Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 9

Smásaga eftir Olgu Moore.
Það er örugg sannfæring mín, að ástir
og örlög eigi sín á miili einskonar leyni-
makk. Flýi maður ástina í austri — vegna
þess að hún hefur veiklað taugar manns
og sefa — og haldi vestur á bóginn til að
leita sér að felustað, hittir maður hana
einnig þar fyrir einn góðan veðurdag, að-
eins með annað andlit og í dulargervi sem
ógjörningur er að sjá við. Á því er enginn
vafi, að það eru forlögin sem þarna leika á
mann og gefa upp heimilisfang manns.
Því að hvernig ætti þessu annars að vera
varið ?
Þannig var það með mig. Ég var komin
til Wyoming — af fyrrgreindum dapurlegu
ástæðum — og hafði ekki verið þar vikuna
á enda, þegar ég stóð augliti til auglitis
við ástina að nýju, öldungis fyrirvaralaust,
og hún var í eins útsmognu dulargervi og
hugsazt getur.
Hún birtist í veru ungs manns, Jack Bry-
ant að nafni. Hann var einhver sá óþægi-
legasti, ófyrirleitnasti, drýldnasti, hrotta-
fyllsti og ráðríkasti maður, sem ég hef
fyrirhitt á lífsleiðinni. Hann var nauta-
ræktarmaður, hár og myndarlegur sem
hallað er, andlitið mjög sérkennilegt —
mannabeinum, lærleggur og sköflungur.
Auk þess fundust í krukkunni margar smá-
Pjötlur af purpuradúk.
Spölkorn uppi í múrveggnum stendur
falið loklaust ílát, sem er alveg mátulegt
utan um krukkuna — það hefur auðsjáan-
lega verið notað sem felustaður á ófriðar-
tímum.
Hinar guðfræðilegu erfikenningar, sem
flestir álitu einskærar helgisagnir, fengu
sögulega staðfestingu sína í Róm.
hárið ljóst og augun blá og þóttaleg ■— í
stuttu máli sú manngerð, sem ég hef alltaf
haft grímulausa óbeit á og aldrei getað
fellt mig við.
Á kyrrlátum degi stóð ég við veröndina
á stórbúi Canfields og horfði í átt til fjall-
anna, sem hófust í margbreytilegum bláma
og með sólgullnum tindum handan dals-
ins. Ég tók þá ákvörðun að ganga í áttina
þangað og lagði þegar af stað, klædd rauð-
um sumarkjól, sem ég hafði keypt mér fyr-
ir peningana, sem ég fékk fyrir síðustu
blaðagrein mína.
Þetta var skemmtileg ganga gegnum
lyng og úlfabaunir. Ég fyllti lungun fersku
lofti og lét goluna leika um hár mitt. Það
eina sem fór í taugarnar á mér voru gadda-
vírsgirðingarnar, sem öðru hvoru voru að
stinga mig. Ég skreið undir þá fyrstu, og
hún setti rifu á kjólinn minn. Á næstu girð-
ingu fann ég samt hlið, sem betur fór,
enda þótt mér gengi erfiðlega að opna það.
Aftur á móti reif ég mig í höndina á hliði
þessu, og fékk að auki stóra skrámu á aðra
kinnina, þegar ég rak mig í hliðstólpann.
Ég varð svo úrill, að ég lét hliðið standa
opið á eftir mér í hefndarskyni — það var
meira fjárans hliðið
Ég gekk upp á hæð eina og rakst þar
allt í einu á nautgripahjörð — stórar
skepnur með stór blimskakkandi augu.
Þær reistu höfuðið, þegar þær urðu mín
varar, góndu á mig andartak og komu
síðan hlaupandi í áttina til mín. Blóðið
storknaði í æðum mér, og hjartað spratt
upp í háls. En það mikill blaðamaður er
ég, að jafnvel á þessari stundu sá ég í anda
fimmdálka forsíðufrétt með feitri yfir-
skrift: Ung blaðakona troðin undir naut-
gripahjörð!
Á að gizka tiu skrefum frá mér stað-
HEIMILISBLAÐIÐ
229