Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 11

meðan kýrnar hlupu í áttina til mín, auð-
mýkingin við það að láta koma að mér
jafn fáklæddri, og það af ókunnugum karl-
manni, hin nagandi vissa um það að ég
hafði verið aumleg og hláleg, gremjan
yfir því, hversu samúðarlaus hann hafði
verið, — allt þetta var meira en ég þoldi.
Ég hnipraði mig saman í víðri regnkáp-
unni og leyfði tárunum að fljóta yfir þær
skrámur og mýbit, sem andlit mitt var nú
útsteypt í.
Og að sjálfsögðu gætti hann þess að
snúa við aftur áður en ég var búin að
jafna mig. Hann kom án þess ég tæki nokk-
uð eftir þvi, þangað sem ég sat þarna í
lyngmóanum eins og smákrakki, sem hef-
ur fengið rassskell. <
„Látið yður standa á sama,“ sagði hann
eilítið vandræðalegur. „Það er ekki hægt
að ætlast til þess, að svona borgarstúlka
kunni neitt á hlið og girðingar." Það vott-
aði fyrir iðrun í rödd hans, en þegar ég leit
á hann skein aðeins reiði og fyrirlitning
úr augum hans í garð þessarar veimiltítu,
sem fór að skæla við fyrstu ákúrurnar,
sem hún fékk um dagana.
„Álit yðar kemur mér ekki hið minnsta
við,“ svaraði ég eins kuldalega og ég gat.
„Ekki það? Jæja þá. — En hér er ann-
ars kjólinn yðar. Ég er hræddur um, að
hann sé ekki fallegri en hann var, eftir
meðferðina sem hann hefur hlotið. Ef þér
dveljizt yfir á Canfields-búgarðinum, get-
ið þér skotizt gegnum hliðið þarna, og þá
komizt þér heim um engjaveginn. En eitt
orð til viðbótar — það þykir ekki kurteisi
hér um slóðir að skilja. girðingarhlið eftir
opin.“
Tveim vikum síðar rakst ég á hann aft-
ur, og ég get ekki sagt að mér iélli betur
við hann en í fyrra sinnið. Það stóð líka
merkilega á, eins og fyrri daginn, og enn
komu nautgripir við sögu. Canfield skorti
vinnukraft, þegar kálfarnir voru sóttir til
bólusetningar, svo ég bauðst til að hjálpa
til við serum-sprauturnar. Það var fólgið
í því að liggja í moldinni í steikjandi sól-
arhitanum, slást við flugur og mý og reyna
að koma nálinni á réttan stað í kálfinn.
Þetta var öldungis nýtt starf fyrir mig,
en ég vildi gjarnan geta gert Canfield
einhvern greiða, svo margt hefur hann gert
fyrir mig. I byrjun fórst mér þetta mjög
illa úr hendi, ég var skjálfhent, og mér
fannst eins og innyflin ætluðu að ganga
upp úr mér.
Ég sá þá Shep, sem hélt höfði kálfsins,
og Pimento Pete, sem hélt afturfótunum,
líta á mig með kvíðnisvip. „Það ætlar þó
ekki að líða yfir yður?“ spurði Shep.
„Sjúklingurinn yðar virðist vera eitt-
hvað órólegur, ungfrú,“ sagði þá stillileg
og nokkuð kuldaleg rödd fyrir ofan okkur.
Við litum upp, og kálfurinn greip tæki-
færið. Hann spratt rymjandi á fætur og
tókst um leið að gefa mér undir hökuna
með hausnum, svo ég féll um koll. Meira
en það, ég kútveltist og var að því komin
að hrapa fram af bakkanum og ofan í for-
arpoilinn, þegar gripið var hraustlega um
annan fótinn á mér. Síðan var ég dregin
upp með þessari sterku hendi, rétt eins og
hver annar kálfur! En hún var ekki eins
harðhent, þegar hún hjálpaði mér á fæt-
ur og dustaði af mér óhreinindin. Ég leit
upp og sá þessi sömu kaldhæðnislegu augu,
sem ég hafði horft í daginn sem kýrin reif
kjólinn minn. Það var kúrekinn.
„Jæja, svo það eruð þér?“ tautaði ég
dálítið móð. „Það var gaman að hitta yður
aftur. Fallegt veður í dag.“
„Bara að það haldist," svaraði hann.
„Það munaði annars minnstu að illa færi
í þetta sinn-----“
„Var það?“ Ég setti upp undrunarsvip.
„Þér misskiljið mig víst áreiðanlega. Ég
steypi mér stundum svona kollhnís mér til
skemmtunar. Það er grennandi. En ann-
ars þakka ég yður fyrir að forða mér frá
að detta í pollinn þann arna.“ Ég þurrk-
aði framan úr mér á erminni.
„Afsakið," sagði hann alvarlegur. „Þér
breiðið úr þessu. Þér hafið nefnilega feng-
ið blóðnasir. Kálfurinn gaf yður ærlega
utanundir."
Hann tók fram hreinan vasaklút og
þerraði framan úr mér.
„Það er furðulegt hvað yður tekst alltaf
að koma á réttum tíma.“
„Ég gæti látið yður allt í té,“ svaraði
Heimilisblaðið
231