Heimilisblaðið - 01.12.1965, Blaðsíða 28

hann var raunverulega kominn. Það hafði
alls ekki verið ætlun hans. Síður en svo —
þegar hann fór frá Sturton, hafði hann
verið fastákveðinn í því, að í framtíðinni
skyldi hann sneiða hjá öllum þeim konum,
sem hætta gat verið á, að hann kvænt-
ist. Margie var ein þeirra.
Síðari hluta laugardags hafði hann samt
orðið gripinn megnri óþreyju, sem hann
sjálfur gat ekki skýrt, og áður en hann
vissi var hann farinn að búa sig undir ferð
til Sturton. Og samstundis og hann sá Mar-
gie varð hann glaður yfir því að hafa látið
undan löngun sinni. Ekki gladdi það hann
síður að sjá, hversu himinlifandi hún varð
við komu hans; það var gleði sem hún lét
í ljós án þess að reyna það — jafnvel án
þess að vilja það.
Hann gekk til hennar og tók hönd henn-
ar í lófa sína. „Ég ætlaði mér alltaf að
koma!“ skrökvaði hann. „Það hélt ég satt
að segja, að þér hefðuð skilið.“ Svo bætti
hann við, eilítið lægra: „Þér lítið dásam-
lega út í kvöld, Margie.“
Alek ók þeim á dansleikinn í bíl sínum,
og Margie gekk inn í danssalinn upplits-
djörf. Þarna var um danskort að ræða,
þvi að konurnar í nefndinni höfðu ákveðið,
að slíkt skyldi vera. Alek stóð í dyrunum
með danskort Margiear í höndunum.
„Ef ég þarf að skrifa nafnið mitt svona
oft, fæ ég ritkrampa," sagði hann brosandi.
„Væri ekki betra ef ég skrifaði bara Alek
þvert yfir allt kortið?“
Hún hló við. — Dan, sem stóð þarna
skammt frá, kom nú auga á þau og gekk
til þeirra.
„Margie,“ sagði hann hásum rómi. „Ég
var farinn að halda, að þú kæmir ekki.
Ég var enn ekki búinn að skrifa mig fyrir
einum einasta dansi. Ég beið eftir---------“
Svo vir-tist sem hann tæki allt í einu eftir
Alek.
„Þekkir þú Alek Wyman, Dan?“ spurði
Margie.
„Alek Wyman?“ Dan kipptist við.
Var það ekki maðurinn sem frænka hans
hafði gefið í skyn að myndi kvænast Kitt-
en, þegar skilnaðurinn væri kominn í
kring? Kannski bjóst hann við Kitten —
enda þótt löngun hans eftir henni gæti varla
verið of mikil, eftir því að dæma hvernig
afstaða hans og framkoma var við Mar-
gie. —
Alek Wyman virti Dan einnig gaumgæfi-
lega fyrir sér. Svo að þetta var þá maður-
inn sem Margie hafði verið trúlofuð? Hon-
um var ekki ljóst samband hans og Mar-
giear nú. Gat hugsazt, að þau hefðu sætzt
að meira eða minna leyti á meðan hann
var burtu? Það kom illa við hann að hugsa
til slíks.
„Má ég fá að líta á danskortið þitt?“
sagði Dan. — „Hvað má ég panta marga
dansa? Að sjálfsögðu sitjum við við sama
borð. Og ef þú dansar meiri hlutann af
dönsunum við mig, hef ég auðvitað ekkert
á móti því, að þú dansir við einhverja
aðra.“
Það var síðasta setningin, sem hleypti
illu blóði í Alek. „Ungfrú Norman hefur
þegar lofað öllum dönsum fram að mat,“
greip hann fram í kurteislega en ákveðinn.
„Og hvað dansana annars snertir, hefur
hún lofað að dansa svo til alla dansana
við mig.“ — Og áður en Dan gat mótmælt,
hafði Alek lagt handlegginn yfir um hana
og dansaði með hana út á gólfið.-
„Ég vona, að þér hafið ekki haft mik-
ið á móti því, að ég skipti mér af mál-
inu?“ spurði Alek lágt, er þau höfðu dans-
að fáeina hringi.
„Það veit ég þó svei mér ekki,“ svaraði
Margie.
Hann hló við stuttlega. „Að sjálfsögðu
höfðuð þér ekkert á móti því. Sú kona er
ekki til í öllum heimi, sem er mótfallin
því, að tveir sæmilega útlítandi menn hái
orðakeppni hennar vegna.“
En hún gat ekki verið fráhrindandi og
sýnt kalda kurteisi mjög lengi. Gleðin og
ánægjan af því að dansa bræddi enn klak-
ann; hún þrýsti sér nær honum, og armar
hans tóku þéttar utan um hana.
Hún fann fyrir geysimiklum lífsþrótti
þessa stund. Og fyrir hamingju; hún var
hamingjusamari en hún hafði verið um
margra vikna skeið. Henni var jafnvel
sama, þótt Dan stæði úti við dyrnar og
sendi henni gremjulegt augnaráð.
248
HEIMILISBLAÐIÐ