Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 6

Konstantin keisari (306—337).
lokuð inni í múrnum, þegar fram liðu
stundir, til þess að vernda hana á ófriðar-
tímum. Að minnsta kosti hvarf gröfin al-
veg af sjónarsviði sagnritaranna, og eng-
inn nefndi hana framar.
Nýja dómkirkjan. — Fundur
Berninis árið 1626.
Eftir meira en ellefu hundruð og fimm-
tíu ár hafði hið mikla timburþak yfir bas-
ilíkunni fúnað, og suðurveggurinn, sem
var byggður ofan á gamla hringleikahús-
vegginn, var farinn að síga hættulega. —
Þessi hrörnun vegna elli gerði það nauð-
synlegt að endurreisa kirkjuna. Árið 1506
var ákveðið að byggja að nýju, og Bra-
mante leggur fram uppdráttinn. Meðal
byggingarmeistaranna eru margir frægir
menn, svo sem Rafael og Michelangelo.
Sá síðarnefndi stjórnaði starfinu frá 1547.
Þegar arkitektinn Giacoma della Porta
var að vinna að einhverju yfir gröf postul-
ans, myndaðist ailt í einu stór sprunga
fyrir fótum hans, og hann gat séð gegn-
226
um hana niður í hvelfingu eina. Klemens
páfi VIII. og þrír kardínálar komu strax
á vettvang og skoðuðu staðinn. 1 hvelfing-
unni var fólginn mannhæðar hár kross úr
gulli. Erfikenningin sagði, að Konstantín
keisari og móðir hans, Helena, hefði látið
hann á gröf Péturs árið 326. — Sprung-
unni var lokað aftur þegar í stað í návist
páfa.
öruggan grundvöll þurfti að leggja und-
ir stóra súlnaþakið, sem átti að hvelfast
yfir legstaðnum samkvæmt hinum nýju
áætlunum. 1 júní 1626 rannsakaði Bernini
undirstöðuna og rakst þá á leifar manna-
beina — konstantínska basilíkan hafði í
sér fólgnar margar grafir. Almenningur
fékk þó ekkert að vita um það. En í skjala-
safni Vatikansins var til frásögn af þess-
um fundum, rituð af mikilli samvizku-
semi, skráð af Urbaldi nokkrum, sem þá
var kórsbróðir við St. Péturskirkjuna. —
Prófessor Armellini fann hana 1891.
1 þessari frásögn stendur meðal annars:
„Þeir tóku að grafa fyrir grundvellinum
undir annarri súlunni fyrir framan con-
fessio. Þeir höfðu ekki grafið niður öllu
meira en einn metra, þegar þeir rákust öðr-
um megin á stóra kistu úr marmarahell-
um. Þegar þeir slógu annað endastykkið
úr, fundu þeir, sér til undrunar, að í henni
var aska með mörgum beinum. Þau voru
hvert innan um annað og öll hálfbrunnin.
Þessi mannabein rifjuðu upp hinn fræga
eldsvoða á tímum Nerós, þrem árum fyrir
píslarvættisdauða Péturs, þegar kristnir
menn voru ákærðir fyrir íkvekju og liðu
píslarvættisdauða í hringleikahúsi Nerós.
Tvær aðrar kistur voru loklausar, og tveir
líkamir voru í hvorri þeirra. Þeir lágu
með höfuðið í áttina að altarinu. Þeir voru
klæddir skósíðum skikkjum, dökkum, nær
því svörtum af elli, og voru reifaðir bönd-
um eins og börn. Líkamirnir höfðu verið
lagðir hlið við hlið með mikilli vandvirkni.
En bæði þessir og allir hinir í kistunum
urðu að dufti, jafnskjótt og snert var við
þeim eða breytt. Ekkert stóðst jafnvel
léttustu snertingu nema fáeinir vefnaðar-
bútar.“
Lauslegur uppdráttur af þessum fundi
sýndi greinilega, að kisturnar lágu allar
heimilisblaðið