot: Hnupl, innbrot, fjársvik?
Nei — komu ekki til mála. Allt í einu rak
hún augun í skilti með áletrun:
Bannað er að rífa greinar af trjánuni
eða slíta upp blóm, að viðlagðri aðför
að lögum.
LÖGREGLAN.
Evelyn fannst hún hafa himin höndum
tekið, er hún las þetta. Var nokkuð sak-
lausara og betur tilfallið? Hún sá þetta fyr-
ir sér í sjónhendingu: Hún myndi verða
sektuð eitthvað smávegis, hún myndi neita
að borga sektina, og þá yrði hún látin
„sitja hana af sér“ í einn eða tvo daga-
Þar með væri spádómurinn kominn frarm
eins og vera bar. Og aftur myndi blasa við
björt framtíð — framtíðin með Hugh Porr-
it; og hann þyrfti aldrei að komast að
þessu.
Einkennisbúinn eftirlitsmaður nálgaðist
hægt og rólega. Evelyn sá hann útundan
sér, beið hin þolinmóðasta unz hann vai’
kominn nokkru nær, þá beygði hún sig
niður og sleit upp nokkra háa túlípana,
sem uxu þarna í stórri breiðu.
Útundan sér sá hún, að eftirlitsmaður'
inn hafði tekið eftir þessu, og nú hraðaði
hann sér til hennar.
„Hæ — heyrið mig, þér þarna!“
Hún leit upp, náföl, en hin rólegasta,
og stóð þarna kyrr með fjóra túlípana í
höndunum.
„Segið mér, kunnið þér ekki að lesa, eða
hvað?“ spurði eftirlitsmaðurinn. Hann tók
síðan að þylja upp ágrip þeirra ströngu
lagafyrirmæla, sem vernduðu opinber3
142
HEIMILISBLAÐIÚ