Heimilisblaðið - 01.07.1964, Blaðsíða 15

Hve lífið, — landið, — barnið
sér lék við júní-sól.
Sólargeislinn
Þú sól, er aldrei sefur,
en signir höf og lönd, —
og allt hið veika vefur
þin voldug kærleikshönd.
Þú vekur börn af blundi,
og blómum skrýðir mold;
og jökulkuldinn klökknar
með kristaltár á fold.
Þú ríkir yfir öllu
um allan stjarnageim.
Þú lífgar allt sem lifir,
þú lýsir allan heim.
Skal mannsins hjarta og hugur
þá hafna Ijósi því,
er dauðans dægurflugur
sig draga geislann i?
Þá húm og hregg þig felur,
vill hrasa andi minn.
Er aftur sér til sólar,
hve sæll er maðurinn.
Og ýmsum aldrei gleymist
oð án þín, geisli, oss kól. —
Við söfnum öllu sjúku
í sólargeislans yl,-----
þar lifir Ijúfust vonin
eins lengi og hún er til.
Með blóm og börn og vonir, —
hið bezta er á eg til, —
eg sæki í sólargeislann,
i sólarljós og yl.
Eg sé — að baki sólar
er sólarguðsins hönd
að benda manna börnum
á björt og ylrík lönd.
Eg sit með sögu Mána
og sólarguðinn bið, —
unz andans hrjóstur hlána
og hjartað eignast frið.
í helgum sólarhita
eg hjarta Guðs míns finn. —
Þeim sólaryl eg safna
og sofna — í geislann inn.
Þeim yl eg fel minn anda
og að því Ijósi’ eg sný.
Sem barn eg vona að vakna
þeim vonargeisla í.
Jónas A. Sigurðsson.
1ieimilisblaðið
147