Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 11

skemmtigarða gegn átroðningi almennings,
en rödd hans varð lægri og blíðari eftir
Pví sem lengra leið, og þegar Evelyn leit
UPP, sá hún, að hafín brosti og klóraði sér
vísifingri á hægra gagnauga. ,,Hver
atti annars að fá þessa túlípana?" spurði
hann svo, og var skyndilega orðinn for-
Vltinn og kumpánlegur.
Evelyn vissi ekki hvaðan á sig stóð veðr-
Jð- Hún hafði búizt við því, að hrifsað væri
sín og farið með sig á lögreglustöð eða
eitthvað slíkt, þar sem hún yrði yfirheyrð
látin vera ábyrg gerða sinna. — En
UUn gat heldur ekki vitað það, að fyrir
tæPri klukkustundu hafði eftirlitsmaður
Pessi fengið þau gleðilegu tíðindi, að hann
Væri orðinn faðir lítillar stúlku, sem hafði
Vegið sjö og hálft pund, og að af þeim
sókum var hann í dag fremur en alla aðra
a&a einkar bljúgur í skapi gagnvart kven-
^yninu. Hann gekk jafnvel svo langt í
j'lskusemi sinni, að hann leyfði Evelyn að
alda túlípönunum.
Hún gerði síðustu tilraunina: „Á þá
ekki að fara með mig á lögreglustöðina ?
^ hef þó stolið ...“
Maður á aldrei að nota of sterk orð,
kser,
a ungfrú. Eitt skipti er sama og
aMrei..
Evelyn gekk heim á leið, sárlega óánægð
málalokin, og setti túlípanana í vatn.
Eyrir henni lá bréf frá Hugh Porrit.
ann bað hana að hitta sig síðdegis næsta
aS á ákveðnum stað í St. James-skemmti-
barðinum og gaf í skyn, að hann þyrfti að
a við hana um mjög merkilegan hlut.
b Un þóttist vita, að nú ætlaði hann að
1 Ja sín. Evelyn beit saman vörunum. Nú
atti hún engan tíma missa. Áður en
angt um liði, yrði hún frú Porrit. Hún
lltaði svarbréf þar sem hún sagði, að
asnka sín væri mjög veik, og hugsazt
æ b að hún þyrfti að fara í heimsókn til
nennar...
^ En svo settist hún og fór að upphugsa
lnað 0g alvarlegra afbrot. — Henni
pnnat alls ekki, að hún gæti gefið hr.
011lt jáyrði sitt með góðri samvizku, svo
tlElM” -
lengi sem hún hefði grun um, að þeirra
biði óörugg framtíð. Henni fannst sem
hún gengi nú þegar í skugga fangelsismúr-
anna og það væri verra öllum glæp að
draga annan mann með sér út í ógæfuna.
Nei, hún varð að fá þessari ógnun hrundið
úr veginum. Örlögin létu ekki að sér hæða.
Þau myndu fyrr eða síðar krefjast full-
nægingar á öllu réttlæti.
Þegar Evelyn lagðist til svefns þetta
kvöld, fannst henni hún hafa gefið sig á
vald miskunnarlausum öflum. Og hún
hafði tekið ákvörðun.
Daginn eftir, þegar konan, sem stjórnaði
verzlunardeildinni hafði brugðið sér frá,
laumaði Evelyn einni peysunni niður í
skúffuna sína, þar sem hún geymdi veskið
sitt og annað smádót.
Nú var glæpurinn framinn. Evelyn
fannst eins og fæturnir ætluðu að bila und-
ir henni þar sem hún stóð við afgreiðslu-
borðið, en jafnframt var hún hreykin.
Henni hafði tekizt að fremja þjófnað. Og
nú vaknaði þessi spurning: Hvernig gat
hún með beztu móti látið komast upp um
verknaðinn? Forstöðukonan í deildinni,
ungfrú Crump, var einkar elskuleg og
brjóstgóð kona, og Evelyn var í miklu
áliti hjá henni. Nei, en Duggan var rétti
maðurinn til að koma henni til aðstoðar;
Duggan var dyravörður við útgöngudyr
starfsfólksins, og honum fannst jafnan
bera vel í veiði, þegar hann þóttist geta
gripið fólk að óvörum við eitthvert prakk-
arastrikið.
Klukkan rúmlega sex stóð Evelyn í bið-
röð ásamt hinum stúlkunum fyrir framan
stimpilklukkuna. Hver stúlka stimplaði sig
út, eftir klukkunni, og á korti hverrar um
sig kom nákvæmlega sá tími sem vinnunni
var hætt. Duggan sat eftirtektarsamur
innan við lúguna og fylgdist með því, hvort
starfsfólkið hefði nokkurn grunsamlegan
farangur meðferðis út úr fyrirtækinu.
Eftir því sem Evelyn nálgaðist átti hún
óhægra um andardrátt.
„Hvað er nú þetta?“ spurði dyravörður-
inn og hnykkti til höfði í átt að brúnum
ílisblaðið
143