Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 26

hlusta á mig og reyna að skilja mig, Ró-
bert...“
Hann sneri baki að dyrunum. Og hún
heyrði dyrnar lokast með skelli og sneri
sér snögglega við. Hann var farinn.
Andartak sat hún þannig á stólnum og
starði á lokaðar dyrnar. Síðan reis hún á
fætur, stóð kyrr og hlustaði. Óttaslegin
gekk hún að dyrunum, opnaði þær og leit
fram á auðan ganginn. Neðan frá kránni
bárust háværar raddir.
Hún hraðaði sér inn 1 svefnherbergið.
Gluggatjöldin voru dregin fyrir, og rúmin
voru til reiðu fyrir nóttina. Hún læddist
út aftur og niður stigann, en . . . hún fékk
ekki trúað því, að hann væri þarna niðri,
innan um hávaðann og hláturinn í gestun-
um.
Hún fór inn í svefnherbergið aftur, dró
gluggatjöldin frá og horfði út í myrkrið,
sem öðru hverju rofnaði fyrir eldingu.
Framundan lá eyðileg höfnin, og hún
greindi smám saman skuggalega, vaggandi
fiskibátana. Róbert var horfinn.
III.
ELDRAUNIN.
Róbert var horfinn burt. Hann var far-
inn eitthvað út í óveðrið! Tía gekk að sím-
anum. Hún ætlaði að segja: „Maðurinn
minn þurfti að skreppa út, viljið þér gjöra
svo vel að hafa heitt rommtoddý tilbúið
handa honum, þegar hann kemur aftur . . .“
Hún varð að segja eitthvað, til að fullvissa
sig um, hvort hann hefði farið út úr hús-
inu, og til að vita, hvort nokkur hefði feng-
ið þann grun, að eitthvað væri ekki í lagi
með nýgiftu hjónin.
En hugrekkið brást henni. Hún tók hönd-
ina af tólinu og hughreysti sig með því, að
enginn myndi hafa séð Róbert fara út eða
héldi, að nokkuð væri í veginum með þau.
Það gat enginn vitað neitt. Sú hugsun róaði
hana. Hún leit á sófann og hugsaði: Ég
fer inn og sæki handa honum sængurföt
til næturinnar.
Hún slökkti í dagstofunni, gekk inn í
svefnherbergið, opnaði tösku Róberts og
fór að taka upp úr henni og setja fötin |
hans á sinn stað. Hún ætlaði að leggja nátt- |
fötin hans á sófann og búa um hann, þeg- ;
ar hún væri orðin viss um, að enginii
myndi koma upp. Svo settist hún og beið |
í þeim eina hægindastól, sem í herberginu
var. Hún var enn í sínum hvíta silkikjól-
Hún var fegin því, að hún skyldi ekki
hafa sagt Róbert frá bréfinu, er hún hafði
í hrifningu sinni og hugsunarleysi skrifað
móður hans. Hann myndi ekki hafa fyrii’-
gefið henni það. Hann myndi hafa haft
hana grunaða um, að slíkt væri einn þátt-
urinn í útreiknaðri fyrirætlun hennar uru !
að tryggja sér hann og halda honum í greip
sinni.
Og þó... Nei, það gat ekki verið, að
hann héldi slíkt um hana.
En hvað síminn gat haldið áfram að
hringja þarna niðri. Ætla mætti, að hanU
vekti allt húsið.
Tía hafði alls ekki getað fest blund. Húu
stóð frammi á ganginum, alveg við stiga-
gatið, þegar síminn tók að hringja. Hún
hafði læðzt fram til að vita, hvort hún
heyrði nokkuð til Róberts. Klukkan vai'
þrjú, og það var niðdimm nótt. Síminn
hafði vakið veitingamanninn. Hún heyrði
hvar hann kom hjakkandi á inniskóm.
tuldraði ólundarlega, greip símann og sagð1
„Halló!“
Hún hallaði sér fram yfir handriðið við
uppgönguna, og allt í einu var kveikt ljóS
í stiganum, og maðurinn kom hvatur 1
spori. Hann nam þó staðar undrandi, ei'
hann sá hana standa þarna í hvítum kjóln-
um.
„Það er síminn til yðar, frú, eitthvað
mjög áríðandi.“
„Þakka yður fyrir,“ sagði hún og hljóp
niður stigann. „Það var leitt, að þér skyld-
uð vera vakinn.“
„Síminn hangir þarna á grindununn
frú!“ svaraði hann stuttlega.
Hún stóð við grindur afgreiðsluborðs-
ins og þrýsti heyrnartólið í skjálfand1
greip sinni. Hún varð að styðja sig við
grindurnar til þess að kikna ekki, og henn1
158
HEIMILISBLAÐlp