Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 37

efði tekið skyndilega ákvörðun. „Ef þér
afið ekki þegar ráðstafað kvöldinu, eruð
Per velkominn í miðdegismat hjá okkur.“
, i.Það er mjög elskulegt af yður. En geri
e& ekki ónæði ?“
i.Þér fáið alls ekkert tækifæri til að gera
jeillu okkar ónæði,“ svaraði hún feimu-
Usf. Mér þætti gaman að vita, upp á
,!erju hann kynni að taka til þess að gera
shkt, hugsaði hún.
. tíann brosti við tilhugsun sína. „Ja, ef
f! veld engu ónæði eða sérstakri fyrirhöfn,
a segi ég þúsund þakkir. Bíllinn minn
:eudur hér fyrir utan; ég ætla aðeins að
a í gistihúsið og hafa fataskipti."
»Við borðum klukkan átta.“
»Kærar þakkir.“
, ^ún fylgdi honum hálfa leið út í forsal-
ui þar kvaddi hún hann og fór inn til
eirra Rinnu og Martins.
»Það var einn af kunningjum Róberts,
^ðilegur náungi. Ég bauð honum að
n*ða með okkur kvöldverð í kvöld.“
’’Kn því þá það, elsku bezta, þegar þú
svo þreyj.j.9i< Spurgj Rinna.
Ur” ; eSna þess að ég vil vita, hvernig ykk-
. /ínnst hann. Hann var svaramaður við
Jonavígsiuna_ Hann þekkti hana — hvað
ei h’ hún nú aftur? — Tíu, já, áður en
11 kynntust, Róbert og hún.“
»0,“ stundi Rinna lágt.
V.
LÖÐRUNGUR
f5'E me^an Martin Grove hafði fataskipti
h'y 11 . miðdegisverðinn, hugleiddi hann,
hlH*11^ hann skyldi búa sig undir það
Um _Vei’k, sem Dahlia Kelmer ætlaði hon-
• að komast eftir sannleikanum um Tíu.
en bllm geðjaðist ekki að þessu hlutvei’ki,
le , 31111 hafði svo oft tekizt á hendur ýmis-
azt ævina» sem honum hafði ekki geðj-
eihaH ’ að einmitt þess vegna hafði hann
ella v, le.ynzt harðari í horn að taka en
lata , e^ðl orðið. Og nú var ætlun hans að
is m. en(fur standa fram úr ermum öldung-
uðn 1S .nnarlaust við þessa tækifærissinn-
eiginkonu Róberts.
hEiMtr--
Við matborðið fékk hann hana við hlið
sér. Viðræðurnar voru með öllu óþvingað-
ar, og unga stúlkan við hlið hans gerði
sér auðsjáanlega far um að vera vandan-
um vaxin. Hinar konurnar tvær — .jafnvel
hin guðdómlega Rinna hans gat verið eins
og útsmoginn ári, þegar um var að ræða
manninn, sem hún elskaði — þær spurðu
Tíu spjörunum úr. Hún varð að segja
þeim frá dvölinni í Vitbel, og hvers vegna
Róbert hefði farið í ökuför um miðja nótt.
Frásögn Tíu var á þá leið, að einn af
veiðimönnunum í vínstofu krárinnar hefði
fengið að vita, að konan hans, sem var í
heimsókn hjá systur sinni ekki alllangt í
burtu, væri orðin skyndilega veik, og —
„þér vitið, hversu viðkvæmur og viðbragðs-
fljótur Róbert er.“
„Já,“ svaraði Rinna, kinkaði kolli og
var í senn hlutlaus og kurteis.
„Ó, ég held ég þekki drenginn minn,“
sagði frú Kelmer brosandi.
Richard Kampe leikari, sem allt vissi,
hlustaði með athygli á.
„Róbert spurði, hvort ég hefði nokkuð
á móti því að vera ein í eins og tvær
klukkustundir, og ég sagði auðvitað, að
hann skyldi sækja lækninn handa veiku
konunni."
„Það hljóta að hafa verið hræðilegar
stundir fyrir yður, þegar Róbert kom svo
ekki aftur,“ sagði Dahlia Kelmer með allri
þeirri hluttekningu, sem hún átti til.
„Já, hræðilegar — og svo loksins, þá
hringduð þér. Voruð það ekki þér?“ Hún
sneri sér að Martin Grove, og honum
hnykkti við, er hann sá, hve blá augu
hennar voru.
„Ég er hræddur um, að ég hafi aðeins
aukið á áhyggjur yðar.“
„Nei, það gladdi mig að fá að lokum
vissu ...“
Leikarinn mælti: „Vesalings frú! Þegar
mér verður hugsað til þess, hve hamingju-
söm þér voruð við brúðkaupið!“
Hún leit til hans kuldalega. Hann lang-
aði til að kvelja hana. „Við Róbert verðum
bráðum hamingjusöm aftur.“
„Var það ætlun ykkar að setjast hér að,
Tía?“ spurði móðir Róberts.
Framhald'.
^LISBLABIÐ
169