Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 29

»Læknirinn er mjög ánægður, frú. En
Petta er auðvitað slæmt áfall.“
Henni létti, er hún kom sér fyrir í sæt-
Phi á ný og glerrúðan var dregin fyrir.
'Hinn fór af stað.
Skyndilega varð henni ljóst, að hún
afði aldrei verið hrædd um það, að Róbert
j^yndi deyja; því hafði ekki svo mikið sem
jeVarHað að henni. Henni fannst einfald-
e8a, að Róbert gæti ekki dáið. Hins vegar
Var hún hrædd við allan þann misskiln-
lllg’ Sern risinn var upp á milli þeirra og
enn erfiðari við að eiga, eftir að Ró-
eit var kominn fárveikur heim til sín, í
Us móður sinnar.
Hún hugsaði sem svo: „Hversu hræði-
beimskulegt var það ekki af mér að
Hfa móður hans þetta bréf!“ En nú
alyc di ekki mikið að iðrast þess. Móttak-
1.3 bréfsins var búinn að lesa það og
1J óta heilann út af því.
á, brjóta heilann út af því. En frú
e mer hafði enn ekki svarað því einu orði.
irn Var si;uH bílferð. Bíllinn tók beygju
a 1 a ufleggjara og nam staðar fyrir fram-
þó u"0^ °g svlPmikið hús. Stíll þess bar
ekki svip neins sérstaks tímabils í bygg-
karsögunni; þetta var virðuleg og rík-
afiUnie8' bygging, viðhaldið kynslóð fram
ynslóð innan ættar, sem var sjálfri sér
ónS;fÞannÍg ahrif bafði það á gestinn. En
blei, ani_ega var það fallegt, þar sem það
as i við í lækkandi septembersól.
dstjórinn opnaði bíldyrnar, og yfir-
°3lninn stóð reiðubúinn við aðaldyrnar.
Lób^ SÍ:eig ui; og ieit í átt til hússins, húss
var ei/s.0^ usestum hennar eigin. En hann
lau 1 ilJa benni, hann lá meðvitundar-
glu lnnan yib einhvern af hinum mörgu
baifgUln þessa ókunna húss. Hvað skyldi
S£e^n, Segja, þegar hann raknaði við og
stu ana bér — á heimili sínu ? Innan
baif ar aii:i fyrir sér að hitta móður
raun‘T~ myndl hún standast þá miklu eld-
yf|^örið svo vel, frú, þessa leið,“ mælti
bam i°nninn’ sem bét Frost. Enda þótt
iugUj -li:i Varia á hana, hafði hún á tilfinn-
b hann virti hana gaumgæfilega
^EIm
tLlSBLAÐIÐ
fyrir sér frá hvirfli til ilja og myndaði sér
skoðanir um hana. Öll framkoma hans
virtist segja sem svo: „Jú, þér eruð fögur
ásýndum, og þér eruð einmitt sú tegund
stúlku, sem okkar ungi herra Kelmer
myndi kjósa sér, — en samt heyrið þér
ekki til þessu húsi hér, væna mín.“
Þau gengu gegnum stóran forsal, þar
sem við blasti stór stigi, er greindist í tvo
til beggja handa. Hún fylgdi honum eftir
að dyrum, sem hann opnaði.
„Frú Robert Kelmer, frú.“
Tía sá ekki aðeins móður Róberts þarna
inni, heldur og aðrar tvær persónur, sem
sátu við lítið teborð. Ung stúlka og maður.
Hann stóð hofmannlega á fætur um leið
og hún gekk inn, og Tíu kom ósjálfrátt til
hugar: Þetta er sá, sem ég talaði við í
símann. Þetta er maðurinn með röddina.
Þau litu á hana öll þrjú og létu hana ganga
inn endilangt stofugólfið án þess að koma
til móts við hana. Henni fannst þau virða
hana fyrir sér, sérhverja hreyfingu henn-
ar, og fella dóm yfir sér, einróma úrskurð.
Móðir Róberts reis hægt úr sæti, gekk
tvö skref í átt til hennar og rétti henni
höndina. Tía sá strax, að Róbert líktist
henni. í svip þeirra voru sömu mjúku
drættirnir; reisn þeirra hin sama. Hún
hafði smágerðar, langar, hæglátar og mjög
kvenlegar hendur. Klæðnaður hennar var
mjög einfaldur, fábrotin dragt með síðum
buxum. Hátízkulegt þó. — Frú Kelmer
var mjög virðuleg kona.
„Ó, tengdadóttir mín?“ mælti hún hljóm-
laust. Þær tókust í hendur. „Það var
fjarska vinalegt af yður að skrifa mér,
Tía.“
Fjarska vinalegt!
Hvað var það, sem lesa mátti úr skær-
um og köldum augum þessarar konu —
reiði, sært stolt, óvild?
„Mér fannst ég verða að skrifa yður,“
stamaði Tía. „Róbert...“ Hún þagnaði
andartak, en sagði svo: „Hvernig líður hon-
um? Þér verðið að segja mér sannleikann,
ég þoli vel að heyra hann.“
Maðurinn, sem risið hafði úr sæti, og
unga stúlkan virtu hana gaumgæfilega fyr-
ir sér.
161