Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 28

heimili Róberts, þar sem hún átti eínnig
fyrir sér aS búa. Því að þetta hlaut að lag-
ast allt, það gat ekki annað verið. Þetta
hefði lagazt, ef Róbert hefði ekki rokið út
úr gistihúsinu í gærkvöldi og reynt að
lægja í sér ólguna með því að aka í bíl
eftir þjóðvegunum — unz slysið varð.
Þar sem hún sat ein síns liðs fékk hún
tækifæri til að hugleiða þetta allt. Ef bíl-
slysið hefði ekki komið fyrir, hefði hann
komið aftur til hennar miður sín og iðrun-
arfullur, og hlustað á skýringar hennar á
stöðu sinni, unz hann hefði skilið hana og
verið henni innilega sammála. Hann þurfti
ekki sjálfur að gefa henni neinar skýring-
ar. Hún vissi, hvernig honum hafði liðið.
Og það sem hann hafði gert, þarfnaðist
engrar fyrirgefningar, jafnvel ekki það,
að hann hafði gabbað hana með sér í ferða-
lagið; og þótt hann hefði að lokum orðið
að viðurkenna það, sem hann gat ekki leynt
hana lengur. Að vísu var það eitt, sem
þarfnaðist fyrirgefningar: það var sá svip-
ur og augnaráð, sem hann sendi veitinga-
manninum, þegar hann hélt að hún sæi ekki
til.
En hún sagði við sjálfa sig, að einnig
þetta hefði verið hlutur, sem hún hefði
misskilið. Það hefði alls ekki verið eins
móðgandi fyrir hana og henni hefði fund-
izt meðan á því stóð.
„Hvenær komum við til Gennehvols?“
spurði hún vagnstjórann.
„Nsesta stöð, ungfrú.“
Nú var meir en tími til kominn, að hún
hugsaði um eitthvað annað en sjálfa sig
og Róbert. Nú átti hún fyrir höndum að
standa frammi fyrir aldraðri móður hans,
„gömlu konunni“, eins og Róbert kallaði
hana — en að líkindum var hún alls ekkert
gömul. Sjálfur var Róbert enn innan við
þrítugt.
I gær, nei, í fyrradag, hafði hún fengið
bréfið frá Tíu. En hún hafði ekki sent
henni neina móðurlega þakklætis- eða
heillaóskakveðju til Vitbel. Tía hafði alls
ekkert frá henni heyrt, fyrr en henni barst
til eyrna þessi djúpa rödd, sem hafði mælt
til hennar gegnum símann í nótt og haft
svo feikileg áhrif á hana. Hvernig skyldi
móðir Róberts annars vera?
Tía hugsaði sem svo: Eg ætla mér a8
vera fjarskalega elskuleg í viðmóti við
hana. Við verðum að vera mjög góð við
hana, Róbert og ég. Ég verð að sjá um það.
Hún hafði nefnilega á tilfinningunni, að ]
Róbert hefði ekki reynzt móður sinni séi''
lega góður sonur. Hann hefði verið eigiW'
gjarn og nokkuð tillitslaus, til dæmis þeg'
ar hann hafði harðneskjulega neitað þv1
að láta hana vita um væntanlega gifting11 ;
sína.
Kannski var gamla frú Kelmer erfið 1
umgengni, nokkuð ráðrík. Það var skiljan-
legt, að ekkja eins og hún vildi eiga Róbei't
fyrir sig sjálfa einvörðungu. Þannig af' I
stöðu höfðu mæður oft gagnvart einka-
börnum sínum.
„Gennehvoll!“
Tía var varla röknuð úr eins konar svef11'
móki, sem á hana hafði fallið, er alvarleg'
ur maður stóð í klefadyrunum, heilsað1
með höndina við húfuskyggnið og spui’ði:
„Með leyfi, eruð þér frú Kelmer?“ Þetta
var auðsjáanlega einkabílstjóri.
Orðfæri hans var mjög háttvíst, eins
tíðkast hjá mörgum samvizkusömum þjófl'
um, sem eru jafnframt tortryggriir fyrlf
hönd virðulegra húsbænda sinna.
Tía hafði á tilfinningunni, að han11
myndi fyrst hafa leitað hennar á fyrsta
farrými, áður en hann hefði komizt að
þeirri niðurstöðu, að hún hlyti að vera a
því þriðja.
„Sælir,“ sagði hún og reis á fætur.
„Farangur frúarinnar?“
„Þakka yður fyrir, — það eru þrjal
ferðatöskur og hattaskja.“
Burðarmaður kom í ljós á bak við b1*'
stjórann. Tía leitaði í veskinu sínu að s$'
ustu aurunum og lagði þá í útréttan lófa
burðarmannsins er hann hafði sett tÖsK'
urnar inn í bílinn. Bílstjórinn hafði ekb1
snert við farangrinum, heldur sezt vF
stýrið eftir að hann hjálpaði henni inri 1
stóra bílinn. Hún laut fram á við og barik'
aði í glerrúðuna á milli þeirra. Hann d1'0
hana til hliðar og sneri sér við til að heyta’
hvað hún vildi segja.
„Hvernig líður herra Kelmer?“
160
HEIMILISBLAP111