Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 33

,es.kju, °S það er alltaf bezta leiðin að sann-
ejkanum.“ Hún var orðin feykilega rauð
1 kinnum og augun stingandi.
»Hvað snertir gagnkvæma samúð milli
^ ar^ 0g mín, þá er slíkt með öllu fráleitt
óhugsandi,“ mælti frú Kelmer. „Sú
®ngdadóttir, sem ég hafði vonazt til að
a> hún situr hér niðri á neðri hæðinni.“
»Ungfrú Gard?“
. ^a hugsaði með sjálfri sér: Þetta vissi
e£. Strax og ég kom inn í stofuna vissi ég
Það.
s ”^'nna Gard. Hún hefur tilbeðið Róbert
Sv° \engi sem hún hefur þekkt hann. Hún
■ , ■i orðið hin fullkomnasta eiginkona fvr-
lr hann.“
»Ekki held ég það. Hún er köld og hörku-
eld\ skrapp út úr Tíu. „Slík kona myndi
i henta Róbert. Um slíka manngerð
ærir hann sig ekki.“
» Eg er ekki að tala um það, hvað sonur
0‘nn kærir sig um. Ég sagði, að hún hefði
. fuhkomin eiginkona fyrir hann. Köld,
oerf Þér.“ Frú Kelmer dvaldist við þetta
”Það er smekksatriði. Þér og Rinna
ekl!” saina tungumál. En ég vil helzt
ga, 1 ræða um hana — þér verðið að af-
a það — en ég met hana geysimikils.“
a Ur þagnaði hún andartak. „Það er ann-
^kJög fallegur hringur, sem þér berið.“
»Róbert gaf mér hann.“
>>Má ég fá leyfi til að líta á hann?“
hún13 ^ hringinn af sér. Henni fannst
s- Verða undarlega vanmáttug, er hún
er anT1 ^ggja í lófa frú Kelmers. „Þetta
mJög fallegur hringur,“ sagði frú
aftmer- ^uldalega og rétti Tíu hringinn
t p.1 ’ nn þess að snerta við hendi hennar.
^ur smaragður. Rinna átti hring,
hai Van n^kvæmlega eins. Róbert fór með
að E°ndon fyrir hana, því það þurfti
ar Se Ja á hann nýja umgerð.“ Rödd henn-
á«niVai kktur og ennþá kuldalegri en hin
augu hennar.
en Un s^ðð upp. Tía reis einnig á fætur,
k0n.V*r SVo miður sín, að hún gat varla
1 upp orði. „Þér meinið þá, að ...“
hlut ^ ^16111^ ekki neitt. En það er einn
r’ sern ég gjarnan vil segja yður,“
kBlM” -
svaraði frú Kelmer. „Ég geri ráð fyrir
því — án tillits til þess, hvað þér hafið
hrifizt af Róbert sem karlmanni, rétt eins
og aðrar konur hafa gert — að þér hafið
þó fyrst og fremst gifzt honum peninganna
vegna.“
„Peningar," svaraði Tía skjálfandi
röddu, „hafa enga þýðingu fyrir mig í
þessu sambandi.“
„Peningar skipta miklu máli fyrir son
minn,“ svaraði frú Kelmer og gekk í átt
til dyranna. Þar nam hún staðar og sagði:
„Ég vona, að herbergið henti yður. Það
er baðherbergi hér rétt við hliðina. Þér
kjósið semsagt heldur að koma niður og
borða þar, í staðinn fyrir að hvíla yður
og láta færa yður matinn í rúmið? Gott
og vel, ég sendi þá stofustúlkuna mína og
læt hana aðstoða yður við fataskiptin
klukkan hálfátta. Við snæðum miðdegis-
verð klukkan átta.“
Hún gekk út úr herberginu og lét hurð-
ina svo varlega aftur á eftir sér, að ekki
var hægt að merkja neina reiði eða fyrir-
litningu, þótt hvort tveggja byggi henni
í brjósti í ríkum mæli. Á neðri hæðinni
kom hún að Rinnu og Martin við teborðið.
Rinna sat teinrétt í sæti sínu með hendur
í skauti, en Martin stóð til hliðar við hana
og leit á hana þeim augum, sem vottuðu
áralanga hrifningu. í tólf ár — helming-
inn af ævi hennar — hafði hann þekkt
hana og tilbeðið hana.
Það er vonlaust fyrir hann, hugsaði frú
Kelmer. Rinna mun aldrei gefast upp á
að fá Róbert, jafnvel þótt komið sé eins
og nú er komið. Og svo er guði fyrir þakk-
andi . . .
„Jæja, hvað finnst yður um eiginkonu
Róberts?“ spurði hún, þegar hún gekk
inn í stofuna.
„Rinnu finnst hún mjög fögur,“ svaraði
Martin fyrir þau bæði.
Sjálfur er Martin maður af því tagi,
sem konur ættu að verða ástfangnar af,
hugsaði frú Kelmer, og kannski eru þær
það líka. En eftir því sem hún bezt vissi,
hafði hann aldrei litið á neina aðra stúlku
en Rinnu.
„Yngismeyjan þarna uppi,“ mælti frú
ílisblaðið
165