Heimilisblaðið - 01.07.1964, Qupperneq 24

SVIKIN
eftir Maja Edwinson.
„Nei, en ég er þegar búinn að segja
þér, að ég vildi ekki eiga neitt á hættu með
því að segja þér það. Auk þess fannst mér
í sannleika sagt þetta ekki breyta neinu
til eða frá. Ég hugsaði með mér, að það
yrði ofur einfalt að segja þér þetta á leið-
inni, en þú gerðir það allt annað en auð-
velt fyrir mig. Þess vegna frestaði ég því
hvað eftir annað, þangað til við vorum
komin hingað. Svo hélt ég — og vissi það
reyndar — að þegar við værum búin að
borða vel og hefðum fengið eitthvað að
drekka, myndirðu verða jafn hamingju-
söm og ég og líta á hlutina með sömu aug-
um.“
,,Ég finn, að ég verð að segja þér það
mjög greinilega: Ég vil ekki lifa með þér
sem eiginkona, hvorki hér né annars stað-
ar, fyrr en við erum gift.“
,,í guðanna bænum, þú getur ekki verið
svona þvermóðskufull.“
„Þetta er ekki þvermóðska. Ég er hvorki
þvermóðskufull né harðbrjósta."
„Heyrðu mig nú. Heldurðu að mig langi
til að verða að athlægi hér á kránni, — og
að starfsfólkið fari að vera með dylgjur
út af okkur og hlæja á minn kostnað? Er
það ætlun þín, mér er spurn, að ég fari
út héðan í kvöld og fái inni á einhverju
öðru gistihúsi — þetta er nú reyndar eina
gistihúsið — og að þú verðir hér eftir? Ég
sé, að þú hefur tekið upp úr töskunum.“
„Nei, það myndi vera of áberandi, ef þú
gerðir slíkt.“
„Já, vægast sagt, en mér væri kannski
sama . . . Ilvað er eiginlega ætlun þín ?“
„Það er sóffi hér í þessu herbergi."
„Og ætti ég að sofa á honum? Án þess
að nokkur kæmist að því? Bara til þess
að þú gætir bjargað þínu eigin skinni?“
„Bjargað mínu eigin skinni?“ endurtók
hún hægt.
„Eins og sú dyggðumprýdda jómfrú sem
þú þykist vera. Ég segi: þykist. Því ég
býst við að þú sért stúlka, sem hefur
kynnzt lífinu eitthvað. — Eða hvað held-
urðu ég sé?“
Það fór um hana hrollur. Hún var sem
þrumu lostin, full örvæntingar. — Hún
fyrirleit þau styggðaryrði, sem hann lét
sér um munn fara. Og hún svaraði: „Gættu
þín, Róbert. Fyrir alla muni skulum við
hafa gát á því, sem við segjum hvort við
annað. Það er ósegjanlega þýðingarmikið.
Það kemur til með að hafa ennþá meii’U
að segja eftir að við erum gift, ef við gei'-
um þetta kvöld leiðinlegt með því að rífast
og segja ómerkilega hluti hvort við annað.
Vertu nú svo vænn, Róbert, að 'reyna að
skilja mig . ..“
Hann vísaði orðum hennar á bug. „Hver
er það, sem gerir þetta kvöld leiðinlegt
með sífelldu nöldri? Það rennur betur og
betur upp fyrir mér sem grímulaus verzlun.
Þú heyrir þeim stúlkum til, sem ekki láta
neitt af hendi nema þeim sé borgað fyrir
það. Hjónaband, — annars er ekkert látið
í té. Er þetta ekki satt?“
„Já, hjónaband, — annars ekkert.“
„Segðu mér eitt: Hvers vegna kemurðu
þannig fram við mig? Elskarðu mig alls
ekki ?“
„Ég hef sagt þér þúsund sinnum, að það
geri ég.“
„Hélztu bara, að ég væri ríkur, og þess
vegna þyrfti að taka mig með gætni og
útsjónarsemi?“
Hún varð að reyna að halda hugsun
sinni klárri. Skjálfandi af geðshræringa
svaraði hún: „Róbert. Ég vissi — eða að
minnsta kosti hélt — þú værir ríkur. Eu
það skiptir engu máli.“
„Jæja, ekki það? Jú, það gerir það nú,
góða mín. Þú vildir gjarnan fá að njóta
156
HEIMILISBLAÐI®