Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 18

Sann sö&li
George Washington var hraustur og
röskur piltur, sem stöðugt varð að hafa
eitthvað fyrir stafni; þess vegna varð hann
líka himinlifandi einn góðan veðurdag, þeg-
ar faðir hans gaf honum litla öxi. Kampa-
kátur hljóp hann út í garð með gersemina
í höndunum og prófaði bitra eggina á
hverju því, sem fyrir honum varð. Á leið
sinni varð hann á vegi perutrésins stóra,
sem vakti mjög athygli hans. Fullur af
lífsfjöri og athafnaþrá — en fyrst og
fremst af nýjungagirni yfir öxinni — tók
hann að höggva lim og börk perutrésins.
Þegar hann tók að þreytast á þessu óvenju-
lega starfi, gekk hann inn í húsið.
Nokkru seinna varð föður hans gengið
um garðinn og sá þá sér til skelfingar,
hvílíka meðferð stóra perutréð hafði feng-
ið. Hann gekk þykkjuþungur inn í hús og
spurði, hver framið hefði þetta illgirnis-
lega prakkarastrik. George skalf og var
andartak óviss um, hvort hann ætti að játa
á sig verknaðinn og segja eins og satt var.
Hann fann til þeirrar freistingar að stein-
þegja. En óðara tók hann á öllum þeim
kjarki, sem hann átti, og sagði:
„Faðir minn, ég get ekki sagt ósatt. Ég
gerði þetta með öxinni minni.“
Faðir hans tók hann í fang sér og mælti:
„Elsku drengurinn minn! Ég vildi heldur
missa þúsund perutré en eiga son, sem
segði ósatt!“
Hefndíxi
í Tyrklandi, þar sem svo margt skrýtið
getur gerzt, hrakti ríkur og mikilsmetinn
maður frá sér fátækan ölmusumann með
harðri hendi, og þegar hann gat ekki
lumbrað á honum lengur, henti hann grjóti
á eftir honum. Þeir sem sáu þetta urðu í
senn skelfdir og sárir, en enginn gat skilið
í því, hvers vegna fátæki maðurinn tók upp
hvern steininn eftir annan og stakk í vas-
ann; enginn vissi heldur, að hann hélt
áfram að bera steinana í vasanum upp frá
þessu. En það gerði hann. Langur tími leið,
og þá varð ríki maðurinn fyrir ógæfu;
hann varð nefnilega uppvís að prettum, og
var því ekki aðeins rændur eignum sínum,
heldur varð, samkvæmt landslögum, að
þola háð og spott almennings og ríða um
þveran og endilangan bæ sitjandi öfugur á
asnabaki. Ekki skorti á háðungina, og í
mannþrönginni stóð m. a. náunginn með
steinana í vasanum og þekkti aftur til
fyrri mótstöðumanns síns. Þá tekur hana
undir sig stökk og þýtur í átt til mannsins,
grípur stein upp úr vasa sínum, reiðii’
hann til höggs, — en þá var sem skyndi-
lega væri hvíslað að honum að láta þetta
vera: hann lét steininn falla til jarðar, um
leið og hann sagði við sjálfan sig: „Að
hefnast á óvini mínum á meðan hann var
ríkur og hamingjusamur hefði verið hættu-
legt og heimskulegt. Að gera það eftir að
hann er orðinn ólánsmaður, er bæði ómann-
úðlegt og vesallegt.“
Listamenn úr rússneska hern-
um, söngmenn, hljóðfæraleik-
arar og þjóðdansamenn hafa
að undanförnu verið á sýning-
arferðalagi um Evrópu. Mynd-
in er tekin í íþróttahöllinni
í París meðan einn dansarinn
sýnir listir sínar.
150
HEIMILISBLAÐIi)